Door mijn dik-zijn ontwikkelde ik nieuwe kwaliteiten

Al vroeg was ik me bewust: als ik het kan bedenken, dan kan ik het ook verwezenlijken. Als kind was ik te dik om geschikte kleding in een winkel te kunnen kopen. Daarom kwam de naaister en deze maakte dan voor me de kleding die ik nodig had. Maar als jonge tiener wil je andere kleren dan degelijke jurkjes of zelfs een mantelpakje. Dus besloot ik op mijn twaalfde mijn eigen kleiding te maken. Zonder ooit iets op het gebied van naaien te hebben geleerd begon ik. De ontwerpen van mijn kleding zaten in mijn hoofd. Ik besloot om eerst proefmodellen te maken voor mijn poppen. Het lukte me in eerste instantie niet helemaal om wat ik in mijn hoofd zag het ook zo te maken. Het bijzondere was dat het een nieuw ontwerp werd dat ik nog leuker vond.

Na enige tijd, ik denk ongeveer een half jaar later, lukte het me om de kleding te maken precies zoals ik het in mijn gedachten zag. Vanaf die tijd maakte ik mijn eigen kleding. Op een gegeven moment, ik was toen veertien, begonnen klasgenoten te ontdekken dat de ontwerpen die ik maakte wel erg leuk waren. Menig meisje liet dan haar moeder hetzelfde maken als ik deed. Ik werd zelfs een trendsetter bij ons op school. Soms zag ik een paar maanden later datgene wat ik had ontworpen terug in een modeblad.
Daardoor leerde ik ook dat wat jij bedenkt, ook door anderen bedacht wordt. Zie wat ik daar ook al eerder over schreef in deel 3 van mijn blog ‘Onzichtbare Verbintenissen’.

Een oord waarvan ik had gedroomd

Hoe groter datgene is dat je wilt, hoe langer het soms duurt voordat het verwezenlijkt kan worden. Een voorbeeld: in Huissen had ik een prachtig Centrum dat ik in juni 1992 heb gekocht. Alleen al hoe de koop ging was een voorbeeld dat wanneer je echt iets wilt, je het kan verwezenlijken. Ik was al langer op zoek naar een nieuwe locatie om te wonen en de opleidingen te kunnen geven. Op een gegeven moment zei mijn vader: ‘Een mevrouw bij mijn bridgeclub heeft iets te koop staan. Ga eens met haar praten, het lijkt me echt iets voor jou.’

Het pand stond in de stille verkoop, ik kon niet achterhalen bij welke makelaar. Vandaar dat ik rechtstreeks een afspraak met de mevrouw maakte. Dat was in mei 1992, het klikte meteen tussen ons. Op het eind van de avond zei ze: ‘Ik zou het heel fijn vinden wanneer jij het koopt.’ Ze had de prijs genoemd en ik wist dat ik dat niet kon betalen, ver boven mijn begroting. Maar het was precies waar ik naar zocht, ik ging weg zonder antwoord te geven op haar vraag: ‘Wil jij het alsjeblieft kopen, dan weet ik dat het in goede handen is.’

De volgende dag ging ik aan het rekenen. Onze villa in Oosterbeek was al verkocht voor een goed bedrag, maar niet genoeg om dit te kunnen kopen. Ik deed zelf in hypotheken toentertijd, dus ging ik overal informeren of ik het restbedrag aan hypotheek kon krijgen. Maar helaas, ons inkomen was niet genoeg om het grote bedrag aan hypotheek te kunnen behappen. Een week daarna belde ik de mevrouw en deelde mede dat ik alles had gedaan om het te kunnen financieren, maar dat het niet ging lukken.

Gelukkig was deze mevrouw een doorzetter, ook zij had zoveel succes in haar leven gehad door datgene te verwezenlijken wat ze wilde. En vroeg me dan ook om toch nog een keer te komen praten. En dat deed ik, want het was echt een plek naar mijn hart. Het was precies de plaats die ik in een visioen had gezien.

Het onmogelijke werd waar!

Een paar wekenlang was het een ‘ik wil het graag aan je verkopen’ en ‘ik kan het niet betalen’ – situatie. Totdat ze haar kinderen en de makelaar kon overtuigen dat er 200.000,= van de prijs af moest, omdat ik voor haar de enige kandidaat was die het mocht kopen. Begin juli 1992 mocht ik erin trekken en gaan verbouwen, zonder nog dat de overdracht had plaatsgevonden. De notaris had enige tijd nodig en mijn man en ik hadden een maand vakantie gepland in Sri Lanka. Terwijl de aannemer het zodanig verbouwde als ik had aangegeven, waren mijn man en ik op vakantie waarin we het ene bijzondere na het andere beleefden.

Van het 2,5 ha grote terrein had ik in de loop der jaren een paradijs gemaakt. Een Zen tuin, een boomgaard, een kilometers lang pad waar de bomen zo gesnoeid waren dat het een overkapping was. Zo kon je ook als het regende toch droog een lange wandeling maken. Er waren schapen, kippen, ganzen, vissen in de diverse vijvers, etc. Overal waren er plekken waar bezoekers of ikzelf ons even konden terugtrekken. Het voelde als een baarmoeder waar je helemaal jezelf kon zijn. De opleidingen zaten dan ook elk jaar vol, meestal ruim twintig deelnemers, waar ruimte genoeg voor was om te blijven slapen.

Totdat ik in 1998 bericht van de gemeente kreeg dat ik het aan hen diende te verkopen, omdat er een woonwijk kwam. Ik heb toen een juridische procedure tegen de gemeente in gang gezet, omdat er nog geen maquette of tekeningen van de woonwijk waren. Zelfs nog geen enkel bewijs wat er dan ook maar zou komen. Uiteindelijk ben ik in 1999 tot een compromis gekomen met de gemeente. Ik mocht tot 1 juli 2004 er blijven, en had dus vijf jaar de tijd om wat anders te zoeken.

Weer op zoek…

En gezocht heb ik, eerst hier in Nederland, daarna in het buitenland en toen weer hier in Nederland. Waarom zoveel gezocht? Omdat ik een helder idee had van wat ik wilde, maar ik kon het nergens vinden. Zelfs in juli 2004 was het er nog niet. Het zou me 2.500 euro per dag kosten als ik na 30 juni in het pand bleef. Het werd een spannende tijd. Meer nog voor de mensen om me heen, dan voor mezelf. Ik wist dat datgene wat ik wilde ook bereikbaar zou zijn. Ondanks de dreiging dat we er meteen uitgezet zouden worden of dat het veel geld zou kosten wanneer ik na 1 juli 2004 nog zou blijven.
Ik bleef, ook na die cruciale datum ondanks dat deze dreiging elke dag boven mijn hoofd hing. Ik bleef in het ‘weten’ dat ik tijd zou hebben om een geschikte locatie te vinden. En inderdaad kreeg ik een maand uitstel. Na die maand had ik nog niets gevonden, en kreeg weer een maand uitstel. Daarna kreeg ik tot 1 oktober 2004 uitstel!

Eind augustus 2004 kwam ik ‘toevallig’ bij de Wellenberg. Het was precies de plek die ik al die jaren had gezocht. Wat bleek: op het moment dat ik te horen kreeg dat ik uit Huissen weg moest – in 1998 – hadden de bewoners waar ik het van kocht het net gekocht. Zij hebben voor me de bestemming laten wijzigen, namelijk een Stilte en Bezinningscentrum, terwijl de man aannemer was! Ze zijn begonnen met de verbouwing die ik later voort kon zetten. Zij hebben voor mij zo de weg schoongeveegd om datgene te kunnen doen, dat ik wilde doen. Op het moment dat ik met hun makelaar in contact kwam hadden ze het net een week daarvoor te koop gezet!

Zo zie je hoeveel er eerst geregeld moest worden, om een wens, een verlangen te laten uitkomen. Bij deze mensen moest de vrouw er genoeg van krijgen om in zo’n stille omgeving te wonen. Terwijl ze de eerste paar jaren er met veel plezier woonde. De kinderen waren inmiddels zo groot dat een paar van hen weer naar de stad wilden. De man had de laatste paar jaar bijna uitsluitend werk in het westen van het land!

‘Daarboven’ regelt het allemaal voor je!

Je ziet, wat een geregel er allemaal voor nodig is! En dit alles is nu slechts heel kort vertelt! Er zijn vaak zoveel mensen bij je verlangen betrokken, dat deze er ook aan toe moeten zijn om jouw verlangen mee te verwezenlijken. Alles moet wel precies op het juiste moment klaar staan om mee te werken. Niet jij alleen, ook de andere betrokkenen moeten aan de vernieuwde situatie toe zijn.
Dit zijn een paar voorbeelden, maar ik zou er nog veel meer kunnen noemen.

Kijk eens in je eigen leven, wat er – en niet alleen bij jou – aan vooraf ging voordat je een bepaald verlangen kon verwezenlijken. Het zijn geen toevalligheden die er gebeuren. Datgene dat je uitzendt wordt opgevangen door het Universum, het komt in de Kosmische Energie. Dan kan men ‘daarboven’ actie ondernemen, maar pas dan wanneer alle ‘poppetjes’ eraan toe zijn. Gooi je verlangen, je wens in de lucht. En blijf alert wat er allemaal gebeurd, zodat je op het juiste moment in actie kunt komen.

Een jaar voordat ik met De Wellenberg kennis maakte, kreeg ik een ander project aangeboden. Uiteindelijk ging dat niet door, de bestemming kon niet worden gewijzigd worden, enz. Maar goed ook, want waar ik nu ben is een prachtig paradijs, zie de foto hiernaast!

De vorm die je bij je verlangen bedenkt moet soms wat bijgesteld worden, maar wat maakt dat uit? Als de essentie maar wordt verwezenlijkt!

Wat je bedenkt kun je verwezenlijken

Het is belangrijk dat je dit in gedachten houdt: de zekerheid dat jij het kunt verwezenlijken. Misschien moet je er een paar jaar, maanden of weken op wachten. Wanneer je gefocust blijft op je verlangen, verwezenlijk je het op een dag. Helaas is het je verstand die het teniet kan doen. Wanneer je gaat denken: ‘Het duurt al zolang, het zal wel niet de bedoeling zijn.’ of ‘Zie je wel dat is niet voor mij weggelegd.’ of ‘Het lukt me toch niet.’  Of er komen andere onzekerheden – twijfels aan het feit dat het voor jou mogelijk is – komen naar boven.
Twijfels zijn zoiets als: je zegt tegen iemand ‘Wil je dit of dat voor me halen?’ En voordat de persoon kan weglopen, zeg je: ‘Oh nee, dat zal er wel niet zijn, breng maar dit of dat voor me mee.’ De persoon wil net weglopen, maar je bedenkt je al weer en zegt: ‘Nee, doe toch maar dat eerste.’ Zo kun je een hele tijd doorgaan, totdat de persoon zegt: ‘Nou, ik wacht wel tot je helemaal zeker bent van wat je nu wilt!’

Zo werkt het ook wanneer je iets wilt. Je gooit je wens omhoog, in het Universum, zodat ‘anderen’ en ‘daarboven’ het kunnen opvangen om je daarbij te helpen. Maar dan ga je twijfelen, enz. Voordat je het weet, ben je zelf zo onzeker geworden dat je het al helemaal niet meer durft of kan verwezenlijken. Wanneer je bij je verlangen, je wens, blijft, dus geen twijfel – misschien soms een héél klein beetje. Immers Jezus zei: ‘Laat deze beker aan mij voorbijgaan.’ (Dat denk ik als ik dan toch even twijfel op voel komen. Dan troost ik me met de gedachte, dat het bij Jezus ondanks zijn twijfel toch ook doorging.)

Leeftijd speelt geen rol

Blijf bij wat je graag wilt verwezenlijken, wat het ook is. Een liefdevolle relatie, nieuw werk, een prachtig huis, een eigen bedrijf, enz., blijf bij je verlangen. Misschien af en toe een klein beetje bijstellend. Dan trek je de energie én de mensen aan om het te verwezenlijken. Door die onzichtbare draden, waar ik het in mijn eerdere blog over had, wordt jouw verlangen de wereld ingestuurd. Zo worden de krachten verzameld om het tot stand te brengen.
En weet je het kan op elke leeftijd, daar hoef je niet jong voor te zijn. Ik kende een man die op 78-jarige leeftijd met de universitaire studie Rechten begon. Hij had zijn hele leven advocaat willen worden, maar de omstandigheden hadden dat tot dan toe niet toegelaten. Hij slaagde na vier jaar en is zelfs nog twee jaar pro deo advocaat geweest. Waarschijnlijk was het toen goed, hij stierf in zijn slaap.

Stel niet uit tot morgen wat je vandaag kunt doen. Heb je al lang een stille wens? Schrijf een brief naar jezelf waar in je dit uitgebreid beschrijft. Maak er een klein ritueel van wanneer je het hardop aan het Universum voor gaat lezen. Kaarsje en wierook aan, wat mooie bloemetjes er bij en dan opdragen aan de Kosmos. Bazuin het rond aan iedereen die het maar horen wil, en kijk – of blijf alert – welke (kleine) stappen je kunt zetten om het tot stand te brengen.

Veel Succes!

Lieve groet,
Daisha

Heb je hier een vraag over? Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Elke week op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? Hier kun je je gratis abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!