(een extract uit mijn boek: Stilte.. geboren in stilte)

Het is april 1958, op deze prachtige voorjaarsdag ben ik 10 jaar oud.De ramen van onze woonkamer staan open om het heerlijke lentezonnetje binnen te laten. Gisteren ben ik uit het ziekenhuis gekomen. Daar heb ik tien dagen in gelegen vanwege een blindedarm operatie. De operatie heeft me verzwakt en daarom moet ik nog twee weken thuis herstellen.
Ik zit, zoals ik vaak doe, voor het raam in de zon wat voor me uit te staren. Plots zie ik een felle lichtflits. Ik vraag me af of ik deze nu echt gezien heb of dat het in mijn hoofd is. Weer zie ik een flits. Nu weet ik, het is niet buiten, het is in mijn hoofd.

Na de flits een grote knal. Ik zie allemaal afgerukte ledematen de lucht in vliegen. Ik weet me geen raad met wat ik zie. Het is zo levensecht en ik voel ook dat het zo dadelijk gaat gebeuren. Ik gil het uit, in paniek loop ik door het huis. Onder de woonkamer is onze groentewinkel. Mijn geschreeuw is daar goed te horen. De mensen staan verschrikt en kijken of ze kunnen zien wat er aan de hand is. Ze zien niets, horen alleen maar mijn paniekerig gegil.
Mijn moeder komt woedend naar boven en gebiedt me op te houden. Maar ik kan niet ophouden met schreeuwen. Het is een waarschuwing naar wie dan ook, een waarschuwing dat er een afschuwelijke ramp binnen een uur gaat gebeuren. De beelden worden steeds sterker, het komt steeds dichterbij.

Waarom luistert niemand naar me? Wat kan ik doen om deze ramp te voorkomen? Ik blijf gillen ondanks dat mijn moeder me stevig beetpakt en me door elkaar schudt. Zo plotseling als mijn gillen kwam, zo plotseling verval ik in een diepe stilte. Ik ben uitgeput, bedroefd, kan ik dan helemaal niets doen?
Even later horen we een harde knal. Er ontploft een bom uit de tweede wereldoorlog op nog geen 500 meter van ons vandaan. Door graafwerkzaamheden komt de bom tot ontploffing. Zeven, meest jonge, mannen vliegen de lucht in. Hun afgerukte ledematen worden ver verspreidt gevonden. De meesten hebben een gezin met kleine kinderen. Een vreselijk drama! De kuil, die ontstaan is na de ontploffing, wordt na enige tijd volgestort. Er zal op die plek na ruim dertig jaar pas weer gebouwd gaan worden.

Lang heb ik me afgevraagd hoe en óf ik het had kunnen voorkomen. Ik kon er geen antwoord op vinden en besloot toen mijn helderziendheid ‘op slot’ te doen. Jarenlang hield ik mijn mond dicht als ik zag dat er wat ging gebeuren. Ik ben het op gaan schrijven en na enige tijd verbrandde ik dan wat ik had geschreven.

Nawoord: Lang heb ik me afgevraagd waarom ik, van jongs af aan, de dingen voorzag. Wat ik ook deed: ik kon ze niet voorkomen, het gebeurde… Nu vraag ik me dat niet meer af, de visioenen zijn er, elke keer weer.
Niet alleen voor mezelf, ook voor anderen. Helderziend noemt men dat. Ik heb er mijn beroep van gemaakt. Ik kijk naar het verleden van de persoon en zie sleutels om de deur, die – doordat er een probleem is – nu dicht is, te openen. Sleutels, die een oplossing bieden voor het probleem van nu.

Drie weken terug had ik het volgende visioen: Sander, mijn man, komt bedremmeld binnen. Hij vertelt me voorzichtig dat onze auto total loss is. Hij vindt het heel erg, want de auto is voor mij het enige vervoermiddel waarmee ik ergens naar toe kan. Fietsen kan en mag ik niet. De bushalte is hier vier kilometer vandaan, zo ook de trein.
Het visioen ging verder, maar dat zijn details.

Afgelopen vrijdag kwam Sander met het bericht thuis dat de motor van onze auto het heeft begeven. Er moet een nieuwe motor in, kosten 6.000 euro. Maar ja, dat hebben we niet. Dus inderdaad zijn we nu zonder auto. Voor hoelang, ik weet het niet. Ik vertrouw er op dat God een oplossing heeft en een Engel op ons pad stuurt. Hij zal beslist niet toestaan dat ik wekenlang niet meer de mensen kan bezoeken die ondersteuning nodig hebben.

Zonnige groet,
Daisha

Zie voor informatie voor een consult: www.wellenberg.nl of www.daishadewijs.nl