Vanaf kind af aan heb ik een fijne relatie met mijn vader gehad. We waren met elkaar zo op één lijn dat we zonder woorden konden communiceerden. We hoefden elkaar maar aan te kijken om te weten wat we bedoelden, heel bijzonder!
Mijn vader, oorspronkelijk groenteman later twee supermarkten, nam me graag mee naar de groente- en fruitveiling die toen nog in Bemmel was. Als kleuter en ook wat ouder liep ik met mijn vader mee om de producten te bekijken die gekocht werden. Zo klein als ik was vroeg hij mijn mening, en hij hield daar nog rekening mee ook!
(Mijn vader was hier 24 jaar.)

De laagste prijs!

Op een gegeven moment ging hij naar de administratie, en ik liep wat rond. Wat me elke keer verbaasde was dat er bergen vol goed fruit en groenten werden doorgedraaid. Die hadden dan de minimumprijs niet gehaald. Zo erg vond ik die verspilling, er waren zoveel mensen die het moeilijk hadden om rond te komen. Zodra de veiling begon zat ik naast hem. Altijd zorgde hij ervoor dat ik wat lekkers had. Met hem meegaan – waar dan ook naar toe – was voor mij elke keer één groot feest!

Mijn vader was ontzettend goed om de laagste prijs voor zijn inkopen te krijgen. Waardoor we als groentezaak erg goedkoop waren. Goedkoper dan de mark zelfs. ’s Morgens werden de verschillende producten, groente en fruit, buiten voor de zaak uitgestald. Zodat de mensen die naar de markt gingen, en voorbij de mooie uitstalling liepen, de prijzen konden vergelijken met de markt. Meestal kwamen ze met lege tassen terug van de markt om bij ons de prachtig verse producten te kopen.

Een kunstenaar…

Toen ik wat ouder werd, vanaf ongeveer tien jaar, hielp ik hem mee om in de zaak en buiten alles mooi uit te stallen. Een waar schilderij, met al die verschillende kleuren. Samen genoten we ervan om er iets moois van te maken. Regelmatig keken we dan samen vanaf een afstand of het er mooi uitzag.
Mijn vader was een kunstenaar, tenminste in zijn vak. De letters op de borden waarop hij de diverse reclames schreef, waren sierlijk en fijn om te lezen.

We hadden zo’n fijne band met elkaar. Mede doordat we hetzelfde dachten en deden. Hij was net zo precies als ik ook was. Dat betekende dat de appels en peren met het steeltje keurig in dezelfde richting lagen. En dat de kleuren van de verschillende uitgestalde producten prachtig met elkaar combineerden. Ik vond het nooit erg om hem aan het eind van de dag – na sluitingstijd – mee te helpen met het vullen van de vakken.

Even wachten

Mijn vader was een stille man, zei nooit veel. Hij was vaak in gedachten, en als ik hem dan wat vroeg, moest je gewoon even wachten. Toen ik een jaar of zestien was reden we, samen met mijn vriend, de Utrechtseweg in Arnhem af. Bij die afdaling stond er op een dag een nieuw bord dat ik niet kende. Daarom vroeg ik mijn vader of hij wist wat het betekende. Na de vraag te hebben gesteld, zei hij niets.

Mijn vriend werd ongeduldig en zei: ‘Je vader heeft je niet gehoord.’ Waarop ik als antwoord gaf: ‘Je moet gewoon even wachten totdat mijn vader zijn gedachten heeft afgemaakt.’ En inderdaad gaf mijn vader na een paar minuten zijn antwoord. En dat kon soms wel tien minuten duren. De reactie van mijn vader op mijn vriend was een beetje geïrriteerd, hij zei: ‘Natuurlijk geef ik antwoord, het is wel mijn dochter!’

Kwam niet aan zijn kinderen, dan kwam je aan mijn vader. Mijn acht jaar jongere broertje was op zijn derde jaar al helemaal gefascineerd van autorijden. Mijn vader nam hem dan op schoot, en liet hem zogenaamd rijden. Mijn broertje stuurde, mijn vader gaf gas of remde. Hij vertelde mijn broertje: ‘Om harder te rijden moet je aan het stuur trekken.’ Dat deed mijn broer dan volop. Geweldig vond hij het dat de auto steeds harder ging als hij aan het stuur trok!

Had je het zwaar…

Mijn vader was geen knuffelaar, en toch ook weer wel. Hij en ik zaten naast elkaar op de bank, mijn moeder zat in de grote stoel ernaast. Mijn vader wreef dan over haar armen en/of benen. En als mijn moeder daar genoeg van had, wreef hij over mijn rug. Heel intuïtief precies bij mijn hartchakra, waardoor mijn hartchakra menig keer werd schoongepoetst.
(Op deze foto ben ik vijf jaar.)

Mocht je kinderen hebben – of jijzelf – die hoog gevoelig zijn ‘poets’ dan regelmatig de hartchakra op de rug schoon. Zodat de vele prikkels die het kind of jijzelf dagelijks opdoet worden afgevoerd. Sander, mijn man, doet het nu als ik voel dat het weer hard nodig is.

Mijn vaders liefde was zijn gezin en anderen met spullen verwennen. Had men het financieel zwaar dan bracht hij op zaterdagmiddag groenten, fruit, drinken, etc. naar familieleden – en soms naar vreemden. Dozen vol spullen waar ze de hele week van konden eten.
Wanneer ze het moeilijk vonden om dit te accepteren, dan zei hij: ‘Geen probleem, anders hadden we het weg moeten gooien. Het is immers zaterdag!’
Natuurlijk was dat niet waar, we hadden kamers-grote koelcellen waar alles vers bewaard kon blijven, zelfs een week lang.

Een luisterend oor

Mijn vader had enorm veel humor, meer Engelse humor. De meeste mensen wisten vaak niet of hij nu een grapje maakte of serieus was. 1 april was elk jaar zijn favoriete dag. Hij genoot als hij weer iemand voor de gek had gehouden. Mijn broer was daar een ster in. Helaas, had hij bij mij geen succes, zoals ik al zei we stonden meestal op één lijn. Daardoor ‘zag’ ik dat hij me voor de gek hield.

Ik heb een zeer bewogen jeugd gehad, was vaak ziek. Lag elk jaar wel een keer in het ziekenhuis. Vanaf vier jaar heb ik diverse operaties gehad. En door mijn helderziende gaven zag ik veel. Soms te veel voor zo’n jong kind. Zowel mijn moeder als mijn vader konden daar niet veel mee. Toch had mijn vader altijd een luisterend oor, zei niets maar liet wel blijken dat hij begreep dat ik daar soms moeite mee had.

de BBQ

Aanstaande zondag is het Vaderdag, dat was voor mijn vader dé dag. Hij was namelijk helemaal verrukt als we gingen BBQ-en, en dat deden we zeker op Vaderdag. Mijn moeder zorgde voor het vlees en alles wat erbij hoort. Mijn vader was de ‘baas’ over de BBQ. Geweldig vond hij het om ervoor te zorgen dat iedereen genoeg kreeg.

De BBQ werd aangestoken, maar voor mijnheertje-ongeduld (want dat kon hij ook zijn) werd het vuur te langzaam goed. Dus… wat had mijn vader er bij voorbaat bij? Een föhn, waarmee hij het vuur zodanig opblies dat het vlees soms verbrandde. Geen probleem, mijn moeder vond vlees met een zwart korstje juist lekker.

Ik zie hem nog zo zitten, helemaal geconcentreerd op wat hij aan het doen was. Het vuur föhnend, en maar doorgaan zodat iedereen genoeg had. Zelf had hij geen tijd om te eten, dus bracht ik hem een bord met vlees en salade. Wat hij dan zonder erbij na te denken opat. Hij ging volledig op in zijn taak, en als het vlees dan op was, was het standaard: ‘Heb je niet meer, ik heb nu juist een goed vuur!’

Verliefd

De relatie met mijn vader is mijn hele leven goed geweest. Ik kan geen moment bedenken dat hij boos op me was, of er niet voor me was. Mijn vader – geboren op 6 maart 1921 en gestorven op 28 maart 2009 – is 88 jaar geworden. Het was geen man om ziek te zijn. Het mooie is dan ook dat hij in zijn slaap is gestorven. Zo vredig en lief vonden we hem ’s morgens in bed.
Hij had nog zijn eigen gebit – zonder gaatjes! Een keer in zijn leven is hij naar de tandarts geweest. Toen hij daarvan terugkwam besloot hij nooit meer te gaan. Hij vond dat de tandarts zijn gebit kapot maakte met dat gekras over zijn tanden.

Hij werd op zijn 86^ste verliefd op een vrouw die hij al wat langer kende. Eigenlijk was hij er al van begin af aan verliefd op, maar ja toen leefde haar man nog. Twee jaar na het overlijden van haar man vroeg hij me of ik het erg zou vinden als hij met haar zou gaan samenwonen.
Ik juichte het toe, en adviseerde hem om haar dat te vertellen. Helaas kwam hij heel verdrietig terug. ‘Ze vindt zichzelf te oud om nog een relatie aan te gaan.’ zei hij teleurgesteld.

Voer voor psychologen?

Wat ik nu over mijn vader vertel is waarschijnlijk voer voor psychologen. Men zou kunnen concluderen dat ik mijn hele leven op zoek ben naar een relatie zoals ik die met mijn vader had. Nee, dat was het niet. Wel ben ik lang op zoek geweest naar de relatie zoals mijn ouders die samen hadden. Of zoals mijn Opa en Oma die hadden, zo liefdevol, zo’n intense band met elkaar.

Gelukkig heb ik deze gevonden, het is wel mijn vierde huwelijk. Sander en ik zijn dit jaar al 20 jaar heel gelukkig samen. Sander is zeker geen vaderfiguur. Hij was 24 toen we elkaar ontmoetten, ik was 55 jaar. We schelen 31 jaar in leeftijd!

Iedereen is welkom!

Mijn vader voelde zich helemaal thuis bij de ouders van mijn moeder. Een groot gezin, de achttien kinderen van mijn grootouders werden ontzettend liefdevol en doch streng opgevoed. De liefde tussen mijn Oma en Opa was duidelijk voelbaar. Ieder kind mocht zijn wie die was. Iedereen kon vrienden en vriendinnen meenemen, iedereen was welkom. Er was altijd plaats en eten genoeg voor wie dan ook. En zo was het bij mij thuis ook altijd. Hoe druk mijn ouders het ook hadden, iedereen was welkom!
(Op de foto staan de vader en moeder van mijn moeder.)

Mijn vader was gek op alles dat nieuw was. Dus hadden we in 1952 al een tv. Ik weet nog goed wat ik als eerste uitzending zag: een wedstrijd soep eten! Ik vond het zo kinderachtig (ik was 5 jaar oud) dat volwassen mensen op een slurpende en haastige manier soep gingen eten, dat de tv voor mij niet echt geweldig was. En nooit is geworden…

Mijnheer Pastoor

Mijn ouders, zowel mijn vader als mijn moeder konden, als er een voetbalwedstrijd op tv was er helemaal in de ban van zijn. Dat betekende voor mij als kind dat ik langer kon buiten spelen, omdat ze toch niet wisten waar ik was.

Op een gegeven moment kwam onze pastoor op visite. De deur stond bij ons altijd open, iedereen kon zo binnenlopen. De pastoor kwam precies tijdens een voetbalwedstrijd. Hij kwam de kamer binnen, en stond er een beetje verloren bij. Mijn ouders hadden niet gemerkt dat hij er was. Ik zat op de bank naast mijn vader en was aan het lezen. Ik wenkte de pastoor, en zei hem dat hij beter kon gaan zitten.

Toen de wedstrijd was afgelopen, waren mijn ouders helemaal verbaasd dat de pastoor in de kamer zat. Ze hadden daar niets van gemerkt. Zo intens konden ze met iets meeleven.

Een volhouder

Mijn vader deed alles – min of meer alles – voor de volle 100%. Wanneer de heren met elkaar klaverjasten was het meestal met een oorverdovend enthousiasme. De voetbalwedstrijden werden zodanig gevolgd alsof ze op de tribune zaten. Hard roepend, staande ovaties als er een doelpunt voor Nederland werd gescoord, etc.
(Op de foto hiernaast staan de broers en zussen van mijn moeder met partners! Zoals je ziet één grote familie.)

Mijn vader was een volhouder, zeker in de liefde naar mijn moeder. Hij was 17 jaar toen hij mijn moeder voor het eerst zag. Mijn moeder, 16 jaar oud, had sinds kort vriendschap met zijn zus Dora – later mijn peettante. Zij kwam bij Dora op visite. Mijn vader zag haar en wist meteen: met haar wil ik trouwen.

Hij heeft er bijna vier jaar over moeten doen, voordat mijn moeder wat in hem zag. Telkens deed hij net de verkeerde dingen voor en naar haar. Hij was dol op ijs, dus gaf hij haar liefdevol een ijsje. Helaas, mijn moeder hield niet van ijs, en heeft daar ook nooit van gehouden. Hij vroeg haar regelmatig mee uit, maar juist naar dingen waar mijn moeder geen interesse in had.

Onvoorwaardelijke Liefde!

Het was op een gegeven moment oorlogstijd, en de avondklok werd ingesteld. Voor mijn vader geen probleem om toch bij mijn moeder op bezoek te gaan. Mijn vader woonde in het centrum van Arnhem, mijn moeder in de St. Janskerkstraat. Het was levensgevaarlijk om nadat de avondklok was ingegaan nog zover door Arnhem te lopen.
(Een foto van mijn mijn moeder, zij is hier 23 jaar.)

Een paar keer werd hij door de Duitsers achterna gezeten. Waarbij soms de kogels om zijn oren vlogen. Maar, mijn vader kende in Arnhem elke straat, elke steeg en de Duitsers uiteraard niet. Zo kon hij aan het grof geweld telkens weer ontsnappen.

De liefde van mijn vader voor mijn moeder was onvoorwaardelijk. Ook al hadden ze vaak meningsverschillen, soms zelfs heftige ruzie, mijn vaders liefde overwon alles. Hij kon niet zonder mijn moeder. Toen mijn moeder stierf dachten we dat mijn vader ook spoedig naar de andere wereld zou vertrekken. Hij stierf echter pas tien jaar later.

Kok, kunstenaar, klusjesman

Hij ontpopte zich – op 77-jarige leeftijd – als een fantastische kok. Terwijl hij nog nooit had gekookt. Hij maakte de heerlijkste gerechten, nooit volgens een recept, gewoon op gevoel. Vanaf mijn vierde jaar hadden mijn ouders een hulp in de huishouding. Tante Tini, zo noemden we haar, heeft 55 jaar bij mijn ouders gewerkt en gewoond.

Het overlijden van mijn moeder had zo’n impact op Tante Tini, dat ze snel achteruitging. En nauwelijks in staat was om te poetsen en te koken. Dus wat deed mijn vader? Hij werd zonder problemen schoonmaker en kok.
(Op de foto rechts staat tante Tini toen ze 87 jaar werd. Ze werd 91 jaar!)

Toen mijn vader op 56-jarige leeftijd zijn beide supermarkten verkocht, ging hij rentenieren. Dacht je dat hij het rustig aan ging doen? Nee hoor, hij ontpopte hij zich als klusjesman. Hij timmerde een grote volière, en maakte de mooiste dingen. Terwijl hij tot dan toe nog nooit ook maar iets op dat gebied had gedaan. Tot zijn dood is hij met van alles en nog wat bezig geweest. Twee keer in de week op hoog niveau bridgen. Altijd bezig met zijn gigantische broeikas, de meer dan honderd kanaries en zo meer.

De lessen van mijn vader

Misschien heb je niet zo’n fijne vader gehad als ik. Hij heeft me veel geleerd. Ik kan dan ook kijken naar de mooie dingen. Maar misschien kun jij dan beter kijken naar wat je zeker niet moet doen. Ook heel leerzaam!
Wat heb ik geleerd doordat mijn vader mijn vader was:

• Geduld ontwikkelt om écht te luisteren naar iemand die, of wat lang van stof is, of niet goed uit zijn of haar woorden kan komen.
• Dat wanneer je de dingen in je huis in een bepaalde harmonie zet, deze niet storend zijn. Hoeveel spullen je ook in huis hebt.
  Bijvoorbeeld: bij ons staan de kopjes en de theebekers in een open kast. Zodat de studenten die er een heel weekend zijn, deze zelf kunnen pakken. Alle oortjes staan dezelfde kant uit, dat scheelt een stuk aan prikkels!
• Door hem leerde ik, dat als je hartchakra regelmatig wordt schoongepoetst, de vele prikkels in je dagelijkse leven beter te behappen zijn.
• Ik leerde door zijn grappen door mensen ‘heen te kijken’.
• Al jong leerde ik dat je nimmer bang hoeft te zijn als er heftige discussies c.q. ruzie is tussen mensen. Op een dergelijke manier met elkaar omgaan kost heel wat energie. En dat heb je ervoor over als je intens van elkaar houdt! Ook als mensen boos op je zijn. Meestal is het hun machteloosheid en/of hun pijn die naar je worden afgevuurd. Maak het je niet eigen, het hoort immers niet bij jou maar bij degene die zo kwaad is.
• Niet alleen door mijn vader, ook door mijn moeder en haar ouders leerde ik dat wie je ook bent, goed bent zoals je bent!
• Dat als je open staat voor iedereen, iedereen (ofwel bijna iedereen) ook voor jou openstaat.
• Mijn vader leerde mij de volgende ontzettend belangrijke lessen: Je bent nooit te oud om iets te leren. Maak je leven zinvol, op wat voor manier dan ook, én je bent nooit te oud om lief te hebben!

Vaderdag ritueel

Een fijne Vaderdag toegewenst!
Misschien leeft je vader niet meer, vier toch maar samen met hem Vaderdag. In gedachten en/of met een klein ritueel. Want zonder je vader zou jij nu niet leven. Hoe hij ook is geweest, hij heeft je wel de mogelijkheid gegeven om als Ziel hier op aarde te kunnen zijn. Zodat je je als Ziel verder kon ontwikkelen. Wie weet kun je uit het verhaal van mijn vader ook voor jezelf iets moois halen!
(Op de foto zie je mijn vader, hier 81 jaar, met zijn zus – mijn peettante Dora, zij werd 93 jaar!)

Lieve groet,
Daisha

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!