De telefoon gaat, ik neem op, hoor niets en leg weer neer. Meteen gaat weer de telefoon, ik hoor weer niets, blijf nu langer wachten. Na een minuut of twee hoor ik een diepe zucht.
‘Ja, zegt u het maar, wie is er aan de lijn?’ Met dezelfde diepe zucht hoor ik: ‘Henk’*
Weer wacht ik een paar minuten, er wordt niets gezegd. ‘Belt u om me iets te vragen of een afspraak te maken?’ ‘Afspraak’ wordt er kort gezegd.
‘Ik pak even mijn agenda. Wanneer had u zelf in gedachten?’ Het gesprek, als je het al een gesprek kan noemen, duurde ongeveer een kwartier. Elke keer een stilte en daarna slechts een kort antwoord.

Op de dag dat is afgesproken komt een man met zijn moeder. Ik was nog bezig met een consult en dan kun je altijd in de ‘ontvangstruimte’ (welke door velen ‘de keuken’ wordt genoemd) wachten.
Na het consult begroet ik beiden en neem daarna nog even pauze. Erg belangrijk om weer helemaal ‘schoon’ te zijn voor de volgende persoon. Op een gegeven moment, vraag ik aan de man om mee te komen. Hij neemt plaats in de grote stoel. Deze stoel is hoger en groter dan die van mij. Waarom? Ik vind: de klant is koning en daarom krijg je de koningsstoel.
We zitten tegenover elkaar. Een prachtige man, de energie die hij uitstraalt is liefdevol. Ook nu zegt hij niets en meestal hoeft dat ook niet. Ik stem me het liefst eerst op de persoon af, zodat ik nog alles tegen kan komen dat belangrijk is. Wordt er al meteen iets verteld, dan zit ik in het ‘hokje’, zoals ik dat noem, ofwel in het probleem van de persoon. Maar nu besluit ik om me niet eerst af te stemmen. Zo zitten we zeker vijf minuten tegenover elkaar. Elkaar aankijkend, weer wegkijkend, volkomen in stilte. Zeker geen onaangename stilte. Uiteindelijk vraag ik zijn geboortedatum en stem me op hem af.

In die paar minuten zie ik een heel leven aan me voorbijgaan. Ik zie zijn karakter, zie waarvoor hij in dit leven is gekomen. Waar het ‘fout’ ging in zijn leven en dat was al heel jong, op zijn dertiende. Fout betekent voor mij dat je van je eigen oorspronkelijkheid bent weggegaan. Uiteraard niet bewust, maar door omstandigheden die je op dat moment niet aankunt. Na een aantal jaren kun je dan jezelf weer terugvinden, maar bij Henk was dit op 36 jarige leeftijd nog steeds niet gelukt.
In plaats van te vertellen wat ik allemaal heb ‘gezien’, vraag ik hem: welke diagnose heeft men bij jou gesteld? Het korte antwoord is: schizofrenie.

‘Waarom?’ ‘Omdat ik stemmen in mijn hoofd heb.’ ’‘Tja,’ antwoord ik, ‘dat heb ik zelf ook. Ik praat nu met je Ziel en deze vertelt me veel over je. Iedereen heeft stemmen in zijn of haar hoofd. Een stem die bijvoorbeeld zegt: dat moet je doen. En dan een andere stem die daarop antwoord; weet je dat wel zeker? Zo kun je hele gesprekken in je hoofd voeren. Welke stemmen hoor jij en wat zeggen ze?’
Hakkelend en af en toe weer de stilte vertelt Henk kort wat de stemmen zeggen. Voor mij klinkt dit als niets bijzonders, zeker niet als schizofreen. Mijn dochter was als kind al schizofreen, ik ken de symptomen er van. Bij Henk zie ik deze symptomen niet.

Henk heeft een driftig karakter, kan vanuit machteloosheid soms veel te ver doorslaan. Weet met zijn energie geen raad, zeker als kind kon hij daar niets mee. Als je omgeving daar niet tegen kan, ga je in plaats van te exploderen imploderen. En als volwassene kun je dan alsnog exploderen. Dat was wel meerdere keren gebeurd, zag ik.
Nu kom ik uit een heftig gezin, waarbij drift regelmatig voorkwam. Latere relaties zeiden dan: waarom hadden jullie ruzie? Waarop ik antwoordde: we hebben juist fijn met elkaar gesproken. Als je er niet tegen kunt dat de ander heel heftig op je reageert of dat de borden zuurkool door de kamer vliegen, dan boezemt drift angst in. Je gaat dan in plaats van te kijken waarom de ander driftig is, deze heftige energie onderdrukken. Zeker als het nog een kind is. Zeker als het kind op zestienjarige leeftijd zijn vader een oplawaai geeft, omdat deze hem nog steeds als een kleine jongen behandelt. Niet goed deze handelswijze, maar wel begrijpelijk. Van beide kanten overigens.
Het consult met Henk duurt veel langer dan het gebruikelijke uur. Na heel veel stiltes komt Henk eindelijk los en vertelt en vertelt. Uiteindelijk blijven we weer in stilte tegenover elkaar zitten.

Ik zie een liefdevolle man, die wat van het leven wilde maken. Tot grote hoogte wilde stijgen, boven zijn ouders uit. Wat overigens heel gezond is. Maar zo vaak niet begrepen dat hij uiteindelijk depressief werd. Burn-out werd het genoemd en daar zijn medicijnen voor. Naar aanleiding van mijn vraag vertelde Henk hoeveel medicijnen hij dagelijks nam. Zoveel dat je alleen nog maar als een zombie door het leven kan gaan. Voor mij zit een man met een heel speciaal en bijzonder mooi karakter, gemaakt tot een zombie. Een liefdevolle man vol passie die nu, gevoelloos geworden door de vele medicijnen, net zo goed iemand anders iets ernstigs aan kan doen. Hij voelt door de medicatie geen pijn, woede of medeleven meer.

Heren en dames medici wat doen jullie een mens toch aan! Wat veroorzaak je door te geloven dat medicijnen dé oplossing bieden bij de mens. Henk kwam omdat hij weer wilde leven. Hij wilde niet meer zo door het leven gaan. In eerste instantie was hij gemaakt tot wat hij niet wilde zijn door opvoeders, leerkrachten, verbroken relaties, zijn eigen ego. En als volwassene opnieuw beknot door begeleiders en vooral door medicijnen. Zijn innerlijke frustratieproces is nimmer echt onderkend en zeker niet opgelost.

Ik heb hem geadviseerd om naar Ewald Stöteler te Almelo, een goede homeopaat, te gaan die ik persoonlijk ken.  Zodat wat de medicijnen fysiek en geestelijk hebben aangericht opgevangen kunnen worden door een natuurlijk herstel via de homeopathische weg. Zodat Henk hopelijk weer als mens kan leven met alle gevoelens die daarbij horen.

Heb je hier een vraag over? Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl en ik beantwoord het in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’ te beluisteren bij Radio Merlijn !

Lieve groet,
Daisha

Wil je automatisch op de hoogte blijven van nieuwe artikelen? Hier kun je je abonneren op mijn blogupdates.

•    Vanwege privacy is voor een gefingeerde naam gekozen.