Het lijkt wel of ik door een mangel ben gehaald. Alles doet me zeer en toch ook weer niet. Het is een raar gevoel, mijn keel lijkt ontstoken, het lijkt of mijn spieren helemaal verstijfd zijn. Mijn hoofd voelt vol watten, en koud dat ik het heb! De verwarming maar even hoog gezet. Zonde van de energie?! Vandaag moet het gewoon, even me weer opladen met warmte en aandacht. Het liefst zou ik de hele dag in bed willen blijven. Diep onder de dekens duiken en de wereld de wereld laten.

Voel jij je ook zo?

Dit gevoel had ik vorige week. Het zat al een paar dagen te sudderen en net toen ik een dag voor mezelf had gepland sloeg het toe. Je begrijpt, die dag had ik liever anders doorgebracht. Het weer hielp trouwens ook niet mee om me geweldig te voelen: storm, regen, koud. Zo stormachtig als het buiten was, zo stormde het in mijn hele lichaam. Niet van opwinding of gehaastheid, dat niet. Nee, elke cel van mijn lichaam leek een eigen leven te leiden zonder dat ik er bij betrokken was.

Het werd inderdaad een dag voor mezelf. Nu om er achter te komen waar dit vandaan kwam. Nou ja, zoals ik al zei, zo plotseling was het ook weer niet. De dagen er voor waren druk, daarom had ik geen tijd om acht te slaan op de signalen.

Hopelijk geen hartproblemen…

Mijn lichaam analyserend was ik al een paar dagen misselijk. Ik kon geen zure of koude dingen verdragen. Het liefst had ik iets zoets. In de Sinterklaastijd mag dat ook, immers wie zoet is krijgt lekkers. En volgens mij was ik zoet geweest. Vervolgens kreeg ik een beklemmend gevoel op mijn borst, precies bij mijn hartchakra. Tintelende vingers konden er ook nog wel bij. Tja, en toen schoot het door me heen: het zal toch niet… Nee hoor, dat was het zeker niet. Er was wel iets met mijn hart, maar ja veel te druk om daar aandacht aan te besteden.

De volgende dag kwam mijn achilleshiel er bij, alsof er een spier te ver was opgerekt. Ik zal niet verder uitweiden, want zo interessant is het niet om naar iemands pijntjes te moeten luisteren. Kortom, het resulteerde dus in een algehele malaise.
Omdat ik toch een vrije dag had, ging ik eens na wat er zoal de laatste dagen was gebeurd. Als een bliksemflits kwam de waarheid: de aanslagen in Parijs en het hele gebeuren er omheen was de druppel die mij de emmer deed overlopen.

Als kind wilde ik het voorkomen

Ik lees geen kranten, kijk niet naar het nieuws op de tv. Luister uitsluitend naar het nieuws op de radio. En heel af en toe lees ik via internet de Volkskrant en Elsevier. Waarom ik me zo verstoot van informatie uit de buitenwereld? Omdat al die ellende wat met me doet, invloed heeft op mijn hele systeem. Het ergste is dat ik het niet kan voorkomen.
Als kind zag ik al dat er vreselijke dingen gingen gebeuren. Hoe ik ook iedereen waarschuwde, ze gebeurden omdat ze moesten gebeuren, begreep ik later. Hoe zou ik ze anders van te voren hebben kunnen zien?!

Concluderend: het waren niet alleen de berichten die ik af en toe las of hoorde, het was de energie die over de wereld waaide. Een energie van geweld, haat, oorlog. Nu is die energie altijd wel in de wereld aanwezig, maar nog nooit zo sterk als die dagen net voor en dagenlang na de aanslagen. Ineens stond alles in het teken van haat en wraak.

Iedereen riep om vergelding

Hollande, president van Frankrijk: ‘Frankrijk is in oorlog met laffe moordenaars.’ De Britse premier David Cameron noemde de aanslag ‘ziekmakend’. De Russische president Vladimir Poetin zei dat niets terreur rechtvaardigt. Mark Rutte, Barack Obama, Angela Merkel, zelfs Paus Franciscus, ja wie niet, riepen in eigen woorden om vergelding.

Waarom hadden vele mensen na de aanslagen in Parijs het gevoel griep te krijgen, ziek te zijn? Of zoals ik het eerder noemde, door de mangel gehaald te zijn. Omdat we niet alleen de heftige energie van de 130 doden en 352 gewonden naar ons toe kregen. Cumulatief kregen we de agressieve, heftige energie van de hele wereld over ons heen.

Haat roept haat op, wraak roept wraak op. Het wordt zo een eindeloze cyclus, de oorlog verklaren heeft oorlog tot gevolg! Hoe zou het zijn wanneer we haat met liefde beantwoorden. Wraak met respect en acceptatie vergelden. Dat is namelijk wat degene die haat of wraak neemt zoekt: zijn of haar bestaan erkennen.

Allemaal willen we een vredige wereld…

Moeten we nu voortaan altijd in angst leven? Marten Fontuyn, de broer van Pim, reageerde met: ‘Erken de IS of de Al Qaida, want het is niet de vijand. Kijk even gewoon geschiedkundig en dan zie je dat ze recht hebben op verlichting.’
Of zoals ik in mijn programma (Daisha Live met het thema Vluchten kan niet meer…) van afgelopen dinsdag zei: Allemaal willen we een andere wereld. Een wereld waar vrede is, een harmonieuze samenleving. Geen ruzie met de buren, we willen gerespecteerd en geaccepteerd worden. Maar respecteren we anderen, accepteren we wel wie we ze zijn? Zolang daar nog aan te werken valt, is er geen vrede in ons land en/of in de wereld.

In 2008 richtten Sander, ik en nog een paar mensen de politieke partij Heel Nederland op. We bleven uiteindelijk met z’n tweeën over, want je richten naar wat belangrijk is voor je medemens vraagt offers. En niet iedereen is daartoe bereid. In 2010 deden we mee aan de Tweede Kamerverkiezingen. Tijdens de verkiezingscampagne bleek dat we geen schijn van kans hadden. We werden geweerd door alle media, we waren schijnbaar een gevaar. Onze ideeën zouden een totale omwenteling veroorzaken.

… toch is er altijd oorlog geweest!

Vanaf ver voor onze jaartelling is er altijd wel ergens op de wereld oorlog geweest. Wanneer je kijkt bij Wikipedia zie je een lange lijst van oorlogen. Zo’n 542 oorlogen, kort en lang. Iedere dag is er vanaf ver voor onze jaartelling ergens oorlog geweest in de wereld. Je kunt dus beter stellen: wanneer was er geen oorlog?

Zolang er oorlog is in jezelf, is er ook oorlog om je heen. Zolang mensen tegen anderen uitroepen: graaiers, achterlijke gladiool, en nog heel veel andere scheldwoorden (er zijn er duizenden), zolang is er oorlog. Ook al zeg je het niet hardop, het blijft gezegd. Je gooit het in het collectieve bewustzijn.

Wanneer je het hebt over Marokkanen, islamieten, Turken, terwijl deze mensen in Nederland zijn geboren. Of met welke andere naam dan de eigen roepnaam je je medemens ook noemt, tegelijkertijd isoleer je die persoon als mens. Niemand wil geïsoleerd leven. Men wil ergens bij horen, dan maar bij… IS, de kerk, een sekte of een andere beweging.

Hoe kun je je weren?

Hoe meer mensen roepen om wraak, om oorlog, hoe sterker de oorlog zal zijn. Wie is de moordenaar als je een moordenaar vermoordt? Wie is de dader als je hetzelfde doet? In elke oorlog worden er onschuldige mensen gedood. Wie maken dan die slachtoffers? De partij die begon of de partij die vergelding zocht?

Hoe kun je je weren tegen al die agressie en haat? In ieder geval door er niet aan mee te doen, zelfs niet in gedachten. En verder? Niet… je kunt je niet weren tegen energie die in de lucht hangt, het dringt door je heen. Het enige dat je kunt doen, naast er niet aan meedoen, is af en toe het uitzieken!

Wat voor wereld (in het klein of groot) geef jij door wanneer je de aarde verlaat? 

Lieve groet,
Daisha

P.s.: hier kun je de uitzending van afgelopen dinsdag beluisteren, heel interessant!