Hoe oud je ook bent, je blijft altijd een kind van je ouders. Wanneer je op jonge leeftijd één van je ouders – of zelfs twee – verliest, heeft dat een enorme impact op je. Als het verlies niet voldoende wordt verwerkt, kan dit gevolgen hebben voor de rest van je leven.

Het niet geuite verdriet kun je dan op allerlei manieren tegenkomen. En niet zelden kom je er op latere leeftijd weer ‘oog in oog’ mee te staan. Zo ook J.. Volgende week vertel ik wat J. als volwassene voor de ‘kiezen’ kreeg, dat was ontzettend heftig.

Allebei de ouders jong verloren

J. verloor haar vader op haar 10e en haar moeder toen ze 15 jaar oud was. Haar grootste wens? ‘Een boodschap krijgen van hen. Iets waardoor ik 100% zeker weet dat ze er nog zijn.’
Zo vroeg ik aan J.: Hoe was het als kind om zonder ouders te leven? Dit is haar verhaal:

‘Lieve Daisha, Je vroeg me om te vertellen over hoe ik het ervaren heb om mijn beide ouders op jonge leeftijd al te verliezen. Daarom deze mail. Ik heb mijn vader al op 10-jarige leeftijd moeten afstaan en mijn moeder 5 jaar later.

Hij was gewoon gaan slapen…

Toen mijn vader stierf was dat wel erg heftig. Ook mede omdat wij met ons drietjes pas waren verhuisd vanuit mijn ouderlijk huis naar een flat. Dit omdat het daar in verband met de centrale verwarming beter vertoeven was voor mijn vader die het aan zijn hart had.

Tot die tijd hadden wij gewoond in mijn geboortehuis. Door die verhuizing raakte ik dus mijn direct vertrouwde omgeving kwijt. Het was niet zo héél erg ver er vandaan, maar toch een heel andere omgeving waar wij niemand kenden. Wij woonden er misschien drie weken toen mijn vader plotseling overleed.

Hij was gewoon gaan slapen en kreeg een hartaanval die hij niet overleefde. Godzijdank heeft hij er zelf niets van meegekregen. Mijn moeder raakte buiten zinnen die nacht, en ik was heel erg bang. De eerste drie maanden na mijn vaders dood was het of ook zij weg was. Heel depressief en zwaar onder de medicijnen lag zij al die tijd op bed.

Mijn leven was een soort mist

Ik weet nu niet eens meer of ik wel te eten kreeg. In mijn herinnering lag mijn moeder altijd op bed. Tot op een gegeven moment één van mijn broers kwam en zo tegen haar praatte en praatte dat ze zich ging herstellen. Daarna begon een hele andere periode want toen was ze ineens altijd weg. Altijd winkelen, altijd kopen en veranderen, van kleding en meubels. Ineens was er van alles weg en kwam er iets anders voor in de plaats.

Ze kon niet tegen het alleen zijn. Een aantal jaren later leerde ze een man kennen met drie kinderen waarmee wij zijn gaan samenwonen. Die jaren zijn een soort van mist voor mij, ik weet niet eens hoeveel jaren het waren. Mijn geheugen is heel selectief gebleken… ik ben stukken kwijt.

Dat heeft zeker tot mijn 30ste geduurd. Dat er dingen of plaatsen zijn waar ik ben geweest en het gewoon niet herinner. Terwijl ik de kleinste dingetjes van vroeger met mijn vader op het netvlies heb staan… nog steeds. Zo raar is dat. Zo kan ik mij bijvoorbeeld de huiskamer heel goed herinneren tot en met de gordijnen toe. En mijn slaapkamer? Ik zou het echt niet weten hoe die eruit heeft gezien.

Het nieuwe gezin

Het samenwonen met ‘ome R.’ hield niet stand. Op de één of andere manier werkte het niet, maar waarom? Ik zou het niet weten, want ook dat is niet blijven hangen. Ik weet nog wel dat ik het helemaal niet leuk vond om mijn moeder te moeten delen met die man. Ik mocht hem niet.

De kinderen vond ik heel leuk. Maar de één na de ander verdween uit huis. Weggehaald en geplaatst in een pleeggezin (2 van de 3 kinderen) en waarom? Ik zou het niet weten, eerlijk niet. Ruzie kan ik me ook niet herinneren.
Uiteindelijk, ik denk dat ik 13 jaar was, werd mijn moeder ziek. Baarmoederhalskanker. Ze was veel te laat naar de dokter gegaan, altijd bang voor de dokter en te lang gewacht. Ze werd bestraald. Dus ik neem aan, dat het niet meer te opereren was.

Ik werd overal buiten gehouden

Ik heb 4 broers (1 is nu overleden), en die hielden mij altijd overal buiten. Dus er werd mij eigenlijk niets verteld. Ook niet door mijn moeder. Het zal ongetwijfeld met de beste intenties zijn geweest, maar daardoor ben ik altijd met veel vragen blijven zitten en nog wel… Al kan ik het goed loslaten nu, maar dat is lang anders geweest.

Uiteindelijk bleek het uitgezaaid te zijn naar de longen. Er volgde een operatie waarbij één long werd verwijderd. Al die tijd dat mijn moeder in het ziekenhuis was, was ik dan bij één van mijn broers. Toevallig ook nog eens mijn oudste broer, die ik eigenlijk niet eens zo heel erg goed kende, omdat hij zo’n stuk ouder was dan ik en al lang uit huis was. Dus voordat ik bewust werd van mijn omgeving en iedereen.

De zorg voor mijn moeder

Maar ja, de jaren gingen verder, en mijn moeder ging ziekenhuis in en uit. Het was voor mij een normale zaak geworden en wat ik nu nog steeds niet snap! Ik was 13/14 jaar, en ik had er nooit bij stilgestaan dat mijn moeder wel eens dood zou kunnen gaan. Niet één keer.  En dat terwijl ik inmiddels als zij in het ziekenhuis lag, alleen thuisbleef en dan op bezoek ging met het pontje iedere avond.

Het ging slechter en slechter met haar. Ik moest haar de medicijnen voeren, op het stoeltoilet helpen, zelf eten maken. Er kwam iedere dag een zuster om haar te wassen en een werkster één keer per week. En verder waren we saampjes heel alleen.

Eenzaam

Zo eenzaam, ik kan je niet vertellen hoe eenzaam we waren met zijn twee. 4 broers en die kwamen zo af en toe in het weekend langs, maar waren ook snel weer weg. Tenminste… zo is het in mijn herinnering. Misschien wás het niet zo, ik weet het niet. Zo voelde het in ieder geval wel.

Er was geregeld dat ik alleen nog examenlessen volgde op school. Tenminste in de tijden dat ik thuis weg kon, als de hulp er was. Ik zat dus iedere dag in een andere klas, en niet meer in mijn eigen klas. Als ik tijd had, dan ging ik naar de les die ik moest volgen, ongeacht aan welke klas die op dat moment werd gegeven.

Eindelijk verlichting

Een oude kennis van vroeger kwam onverwacht een weekendje naar ons toe. Jaren hadden we haar niet gezien. Ik vond het wel leuk, ze nam het heft in handen, en zou wel eens een weekendje voor mijn moeder gaan zorgen. Ze was zo vrolijk en het voelde echt zo… Ik hoefde me even niet meer druk te maken met het eten, boodschappen, pillen. Zij nam het over. Heerlijk!

De volgende ochtend, het was zondag, kwam ik beneden en liep naar mijn moeder die toen al heel lang niet meer uit bed kwam en ik zei iets tegen haar, maar ze zei niets terug. Ze keek me aan en er was geen herkenning. Het was mis.

Toen ging alles mis. Alles ging langs me heen. De dokter kwam, broers werden gebeld, ziekenauto, mijn moeder werd naar de Kliniek gebracht. Mijn broers kwamen en overlegden onder elkaar en met ‘tante S.’ (onze helpende engel). Ik moest mee naar mijn oudste broer.

Niet meer gesproken

Ik heb mijn moeder nog één keer gezien. En dat was op dinsdagmiddag. Ik had gehoord dat het op maandag ietwat beter was gegaan met haar. Ik wilde er graag naar toe, maar mijn broer en schoonzus gingen die dag niet. Ze was weer bij kennis en helder. Maar toen wij die dinsdag middag haar kamer binnengingen kwam ik niet ver. Ze lag heel vreemd te bewegen met haar armen. Ik zag haar ogen en hoofd heftig heen en weer gaan, de ogen draaiden weg naar boven. Zo eng, dat vergeet ik nooit meer.

Ik heb nooit meer met haar kunnen praten. Nooit meer iets kunnen zeggen. Ik werd natuurlijk direct naar de gang gestuurd en mijn broer ging op zoek naar de dokter. Er werd me niets gezegd. We gingen naar huis en ik hoorde mijn broer en schoonzus praten, dat het waarschijnlijk was dat het die avond zou aflopen. Als dat zo was dan zou hij mijn andere broers bellen en zouden ze door het ziekenhuis worden geroepen. Niets tegen mij.

Ik was bang

Mijn moeder ging dood! Ik kan het nog voelen. Het besef wat ik had, daarachter in die auto. Ik was zo bang. Wat zou er met mij gaan gebeuren? Met mijn thuis? Met mijn spulletjes? School? Alles…

We kwamen thuis en mijn schoonzus ging eten maken. Eigenlijk snapte ik daar niets van. Mijn moeder ging dood! Waarom deden ze allemaal of er niets aan de hand was? Wat ging er nou allemaal gebeuren?

Ik snapte er niets van…

We zaten te eten, de telefoon ging en mijn broer kwam terug en zei tegen mijn schoonzus dat hij moest gaan. Naar het ziekenhuis. Mijn andere broers werden gebeld en weg was hij. ‘Als het gebeurd is, dan bel ik wel’ zei hij nog.

En daar zat ik dan: op de telefoon te wachten. Wat was ik bang dat die telefoon zou gaan rinkelen die avond. Mijn schoonzus ging gewoon door met strijken en in de keuken bezig zijn. Ze kwam niet bij me zitten, geen arm, geen aandacht, nee, ze ging gewoon verder met bezig zijn. Het was net of het haar niet kon schelen.

Maar ja. in ieder geval heb ik die avond het hele huis gezien om maar te ontkomen aan de telefoon. Ik zat zelfs op zolder zodat ik het misschien niet zou horen. Uiteindelijk toen ik toch weer in de huiskamer kwam zei mijn schoonzus: waarom ga je niet naar bed? Probeer wat te slapen, ik roep je wel als F. heeft gebeld’.

Me verstopt

Dat werkte natuurlijk niet. Ik heb het geprobeerd hoor, helemaal diep onder de dekens, verstopt voor alle geluid. Maar het werkte niet. Ook nu nog lijkt het alsof die avond een hele dag heeft geduurd. Uiteindelijk zat ik dan toch beneden op de bank, toen om kwart over elf de telefoon ging, en mijn broer vertelde dat mijn moeder zojuist was overleden.

Hoe is het om jong je ouders te verliezen? Nou dit was hoe ik het heb ervaren. Het ging allemaal gewoon door. Er werd niet veel over gepraat. Ik kan mij maar één keer herinneren dat mijn schoonzus bij me kwam zitten en vertelde dat we toch moesten proberen door te gaan. Niemand van mijn andere broers of schoonzussen heeft dat op dat moment gedaan.

Alles ging gewoon door

En de dagen gingen inderdáád door. Ik ging weer naar school, dit keer met de brommer. Ik behaalde mijn diploma toch ook nog. Het kwam er allemaal later pas uit, toen ik ging samenwonen met H.. Toen ging ik van alles mankeren. Bang voor ziektes. Straatvrees, fobieën… Hij heeft wat afgezien met me.

Maar nu? Nu gaat het goed met me. Die 10 jaar met mijn vader en die 15 jaar met mijn moeder zijn lang genoeg geweest om toch nog iedere dag citaten aan te halen van wat zij mij vertelden. Jammer genoeg ook negatieve dingen zoals mijn angst voor onweer, voor de dokter en voor liften. Het is genoeg geweest om er iedere dag uit te putten. Soms kijk je even vreemd op van die herinneringen. Want ineens blijkt dan een herinnering van mijn vader van een foto te komen in plaats van er echt bij geweest te zijn. Vreemd.

Mijn grootste wens

Dit was mijn ervaring. Sorry, dat ik het weer zo lang heb gemaakt. Het schrijven is vanaf mijn 15de jaar mijn uitlaatklep geweest. Ook omdat ik het belangrijk vind later voor mijn kinderen dat ze weten wie ik was en wat ik dacht. Juist omdat ik helemaal niet weet wie nou mijn ouders echt wáren, hoe ze dachten, hoe ze tegen het leven aankeken.

Hoe waren ze als méns? Mijn grootste zorg is altijd geweest om lang genoeg in leven te blijven tot de kinderen zelf konden overleven. Langer dan mijn ouders konden. Dat is in ieder geval gelukt. Mijn kinderen zijn nu 21 en 25 jaar. Dus dat doel is behaald. Nu wil ik graag 100 worden en gaan genieten.

En mijn grootste wens? Een boodschap krijgen van hen. Iets waardoor ik 100% zeker weet dat ze er nog zijn. Iets dat niemand weet. Ooit kom ik nog eens op consult, dat is mijn streven en misschien kun jij me dan bij die wens helpen. Wie weet. Heel veel liefs, Van J.’

J. kreeg door dit alles allerlei lichamelijke én geestelijk problemen.
Volgende week vertel ik hoe J. hier weer uit is gekomen!

Lieve groet,
Daisha

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!