In 1 minuut, eigenlijk slechts in een seconde, veranderde vorige week mijn leven. Nu is dit vaker gebeurd, dus zou ik er aan gewend moeten zijn. Geloof me, het went nooit. Zo plan je een jaar vooruit welke activiteiten je gaat doen. Soms komt je planning uit, maar meestal moet je toch nog net iets veranderen. En dan komt er zodanig iets in je leven, dat je niet anders kunt dan je leven rigoreus een andere wending te geven.

Uit ervaring weet ik dat deze grote ommekeren uiteindelijk positief zijn. Zelfs nu ik nog midden in een ellendige situatie zit kan ik dat al ervaren. Ik zal zo dadelijk het positieve en het negatieve naast elkaar zetten, zodat je het kunt zien. Wellicht heb je er wat aan, om in je eigen leven er ook op die manier naar te kijken. Maar laat ik eerst bij het begin beginnen.

Eén seconde slechts…

Vorig jaar januari 2020 heb ik Covid-19 gehad, ontzettend ziek geweest. De huisdokter was zo ongerust dat hij bang was dat ik het niet zou overleven. Ik ben min of meer uit de Spoedeisende Hulp ontvlucht. Ik wilde in mijn eigen ritme, op mijn manier herstellen. Dat lukte ook, maar… ik heb al bijna twintig jaar COPD (is een longziekte). Door de Corona zijn mijn longen sinds vorig jaar ontzettend achteruit gegaan. Vooral de nachten waren vreselijk. Na twee uur geslapen te hebben wakker worden met het gevoel dat er een vrachtwagen over je borstkast is gereden is niet alleen pijnlijk, maar ook heel benauwd. En zeker om daarna elk uur van de nacht op die manier wakker te worden. Wanneer ik rechtop in de stoel sliep was het minder. Maar je begrijpt daar rust je niet echt door.

Vorige week donderdag avond – 3 juni 2021 – dacht mijn man Sander dé oplossing te hebben gevonden: een plastic tuinstoel die naar achteren kan kantelen, zodat ik niet meer rechtop hoefde te slapen. Ik aarzelde, had er geen goed gevoel bij. Wel bij het idee, maar niet bij de oude vergaande stoel. Maar ja, om om half twaalf ’s avonds een hele discussie te voeren, én om Sanders idee niet af te wijzen, ging ik in de stoel zitten.

Tenminste dat was de bedoeling, Maar de oude tuinstoel uit de jaren tachtig van de vorige eeuw dacht daar anders over. Als een bouwpakket viel de stoel in stukjes uiteen. En daar lag ik op de grond tussen de stukken. Door mijn Parkinson ben ik niet zo lenig meer. (Terwijl een spagaat me nog geen zestig jaar geleden geen enkele moeite kostte!)
Sander probeerde me overeind te helpen – en nu kom het – wat er toen gebeurde zijn Sander en ik allebei kwijt. Een seconde later lag ik plat op mijn buik op de grond, en hoorden we allebei heel hard ‘krak’.

Een komedie tijdens de tragedie

En daar lag ik dan.. ik probeerde me omhoog te drukken, maar had geen controle meer over mijn rechterarm. Het voelde alsof ik een marionet was, alsof iemand anders aan het touwtje trok. Foute boel, dus.

Sander belde 112 en legde de situatie uit. Drie kwartier later kwam de ambulance met twee sterke mannen. Helaas, ik lag zo ongelukkig én vanwege mijn arm én gewicht dat ze me niet van de grond af konden krijgen. Vanaf dat moment lijkt het in plaats van een drama een komedie te worden. Zo kun je zelfs tijdens een drama nog lachen!

De brandweer werd gebeld, en zo’n twintig minuten later staan er 5 brandweermannen, 1 brandweervrouw, 2 ambulance mensen en Sander in onze slaapkamer. Negen man/vrouw sterk om mij van de grond af te krijgen. Gelukkig lukte het – na een paar pogingen, en de slaapkamer enigszins ‘verbouwen’ – met vier mannen.

Voorlopig onthand

Inmiddels was het 2 uur ’s nachts toen de röntgenfoto’s lieten zien dat het bot in mijn rechterarm schuin door midden was gebroken. Tot aan de schouderkop toe, een breuk van 8 cm lang. Het heet een spiraalbreuk,
Helaas kan het niet in het gips, vanwege de plek, en het kan niet geopereerd worden vanwege mijn fysieke gesteldheid. Het moet nu op natuurlijke wijze genezen. Dat betekent zes weken enorme pijn, tenminste wanneer je geen morfine neemt. En dat wil ik niet, mijn geest moet helder blijven.

Paracetamol verlicht wel wat, maar de zeurende – en soms vlammende – pijn blijft. Vervolgens mag de rechterarm drie maanden lang op geen enkele manier belast worden. De arm waar ik het gevoel van had dat deze er niet meer was, moet nu zes weken onlosmakelijk tegen mijn lichaam aangeklemd zitten. Op die manier kunnen we weer één met elkaar worden!

Mijn jaargenoot qua geboorte, Johan Cruijff, zei altijd: Elk nadeel heeft zijn voordeel ! En daar ben ik het volledig mee eens. (Geboortejaar 1947 was niet alleen een goed wijnjaar, het is ook een jaar van mensen die een positieve bijdrage hebben geleverd c.q. leveren aan de mensheid!)

Elk nadeel heeft zijn voordeel…

Dat elk nadeel zijn voordeel heeft is voor mij nu al zichtbaar! Ondanks wat er is gebeurd. De essentie waarom ik mijn arm brak is dat we naar een oplossing zochten voor mijn voortdurende benauwdheid. Waardoor ik elke dag een paar uur nodig had om zonder ademnood en piepen te kunnen ademen. En die hebben we gevonden!

Toen ik uit het ziekenhuis terugkwam was de enige manier om in bed te liggen het volgende: het hoofdeind van het bed omhoog, op mijn rug liggen en zo de hele nacht blijven liggen, met mijn arm tegen mijn lichaam aan. Wonder boven wonder, ik ben niet meer benauwd en geen pijn op mijn borstkast meer!
Een oplossing waar we anders nooit op zouden zijn gekomen. Mijn hele leven slaap ik of op de ene en dan weer op de andere zij. Op mijn rug slapen kon ik nooit, dan zag ik allemaal ‘sterretjes’. En nu geen enkel probleem!

De vele voordelen van de huidige situatie:

• Geen ademnood meer, waardoor mijn longen én mijn conditie met de dag steeds verder achteruitgingen. Per dag kon ik vaak nog maar 1500 stappen lopen. Dus dat kan weer worden opgebouwd.
• Sander moet nu alles voor me doen: me helpen opstaan, helpen met naar het toilet gaan, tanden poetsen, wassen en/of douchen, in bed, uit bed, zuurstofapparaat aandoen, mijn arm goed leggen, koken, de was, huishouding, benen zwachtelen, potjes losdraaien, etc., etc. Ik ben dus de hele dag afhankelijk van Sander of anderen, waardoor ik niet anders kan dan in de volledige overgave te gaan. Ik, die als klein kind al zei: doe ik zelf wel. Een mooi nieuw leerproces!
• Ik ben volkomen rechtshandig, meer omdat mijn linkerhand ontzettend trilt vanwege de Parkinson. Nu kan ik niet anders dan alles links doen. Het typen duurt wat langer, maar het lukt zoals je ziet. Wanneer de kopjes niet te vol zijn, lukt het drinken ook. Al mooie ontdekkingen, nu nog leren mijn haar te krullen en me op te maken. Dat heb ik geprobeerd, maar dat is een kwestie van doen, en doen.
  Zo komen rechts en links uiteindelijk een keer in balans!
• Gezien mijn leeftijd – 74 jaar – vond iedereen dat ik het rustiger aan moest doen. 50 tot 70 uur per week werken is inderdaad wel een beetje veel. Ik zie dierbare studenten vaker, dan mijn dierbare familie. Nu kan ik niet meer zoveel uren maken, omdat de pijn slopend kan zijn en het met rust eerder geneest. De afgelopen dagen heb ik elke dag contact gehad met mijn familie!
• Wanneer een relatie deze situatie drie maanden volhoudt, dan kan de relatie nooit meer stuk. Sander en ik zijn nu 19 jaar bij elkaar, door de hele situatie is het – ook al kan het bijna niet – nog liefdevoller geworden.
• Ik geef aan partners vaak het advies: Als de seks maar goed is… Ook dat is geen probleem. We zijn zo vindingrijk, geweldig!
• Sowieso moeten we in de huidige situatie van alles opnieuw (uit)vinden. En dat lukt elke dag weer. Sander zou zo in de Zorg kunnen gaan werken…
• We hadden al veel lol samen, dat is alleen maar meer geworden!

Tegenover deze vele voordelen staan momenteel maar 2 nadelen: de pijn en het ongemak!

Hoe nu verder?

Betreffende consulten: Omdat ik mijn weg nog moet vinden in bijvoorbeeld make-up, mijn haar krullen, het aankleden douchen en voorlopig geen bh mogen dragen, worden de consulten in de maand juni 2021 uitsluitend telefonisch gehouden. Daarna kan het ook hier op locatie.

Betreffende opleidingen, workshops, etc.: Alles gaat gewoon door, behalve het Stilte Seminar.

Radio uitzendingen: Deze gaan gewoon door, een enkele keer kan het een herhaling worden, zoals bijvoorbeeld ‘Meditatie’. Er zijn door mij al bijna 600 meditaties uitgezonden. Dus daar zit beslist iets bij waarvan een herhaling welkom is.

Satsang Nieuwe Stijl: 18 juli a.s. gaat deze gewoon door. De mensen die zich voor 6 juni jl. hebben opgegeven, kunnen kiezen welke Satsang ze de komende keer willen meemaken.

Fiscale werkzaamheden: Voor een paar bedrijven stel ik nog de Jaarrekening op, en doe ik de fiscale aangifte. Ik zorg ervoor dat alles op tijd klaar is.

Hartelijk Bedankt !

Hartelijk bedankt voor de vele prachtige bossen bloemen, de mooie kaarten en mails met ontzettend lieve woorden. Hartelijk bedankt lieve Gerry voor je hulp, die je ook de komende weken gaat bieden, en Annelies. Hartelijk bedankt lieve Ilse, Ineke, Carin, Marion, Wil, Jos, Hedwig, Rika, Hetty, Theo, Wilma, Trudy, Richard, Marianne, Fred, Jarno, Dorrie, Liejanne, Attsje, Lippy, Ardie, Mary, Meggie, Johan, Myriam, Rite, Nelleke, Geer, Betty, Agnes, Mariël en alle anderen.

Lieve groet, 
Daisha

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!