Thuiskomen

Het is 10 oktober 2019, vandaag is onze goede vriend Theo jarig. Ik ontmoette hem voor het eerst in juni 1990. Theo was de reisleider tijdens mijn eerste reis door Thailand. Daarna zouden nog vele reizen in Thailand volgen. Toen ik in juni 1990 voor het eerst op de toenmalige Internationale Luchthaven Don Mueang in Bangkok, Thailand, aankwam leek het of ik thuiskwam. De reis was geweldig, de mensen ontzettend vriendelijk, het voelde als mijn tweede vaderland. En dat is altijd zo gebleven.

In januari 1993 organiseerde ik samen met Theo een spirituele reis door Thailand. Theo wist de bijzondere plekken en ik kon uitgebreid uitleg geven over het Boeddhisme. Wat we (zo’n dertig deelnemers, Theo en ik) tijdens die reis allemaal beleefden was zo bijzonder dat ik er een heel boek over zou kunnen schrijven. We gingen afwisselend naar gewone toeristen plekken, maar voor het grootste gedeelte gingen we naar plekken die zelfs veel Thaise mensen niet kenden.

de Grot

De chauffeur van de bus wist een bijzondere grot. Hij was er zelf nog nooit geweest omdat het ver uit de normale route lag. Gelukkig konden we zelf bepalen waar we heen gingen en lieten hem daarnaar toe rijden. De grot was bijna onvindbaar, je kon deze vanaf de weg niet zien. Door de Birma spoorweg per voet over te steken en dan nog een klein stuk het binnenland in lopen, kwamen we er.

In de betreffende grot zat een monnik voor een immens groot Boeddhabeeld, wel 20 meter hoog, te mediteren. De grot was verlicht, deels met lampen en deels met vele kaarsen. Langs de wanden stonden een aantal Boeddhabeelden, van klein tot groot.

De monnik zag ons binnenkomen en wenkte ons dichterbij. Hij begon in het Thais te vertellen. Gelukkig kon de chauffeur het voor ons vertalen. Hij zei: ‘Jullie mogen overal foto’s van maken, ook van het grote beeld achter mij. Maar schrik niet als je de foto’s gaat ontwikkelen, deze Boeddha laat zich namelijk niet fotograferen. Hoe je de foto ook maakt, je zult alleen de rotswand achter het beeld op de foto zien, en zeker niet het beeld.’

Het was nogal een praatgrage monnik. Wat wil je ook als je dagen achtereen alleen bent. Hij legde uit wanneer en hoe de grot was ontstaan en waarom hij daar hele dagen zat. Het hele verhaal herinner ik me niet meer precies. Hij kondigde ook aan dat, doordat we in deze grot zijn geweest, nog hele bijzondere en occulte dingen tijdens onze reis zouden meemaken. En daar kreeg hij helemaal gelijk in. We maakten zoveel mee, dat de tien dagen wel jaren leken.

Aan het einde van de reis stierf mijn toenmalige echtgenoot. Ik heb daar al eerder over vertelt. In mijn boek ‘Stilte… geboren in stilte’ schrijf ik daar uitgebreid over. Het was een zeer aangrijpende gebeurtenis, hier kun je het betreffende hoofdstuk ‘Afscheid’ lezen.

Geschokt, verbaasd, teleurgesteld

Het is twee jaar later, ik heb inmiddels een huis in Thailand gekocht en ga daar twee keer per jaar een maand naar toe. Theo hoeft op dat moment niet te werken en we besluiten nog een keer naar de betreffende grot te gaan. Een Thaise gids en chauffeur gaan met ons mee. Het was toentertijd zo indrukwekkend dat we nog precies weten waar de grot moet zijn. Toch, toen we daar aankwamen, konden we het niet vinden.
Onze Thaise gids vroeg een aantal keren aan de mensen die daar woonden of zij wisten waar de grot kon zijn. Het vreemde was, dat ze elke keer het antwoord kreeg dat er geen grot in de buurt kon zijn. Na veel rondgereden te hebben zagen we weer de plek waar we de spoorlijn overgestoken waren. En ja hoor in de verte zagen we de opening van de grot. Enthousiast gingen we erop af, de foto’s van de vorige keer bij ons om de monnik te laten zien dat hij gelijk had.

Het was echter helemaal donker in de grot. Geen lampen, geen kaarsen, geen monnik, geen Boeddhabeelden en zeker niet dat 20 meter hoge Boeddhabeeld. Dat beeld had trouwens niet door de nauwe ingang c.q. uitgang gekund. Toch wisten we dat dit de betreffende grot was. De vorige keer had ik een inscriptie bij de ingang gezien, en die was daar nog steeds.

Geschokt, verbaasd, teleurgesteld gingen we in de buurt navragen hoe het kwam dat de monnik niet meer in de grot woonde, en dat alles daar zelfs weg was. Wie we ook spraken, iedereen gaf hetzelfde antwoord: er is nooit een monnik of Boeddhabeelden in de grot geweest. Zolang de mensen zich konden herinneren was het een lege grot.

Ja, eeuwen geleden, wist men uit oude verhalen, hadden daar een paar monniken gewoond. Maar ja, toen bestonden er nog geen lampen, wel kaarsen. En ze hadden uit de verhalen begrepen dat er toen inderdaad een Boeddhabeeld geweest is dat zich alleen liet zien als men zuivere bedoelingen had.
Hoe is het mogelijk dat ruim dertig mensen zoiets imposants hebben meegemaakt. Met eigen ogen de verlichte grot met monnik en Boeddhabeelden hebben gezien?!? De foto’s bleken op een gegeven moment te verbleken, zodat wat nog op de foto stond een van de vele tempels in Thailand had kunnen zijn. Hebben wij met alle mensen een tijdreis gemaakt naar het verleden… ?

Alice

Waarom vertel ik dit? Omdat ik zoveel mooie wonderen heb beleefd in mijn leven. Bij het overwegen wat ik deze keer in mijn blog zou schrijven, kwam ik het volgende verslag in mijn computer tegen.
Zoals gezegd heb ik vele jaren een huis in Thailand gehad. Helaas moest ik, doordat de luchtvervuiling waar ik woonde steeds erger werd, het in 2012 moeten verkopen. Ik heb COPD, en op een gegeven moment lag ik vanwege de vervuilde lucht meer in het ziekenhuis dan dat ik kon genieten van het heerlijke land en het zwembad.

Het is 23 februari 2003, ook toen maakte ik een wonder mee. Dit is mijn verhaal van die dag:
Vanmorgen in het zwembad met de moeder van een meisje van anderhalf jaar oud gesproken. Een bijzondere gebeurtenis, en een bijzonder gesprek.

Van de week was ik in het zwembad, op het diepste punt 1.65 meter. De moeder, die ik vanmorgen weer sprak, komt eraan lopen met in de wandelwagen een klein meisje, een baby’tje nog. Zij trekt het meisje een zwembroekje aan en met de rug naar het kind toe, gaat ze zelf haar T-shirt enz. uitdoen. Je weet wellicht wat kinderen doen, die kennen geen verschil tussen kant of de oppervlakte van het water. En denken dat je op water kunt lopen. Zo ook dit meiske. Moeder kijkt er niet naar en dat kleine, echt kleine, meisje loopt zo het diepe in.

Wat was ik blij dat ik daar net in de buurt was. Ik schrok me dood en wilde het meisje opvangen. Dat hoefde echter niet, het kleine meisje zwom gewoon een heel eind weg onder water. Ik wist niet wat ik zag en ik wist ook niet wat ik nu moest doen.
De moeder keek eens achterom en maakte zich totaal niet druk. Al gauw bleek dat het meisje ontzettend goed kon zwemmen, en zelfs lang onder water kon blijven.

Heel bijzonder…

Haar vader kwam er later bij. En als ze dan samen wedstrijdje hielden, kon het meisje het onder water zwemmen langer volhouden dan haar vader. Het meest prachtige vond ze: op de rug van haar vader en die moest dan salto’s onder water maken. Als ze dan weer boven kwamen, zat ze nog keurig op de rug en een schik dat ze had!

Alle mensen rond het zwembad keken naar dit schouwspel. Ik heb ook nog nooit zoiets gezien. Het kind klom dan weer met die kleine beentjes op de kant en dan met de armen naar achteren, maakte ze een duik in het water, zwom vervolgens naar het midden van het zwembad en weer terug naar de kant. En dat allemaal in het diepe, van 1.65 meter!

Elke dag heb ik moeder en kindje gezien. Vanmorgen kon ik het niet laten om even een praatje met de moeder te maken. De vader is Russisch, de moeder komt uit Lapland. Ze wonen eigenlijk in Sidney, Australië, daar is Alice, zoals het meisje heet, ook geboren. Maar nu werkt haar man voor een jaar of twee in Thailand.
Toen ze vorig jaar hiernaar toekwamen en veel naar het zwembad gingen, heeft de moeder – Inez – Alice, het meisje, al vanaf dat ze tien maanden oud was leren zwemmen. Elke dag gaat ze met de kleine naar het zwembad en elke dag traint ze het meisje verder.

Klanken taal doet wonderen

Nou Alice vindt het niet erg, prachtig vindt ze het in het water. Het liefst de gekste dingen uithalen. Ik heb nog een hele tijd met moeder Inez gesproken, over van alles en nog wat. Het leuke was dat Alice ook mee ging praten. Ze kan nog alleen Papa en Mama zeggen, maar in de ‘Leela-taal’ (Zo noem ik het in de opleidingen, uitsluitend door middel van klanken te uiten de ander proberen iets duidelijk te maken.) sprak ze de hele tijd mee en ik sprak in haar – de Leela – taal terug.

Inez, de moeder, vond het heel opmerkelijk. Want Alice is heel eenkennig en moet nooit wat van een vreemde hebben (zei de moeder). Maar als ik even niet met haar moeder sprak, had Alice hele verhalen naar mij. Waar ze zelf de hele tijd om moest schateren! Ze was op een gegeven moment zo enthousiast dat ze met haar kleine handjes schaterlachend op haar buik sloeg. Met grote heldere ogen keek ze me aan, alsof ze wilde zeggen: eindelijk iemand die me begrijpt!
Heel bijzonder om zoiets mee te maken!

Spreek je de betreffende taal niet, bijvoorbeeld met kleine kinderen of in het buitenland, probeer het dan eens met uitsluitend klanken. In deze taal spreek je vanuit je hart, en dat doet wonderen!

Lieve groet,
Daisha

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!