We zijn continu op zoek naar onze ‘rol’ hier op aarde. Dit om te begrijpen waarom we überhaupt hebben gekozen voor de huidige wereld. De meest gestelde vraag is dan ook: ‘Waarom leven we?’ Kleine kinderen vragen dat als ze jong zijn. Naarmate men ouder wordt, heeft men deze vraag in gedachten. De antwoorden hierop zijn veelvuldig, maar is daar ook het échte antwoord bij?

Als je jezelf zou afvragen ‘Waarom zou ik niet leven? ‘ Welk antwoord zou je jezelf dan geven? Mijn antwoord is: als ik niet leef, dan ben ik tussen twee levens in. Even pauze voordat ik naar het andere leven ga. Misschien had je een ander antwoord verwacht. Zo van: dan kan ik me niet ontwikkelen naar een groter bewustzijn. Of: ik moet toch mijn karma oplossen.

We komen hier op aarde om uit te diepen wat in vorige levens is blijven liggen. En op te starten waar we in volgende levens weer verder mee willen gaan. We komen om te herstellen wat we in een vorig leven hebben verbruid. Of wat we in vorige levens nog niet hebben beleefd. Het is het uitdiepen van wat in eerdere levens niet of slechts voor een deel is gedaan. Dat uitdiepen kan te maken hebben met je talenten, kwaliteiten en mogelijkheden. Of de omgang met jezelf, met je ouders, kinderen, partner, etc. Of een combinatie van dit alles.

Afspraken vanuit vorige levens

Voorbeeld: in een vorig leven heb je als zus een intens liefdevol contact met je broer gehad. Dat ging zo diep dat je samen één had willen worden en kinderen had willen krijgen. Maar seks was als broer en zus met elkaar niet toegestaan. Dus jullie besluiten om in een volgend leven weer samen te komen, maar nu als man en vrouw.

Je ontmoet elkaar en weten meteen: we zijn voor elkaar bestemd. Het gaat zo diep dat je nauwelijks woorden nodig hebt om elkaar te begrijpen. Je gaat trouwen of samen wonen en er komen kinderen. Hoe langer jullie bij elkaar zijn, hoe meer het weer de broer/zus relatie wordt. De seks die in het begin nog aanwezig was verdwijnt min of meer. Immers de kinderen zijn geboren en dat was jullie doel, samen kinderen krijgen.

Soms blijven deze stellen bij elkaar voor de kinderen. Geen probleem als ze de liefde die er ooit tussen hen was blijven uitstralen, ofwel van elkaar blijven houden. Het wordt wel een probleem als men steeds afstandelijker naar elkaar wordt. Hoe kunnen hun kinderen immers op die manier ervaren wat een liefdevolle relatie is? Voor kinderen zijn de opvoeders c.q. ouders hét voorbeeld voor hen, in de liefde, in alles. Wanneer het kind de relatie tussen hen als afstandelijk hebben ervaren, kan het zijn dat het kind later als volwassene de liefdespartner ook op afstand houdt. Beter is dan ook als ouders om op een gegeven moment te besluiten als vrienden uit elkaar te gaan. En in wezen de broer/zus relatie, die in een vorig leven zo intens en mooi was, weer op te pakken.

Omgekeerde rollen ouder/kind

Nog een voorbeeld: In een vorig leven heb je voor je jongere zusje of broertje gezorgd. In oude tijden was het heel gewoon dat het oudste kind de moeder of de vader werd van de jongere kinderen in het gezin. Je jongere zusje of broertje is je daar zo dankbaar voor dat hij of zij in dit leven voor jou wil zorgen. Jullie besluiten op een gegeven moment dat je jongere zusje je moeder wordt in dit leven, of je jongere broertje je vader. In het huidige leven blijkt dan vaak dat je als dochter toch nog de rol van moeder over je moeder of vader handhaaft. Of als zoon de rol van vader over je moeder of vader.

Helaas herinner je je deze afspraak niet meer. En als kind kun je dan teleurgesteld zijn over de rol die je in dit leven onbewust jezelf toebedeeld. Die je uit ‘gewoonte’ zelf op je genomen hebt. Vaak wordt daar niet bij stilgestaan. Het jongere zusje wilde wat terugdoen als moeder zijnde, maar krijgt de kans niet omdat de dochter of zoon in herinnering nog steeds de eerdere rol, de verzorgende rol, in zich heeft.

Een leven vol strijd

Nog een voorbeeld: in een vorig leven leefden jullie als echtpaar min of meer als kat en hond met elkaar. (Alhoewel onze hond Lizzy met de katten reuze goed kan opschieten. Ze spelen met elkaar, liggen bij elkaar en geven elkaar kopjes!) Maar als mens – een mens eigen – kun je een bloedhekel aan de ander hebben.
In het tussenleven komen jullie elkaar tegen en besluiten om terug te keren in een gezin als broer en zus, of als broer/broer of zus/zus. Dit om het vijandschap de kans te geven om te slaan in vriendschap. De eerste wordt geboren en de ander komt een paar jaar later.

Helaas, het was een mooi besluit om vriendschap te sluiten, maar in de Ziel zitten (onbewust) nog steeds de herinneringen van wat de ander je in dat vorige leven heeft aangedaan. Vanaf dat de jongste geboren wordt, heeft de oudste al een hekel aan het jongere zusje of broertje, of andersom.
Toch is het de bedoeling om in de loop van jullie leven met elkaar vriendschap te sluiten. De wroeging kan echter zo diep zitten, dat dit pas op latere leeftijd gebeurt. Zo niet, ja, dan is er altijd weer een volgend leven het met elkaar goed maken.

De adellijke dame

Nog één voorbeeld: in een vorig leven was je van adel en had een aantal bediendes. Eén bediende was zo zorgzaam voor je en deed het met zoveel liefde, dat de liefde tussen jullie er op een gegeven moment er van afspatte. Maar ja, als je van adel bent mag je je niet verlagen door met een bediende seks te hebben. (Ook al kwam dat regelmatig voor.) Jullie liefdesrelatie c.q. seksuele relatie werd ontdekt en jij als adellijke dame moest het klooster in. En je zag je geliefde nimmer weer. De bediende werd gestraft en moest soldaat worden.

In het huidige leven komen jullie elkaar weer tegen. De vlammen slaan meteen weer naar elkaar over en al gauw is er een seksuele relatie. Maar jullie beiden zijn getrouwd en hebben kinderen. Wat nu te doen? Een moeilijke situatie die jaren kan voortslepen voordat er een besluit wordt genomen.

Je Ziel weet het, maar de mens herinnert het zich niet…

Voordat we op aarde kwamen, wisten we waarom we hierheen zijn gegaan. Op het moment dat we geboren worden, vergeten we alles van daarvoor. Dat is goed, want alle trauma’s, schuldgevoelens, angsten, etc. uit vorige levens kunnen we in dit leven niet gebruiken. Het zou ons hinderen om ons verder te ontwikkelen. Maar alles dat goed is, heeft tegelijkertijd ook een keerzijde: namelijk we weten niet meer wat waarom we naar de aarde zijn gekomen!

Toch weet je dat als kind nog – ook al is het vaag. Meestal wordt het uitgedrukt in het spel van het kind. In het oude Egypte, en misschien nu nog wel, bestond de gewoonte om wanneer het kind één wordt de familieleden en vele vrienden uit te nodigen. Zoveel mogelijk mensen met zoveel mogelijk verschillende beroepen. In een grote ruimte wordt in het midden het gereedschap en de symbolen van de diverse beropen neerggelgd. Iedereen gaat in een grote kring zover mogelijk vanuit midden zitten. Dan wordt de baby binnengebracht en waar het kindje naar toekruipt en mee gaat spelen daar wordt de opvoeding van het kind op afgestemd.

Een prachtige methode die goed scheen te werken, want het is eeuwenlang gebruikt. Door de vorm weer te weten wat je als kind wilde worden of waarmee je het liefste speelde, kan je naar de essentie van je huidige leven komen. Ik speelde vroeger het liefst met poppen, ik verzorgde ze, kookte voor ze, maakte kleertjes, las de poppen voor, vertelde hen verhalen. Het was zelfs zo dat ik ’s avonds de poppen in bed liet slapen en ik op het matje voor het bed lag. Wanneer mijn moeder dat zag werd ze vreselijk boos en met veel verdriet moest ik de poppen dan weer uit mijn bed halen.

Wat ouder kwamen daar de buurtkinderen bij. Dan gingen we met een plaid op het gras voor ons huis in een kring zitten en gaf ik ‘les’. Ik las vanaf mijn achtste de encyclopedie met de meest prachtige onderwerpen en vertelde dan wat ik had gelezen. Met vaak een eigen ‘draai’ er aan. Wat ik toen als spel deed, zo is mijn dagelijkse leven ook geworden. Wanneer er activiteiten in de Wellenberg zijn, dan zorg ik er voor dat iedereen te eten en te drinken heeft. Nog steeds gaan mensen en dieren voor, boven mijzelf. Eerst de verzorging van mens en dier, daarna ga ik zelf pas eten of drinken. Mijn werkzaamheden zijn in essentie nog steeds hetzelfde als wat ik als kind speelde.

Altijd weer naar de essentie

Het gaat niet om de vorm, maar om de essentie van alles. Je levensessentie laat zich niet vangen in een vorm, maar wil de essentie verwezenlijken, in welke vorm dan ook.
Om te worden wie we uiteindelijk als Ziel hebben voorgenomen te worden, hebben we de aarde als speelveld nodig. Je Ziel kan door middel van je lichaam zich hier op aarde verder ontwikkelen. En neemt daarvoor ook het lichaam dat het beste past bij je doel van dit leven. Een volgende keer of de vorige keren heb je andere lichamen nodig gehad, het waren immers andere ‘rollen’.

Als baby, als kind, ben je nog niet belast met allerlei oordelen en vooroordelen. Je leeft en denkt nog met je Ziel. Alleen kennen we de woorden nog niet om uit te drukken wat de Ziel ons vertelt. Het kind weet waarom hij of zij op deze aarde kwam, weet wat zijn/haar levensessentie is. Weet welk levensdoel uiteindelijk bereikt kan worden, weet welke krachten en kwaliteiten daarvoor ontwikkeld kunnen en moeten worden.
De programmatie, die al meteen na de geboorte begint, hoe goed bedoeld ook, door opvoeders, familie, derden en omgeving overschaduwt en/of begraaft langzaam de levensessentie van de Ziel.

Wat is jouw doel hier op aarde?

Als volwassene ben je vrij! Je rol in dit leven ofwel de levensessentie van je Ziel wordt op dit moment niet meer bedekt door de programmatie van anderen, maar door jezelf. Je hebt jezelf wellicht in de plaats van je opvoeder gezet.
Waarom? Dat is niet belangrijk, daar kunnen zoveel redenen voor zijn geweest. Meestal een opeenstapeling van allerlei kleine of grote ervaringen, die nu samen een groot geheel zijn geworden.

Weet je zeker dat datgene die je nu bent of dat je nu doet, jouw rol hier op aarde ofwel jouw levensessentie is? Wanneer je je levensessentie aan het volgen bent, heb je (bijna) elke dag als je ’s avonds in bed stapt het gevoel dat het weer een zinvolle dag was. Moe en voldaan ga je dan slapen.

Natuurlijk zijn er dagen, daar ben je mens voor, dat het minder is of dat het je niet lukt. Soms kan dat zelfs maanden of een heel jaar zijn. Af en toe hebben we immers een sabbatical nodig, zoals ik dat noem. Even afstand nemen van de rol die je jezelf op dat moment hebt opgelegd of aangenomen. Vaak is het een keerpunt in je leven om je rol weer in een andere ‘vorm’’ voort te zetten!

Wanneer je je huidige rol voor de volle honderd procent op je neemt, kan het je helpen om een tevreden gevoel over je leven te hebben. Je kunt altijd weer je rol veranderen op bepaalde aspecten in je leven: je dagelijkse leven, je relatie, je werk, de inhoud die aan je leven geeft, etc. Zodra je op dit moment iets anders wenst – dat uiteraard door jezelf moet kunnen worden verwezenlijkt –  en dat niet volgt, doe je jezelf onrecht aan. Je bent als Ziel immers voor jouw levensessentie hier op aarde gekomen!

Lieve groet,
Daisha

Heb je hier een vraag over? Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Elke week op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

P.s.: Wil je automatisch op de hoogte blijven? Hier kun je je gratis abonneren op mijn blogupdates.
Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!