Het is zondagmorgen half tien, Sander en ik ontbijten buiten. De temperatuur is heerlijk, ook al is er geen zon. Het uitzicht is, zoals altijd, adembenemend. Een wijds uitzicht met alleen maar natuur. Waar ik ook kijk, elke richting heeft haar charme. De weilanden met het hoge gras. Het maisveld in de verte. De bomen die de tuin flankeren, de vijver met de mooie rode waterlelies. Een ooievaar vliegt naar ons toe en neemt plaats op ons dak. Na wat geklepper vliegt hij weer weg. Tja, geen vrouwtje te bekennen op de vroege ochtend. Zondag betekent immers uitslapen!

Na wat met elkaar gesproken te hebben, zijn Sander en ik allebei in gedachten. Gedachten, die stromen en waarvan ik niet meer weet waar het over ging. Ineens voel ik stilte, hoor ik stilte! Geen geluid, de hele natuur valt stil. Geen bladeren die ritselen in de wind of een auto, vliegtuig, boot, alles is stil. De vogels en de dieren om ons heen zijn volkomen stil. Men zegt wel eens doodse stilte, maar dit is niet dood, juist springlevend!
Ik hoor alleen nog het geluid van de waterval. Een geluid dat meestal overstemd wordt door de andere geluiden. Ik maak Sander er opmerkzaam op en ook hij ervaart deze stilte als iets bijzonders. Stilte voor de storm? Nee, het bleef stil, ook al begonnen op een gegeven moment de bladeren weer te ritselen, de vogels, duiven en de natuur zich te laten horen. Storm kwam er zeker niet.

Ooit heb ik ook zo’n stilte ervaren. Ik was alleen, man en kind waren op pad met de motor. Heel lang geleden, ik zat toen op het terras in ons vorige huis. Ook daar viel alles ineens volkomen stil. Geen enkel geluid was er te horen, de natuur hield haar adem in. In deze paar minuten gebeurt er veel in mij. De vorige keer kwam er een prachtige meditatie, die zomaar uit het ‘niets’ kwam. Nu het besluit om je mee te laten genieten van dit prachtige moment. Van vele prachtige momenten, wonderen die nog steeds bestaan.

Ik geloof in wonderen, gelukkig wel. Er zijn mensen die er niet meer in geloven. Jammer, want zij kunnen deze dan ook niet meer herkennen als ze op hun pad komen. Als je je blijft verwonderen, dan kan elk moment van je leven een wonder zijn.
Ik kijk naar het grasveld en zie daar vele madeliefjes staan. Ze waren toch echt pas afgemaaid, tegelijkertijd met het gras. Nu staan ze daar weer, mooie grote witte boeketten. Zo lief en teer, doch onverslaanbaar, sterk en krachtig. Ze doen me denken aan mensen vol tederheid. Mensen die liefde uitstralen en er altijd voor anderen zijn om de zon in hun leven terug te brengen. Tedere mensen, die ook al worden ze bekritiseerd of waarvan hun liefde vaak niet gezien of ervaart wordt, er toch zijn voor de ander. Sterk, krachtig en onverslaanbaar.

Als ik niet naar buiten kan, omdat ik af een toe lichamelijk een ‘slechte’ dag heb, kijk ik naar buiten. Het raam is voor mij dan geen raam, maar allemaal schilderijtjes. Onze ramen zijn door de dwarsbalkjes kleine raampjes. Eerst kijk ik dan naar het geheel. Vervolgens focus ik me op ieder raampje afzonderlijk. Ik krijg dan vele schilderijen te zien. Elke keer weer anders, omdat het uitzicht – de natuur in de verschillende seizoenen – nooit hetzelfde is.  Ik geniet daar zo ontzettend van, dat ik ontroerd ben. Waarom zou ik dan naar buiten willen, als ik binnen zo’n mooi schouwspel heb?
Ik kijk naar buiten en zie een witte vlinder dansend om een geranium. Schijnbaar zijn de bloemen niet aantrekkelijk genoeg, want hij vliegt weer door. Loes, de poes, wil hem nog vangen, maar de vlinder is al weer weggevlogen. Het rommelt in de verte, onweer, terwijl hier de zon schijnt. De vogels kwetteren volop hun zang en hebben elkaar heel wat te vertellen. Wandelaars lopen in zomerse kleren op de dijk, hopelijk genieten ze net zoals ik van de mooie uitzichten.

Waar ik ook kijk, binnen of buiten, ik zie overal wonderen. Een tak hangt wat laag, deze decoreert het uitzicht tot iets mistieks. Op de vensterbank staat een wonderschone orchidee. De bloemen zijn groot en hebben het rood van het gordijn in zich. Goudgele bloemen met rode harten en stippen, een genot om naar te kijken.
De goudvissen zwemmen wat rond in hun kom. Af en toe stilhangend, kijkend naar wat ik aan het doen ben. ‘s Morgens krijgen ze hun eten en als ik daar iets later mee ben, tikken ze tegen het glas. Groot gelijk, want niets gaat boven een lekker ontbijtje in de vroege morgen. Een kanarie neemt een bad, een andere volgt al gauw. Elke dag vers water, wat is dat genieten als kanarie in een kooi. Op het stokje je schoon fladderen en af en toe een veer recht leggen. Zo kun je de dag weer doorkomen.

Waarom dit verhaal? Zomaar, zoals je hele dag zomaar kan zijn. Genieten van wat er is, de mensen die er zijn, de stilte die er is, de geluiden, de natuur, je huis, de ruimte waar je bent.
Laat het allemaal wonderen voor je zijn, want dat zijn ze ook. Elke dag even stilstaan en de wonderen van het leven toestaan. De glimlach van je kind, je partner, je ouder. Of het boze gezicht van iemand en dan je verwonderen dat deze persoon zoveel energie aan jou besteed. Echt een wonder, met lachen gebruik je slechts vijftien spieren, met boos zijn minimaal veertig spieren. Als iemand boos op me is, denk ik: Wat lief, dat hij of zij voor mij de moeite neemt om zoveel spieren te gebruiken. Lachen is makkelijker, ook minder vermoeiend.

Ramses Shaffy zong eens: Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.
Zing elke dag of je nu zingen kunt of niet. Het is goed voor je longen.
Vecht tegen je sombere gedachten, laat ze niet winnen.
Huil als je huilen moet, van verdriet of doordat je geraakt bent.
Bid elke dag minimaal één keer tot God, laat het een gesprek met Hem zijn.
Lach omdat het minder vermoeiend is dan somber zijn, het geeft energie.
Werk elke dag dat werk waarvan je hart een sprongetje maakt.
Bewonder jezelf, anderen, de dieren, de natuur, het leven zelf en verwonder!

Dit voor, zoals Ramses zegt:
Voor degene met `t dichtgeslagen boek
Voor degene met de snelvergeten namen
Voor degene die `t vruchteloze zoeken
Moet nu weten, we zijn allemaal samen
Voor degene met de slapeloze nacht
Voor degene die `t geluk niet kan beamen
Voor degene die niets doet, die alleen maar wacht
Moet nu weten, we zijn allemaal samen
Voor degene met z`n mateloze trots
In z`n risicoloze hoge toren
Op z`n risicoloze hoge rots
Moet nu weten, zo zijn we niet geboren
Voor degene met `t open gezicht
Voor degene met `t naakte lichaam
Voor degene in `t witte licht
Voor degene die weet, we komen samen
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder
Niet zonder ons, niet zonder ons (en dat 15x)

Leef je leven als een wonder!
Lieve groet,
Daisha

p.s. Kom eens naar Satsang, kijk hier voor meer informatie …