Een tijd geleden kreeg ik de vraag: ‘Ik heb verdriet van een collega die twee weken geleden zijn leven heeft beëindigd. Hoe zie jij dat? Hij was spiritueel.’
Ook al ben je spiritueel, je bent nog steeds een mens. Een mens heeft een Ziel, en de Ziel neemt zich voor om in een leven een bepaalde missie te volbrengen. Helaas is de mens zich daar meestal niet van bewust. Waardoor men het gevoel kan krijgen dat de wereld beter af is zonder hem of haar.

Ik kan het niet verdragen

Je leven beëindigen gaat meestal niet in een opwelling. Of je moet zwaar onder de antidepressiva medicijnen zitten. Door die medicijnen word je gevoel verdoofd, waardoor je geen emoties ervaart. Zo was het ook met A., een bijzondere man, gevoelig, integer, spiritueel, een schat voor iedereen. Hij kwam mij interviewen voor een artikel in de krant.
Hij zag dat ik met mijn hoofd schudde, en vroeg: ‘Heb je daar geen last van?’
‘Nee,’ was mijn antwoord ‘gelukkig niet, ik voel er niets van. Door de Parkinson schudt mijn hoofd.’
Hij antwoordde: ‘Mijn tic is dat mijn hoofd plotseling een draai naar links maakt. Ik word er helemaal gek van.’

Onze wegen scheidden zich… Een paar maanden later hoorde ik het volgende van zijn vrouw: Na ons gesprek had A. zich laten opnemen in een psychiatrische kliniek. Uiteraard om te leren omgaan met zijn tic. Helaas kreeg hij zware antidepressiva, dit om zijn emoties af te vlakken. Zijn vrouw vertelde dat hij op een gegeven moment geen enkele emotie meer had. In deze wezenloze staat was hij gaan fietsen, en wierp zich voor een aanstormende trein. Hij was op slag dood.

Zoals ik al eerder zei, je leven beëindigen gaat meestal niet in een opwelling. Behalve dan wanneer je antidepressiva gebruikt, dan kan dat wel omdat het ook je natuurlijke wil om te blijven leven afvlakt of verdooft. De medicatie haalt weliswaar het depressieve gevoel weg, maar niet de gedachte dat je leven zinloos is en dat de wereld beter af is zonder jou. Je kunt er onverschillig door worden.

Zelfmoord plegen kan ook een andere oorzaak hebben. Op een gegeven moment heb je het gevoel dat je leven er niet toe doet. Dat niemand op je zit te wachten, dat je nutteloos bent voor je omgeving. Bij een postnatale depressie kun je het gevoel hebben geen goede moeder voor je kindje te zijn. Wanneer je geestelijk en/of lichamelijk wordt mishandeld en de omgeving daar geen begrip voor heeft, kan het gevoel ontstaan dat je mishandeld wordt omdat je een slecht mens bent. Je kunt – meestal onterechte – schuldgevoelens hebben. Uit een gevoel van eenzaamheid, of niet begrepen worden, kan er in je ontstaan dat je niet meer verder wilt leven.
Er kunnen vele redenen zijn waarom iemand het gevoel heeft dat zijn of haar leven totaal geen zin heeft.

Een onbedwingbaar verlangen

Op een gegeven moment wordt het verlangen om er niet meer te zijn steeds groter in je. Je kunt aan niets anders meer denken, je wilt niet meer leven. Je gaat allerlei manieren bedenken op welke manier je je leven zal beëindigen. Het wordt net zoals iedere verslaving, zo’n groot verlangen dat je vooral geen signalen afgeeft. Veronderstel dat iemand je om kan praten, of het wil voorkomen…

Ik noem het: het is als een worm die door je heen kruipt, de worm krijgt steeds meer aandacht. En zoals je weet, wat je aandacht geeft, groeit!
Tussen het begin, ofwel het ontstaan van dat verlangen, en wanneer je zelfmoord pleegt kunnen maanden tussen zitten. Het wordt een obsessie en het enige waarom je nog leeft is: weggaan van deze (akelige) wereld.

En dan op een dag is er iets dat ‘de druppel de emmer doet overlopen’. Het verlangen naar de andere wereld is zo sterk geworden. Je Ziel weet dat daar rust is, terug naar het Licht waar je ooit vandaan kwam. En dan, wanneer je denkt er voor te hebben gezorgd dat niemand je kan tegenhouden, pleeg je zelfmoord…
Of je nu spiritueel bent of niet. Alleen wanneer je Ziel het er niet mee eens is, zullen er omstandigheden zijn waardoor het je niet lukt. Lukt het je wel, dan is je Ziel het er mee eens en keer weer terug naar de andere wereld. Wat belangrijk is om te weten is dat zelfmoord voor de Ziel een bewuste keuze is. Ze staat de mens toe om zijn of haar leven te beëindigen. Het is daarom niet zo dat een Ziel van iemand die zelfmoord heeft gepleegd ‘in het duister’ verblijft of niet naar het licht kan komen. De mens sterft en de Ziel keert terug naar het licht, om te rusten en zich voor te bereiden op het volgende leven.

Je Ziel bepaalt…

In het verre verleden heb ik na de geboorte van mijn dochter een paar zelfmoordpogingen gedaan. Bijna was het me gelukt. Nu weet men dat het een postnatale depressie moet zijn geweest. In 1970 had men daar nog nooit van gehoord. Ik voelde me geen goede moeder, geen goede vrouw van mijn man, etc., etc. In mijn blog heb ik daar uitgebreid over geschreven. Om het helemaal te begrijpen van het waarom, zou ik de volgende blog lezen,

En lees dan ook vooral het vervolg, wat ik meemaakte bij de psychiatrische instelling.
Echte aanraders om te lezen, zodat je nog meer begrijpt waarom iemand tot zelfdoding kan komen.

Je Ziel bepaalt wanneer het tijd is om de aarde te verlaten. Of dat door een ongeluk, ziekte, moord, zelfdoding of anderszins gebeurt, dat maakt voor de Ziel niet uit. Het aardse leven is voor de Ziel een tussenstation. Een oord om haarzelf te ontwikkelen, wijsheid te vergaren, om elk aspect van het leven te doorgronden en eigen te maken.
Voor de nabestaanden is het meestal vreselijk. Men vraagt zich af: Waarom moest mijn dierbare vermoord worden, of vreselijk ziek worden. Of hoe had dat ongeluk voorkomen kunnen worden. En bij zelfdoding: waarom heb ik de signalen niet gezien. Heel eenvoudig, er zijn nimmer signalen geweest zodat men het had kunnen voorkomen.

Geruisloos naar de andere wereld

Een dierbare vriend van mij overleed in zijn slaap. Hij was op dat moment 60 jaar, nooit ziek geweest, veel meegemaakt in zijn leven. Een paar keer failliet gegaan, gescheiden, alles weer opgebouwd. Hij had regelmatig het gevoel: ‘Ik ben met een missie gekomen maar de omstandigheden zorgen er telkens voor dat het me niet lukt om die te volbrengen.’
Hij begon zich nutteloos te voelen en op een morgen werd hij niet meer wakker. Ook dat is een besluit van de Ziel. De mensen die achterblijven hebben er geen moeite mee dat iemand in zijn of haar slaap sterft. Toch is de kern hetzelfde: de Ziel vertrekt van dit aardse leven!

Wanneer de mens een innerlijke drang heeft om zichzelf te vernietigen, en dat wordt zo sterk dat de persoon niet meer anders kan dan zichzelf van het leven te beroven, is het voor nabestaanden onbegrijpelijk. Degene die een gelukte zelfmoordpoging doet wordt zelfs van alles verweten. Men is boos vanwege de machteloosheid dat men het niet heeft kunnen voorkomen. Men voelt zich in de steek gelaten. Terwijl het niet anders is dan dat de Ziel naar het Licht gaat.

Mocht je ooit de gedachte hebben om zelf een einde aan je te leven te maken, pas dan op. Ik ken mensen waarbij het niet is gelukt, Ze zijn voor de rest van hun leven invalide. Dus bezint, eer ge begint… Is je Ziel het er niet mee eens, dan zal het je niet lukken. Je wordt dan of tijdig gevonden, of je slaagt er slechts half in zodat je de rest van je leven met de consequenties zit.

de Spirituele Zoeker

Weet je, wanneer je een spirituele zoeker bent kun je wellicht eerder tot het besluit komen om een einde aan je leven te maken. Waarom? Als spirituele zoeker duik je diep in het leven. Je kijkt naar je eigen rol in je omgeving, en je kunt dan tot de conclusie komen dat je de wereld niet kan veranderen. Of de last die je draagt wordt te zwaar voor je. Of je bevind je in een situatie waardoor je je machteloos voelt. Of… er zijn zovele redenen waarom je kunt denken dat de wereld beter af is zonder jou.

De essentie is altijd dat je het leven van het huidige moment niet aan kan. Je kunt dan beter – onder begeleiding – gaan onderzoeken hoe je het leven voor jezelf weer zinvol kunt maken.
Bijvoorbeeld de 19-jarige jongeman die anorexia heeft, pleegt langzaam zelfmoord. Hij liet zich op een gegeven moment in een kliniek opnemen. En moest daar patat en andere junkfood eten, zogenaamd om aan te sterken. J. woog met een lengte van 1.72 meter nog maar 43 kilo.

Nadat hij in de kliniek voor behandeling was geweest, kwam hij voor het eerst bij me. Wanneer iemand bij me komt, dan wil ik eerst zelf ‘kijken’. Ofwel ik praat met de Ziel, en vraag waarom de Ziel naar de aarde is gekomen. Ook vraag ik aan de Ziel om het karakter van de persoon te vertellen. En vervolgens laat ik de Ziel zelf verder praten over wat hij of zij kwijt wil.

De Ziel van J. vertelde me dat hij naar de aarde was gekomen om de mensheid te redden. Toen ik de Ziel vertelde dat dat onmogelijk was, dat je slechts de kleine wereld om je heen kan helpen, kreeg als antwoord: O.k., dat is ook goed. Het was zeer spraakzame Ziel. Voor mij is dat een teken dat deze persoon openstaat voor… van alles! Zijn Ziel bleef maar door vertellen.

Nadat ik J. vertelde wat zijn Ziel me had gezegd, barstte hij in huilen uit. Toen hij weer kon praten, vertelde hij dat hij al jaren niet had gehuild. Ofwel door te horen wat zijn Ziel zei, was er een ‘gaatje’ in zijn harnas gekomen. Zodat hij weer bij zijn hart kon komen.

Ik adviseerde hem om te kijken welke voedingsmiddelen hij beslist niet wilde. Het zou wel eens kunnen zijn dat deze voedingsmiddelen niet goed voor de mens zijn. En dat hij zich beter kon gaan verdiepen in wat hij wel kon verdragen. Om zodoende qua voeding een ervaringsdeskundige te worden.
Hij volgde dit op, bijna een jaar later was hij op gewicht, gezond en gelukkig. Hij had zijn missie gevonden. Zijn anorexia bracht hem op het pad waarvoor hij was gekomen. Geen IT, waarvoor hij had gestudeerd. Hij ging zich verder specialiseren op voedingsgebied, zodat hij mensen kon helpen die met  voedingsproblemen kampen.

Een goed advies!

Lang geleden, het moet in 2004 zijn geweest, kwam ik de volgende tekst tegen van Erik van Zuydam
Een zoeker zijn is niet leuk of spiritueel, het is een tragische vergissing.
Zoeken is het voortdurend ontkennen van thuis zijn.  Het is de doeltreffendste manier om niet te ontdekken dat thuis zijn reeds het geval is.

De kern van ieder menselijk probleem is terug te brengen tot één simpel gegeven: weerstand tegen de ervaring die er in het moment is. Dat is het enige drama dat er bestaat. En weerstand is een mechanisme dat de dingen alleen maar erger maakt.
Het geheim is om je eenvoudig te ontspannen met dat wat er is, en er niet meer mee te vechten. Het paradoxale is, dat wanneer je innerlijke verzet tegen de ervaring die je hebt stopt, er transformatie plaatsvindt. Opeens lijkt het probleem te verdampen. Het gaat dus om acceptatie van wat is.

Maar hoe doe je dat? Is acceptatie een vaardigheid? Een activiteit die je kunt doen?
Nee, helaas, want als je iets probeert te accepteren ben je je eigenlijk al aan het verzetten. Je doet het nog steeds om ergens vanaf te komen. Acceptatie of overgave kan nooit een activiteit zijn van het denken. Zodra je van acceptatie een strategie maakt, is non-acceptatie alweer via de achterdeur naar binnen geslopen.

Wat is anders je motivatie om iets te accepteren? Acceptatie kan nooit een vaardigheid of oefening zijn. Vaardigheden behoren tot het terrein van het ego, de doener. En als ego kun je niet accepteren, het ego is per definitie verzet. Het wil iets of het wil iets niet. Er is altijd een belang, een agenda. Ego maakt altijd de beweging van grijpen of wegduwen.
Wanneer er sprake is van werkelijke acceptatie, dan komt dat altijd vanuit een diepere plek. Daar verliest zelfs het woord acceptatie zijn betekenis omdat wel of niet accepteren helemaal niet aan de orde is. De dingen zijn gewoon zoals ze zijn en er is simpelweg geen oordeel.

Zodra je iets probeert te accepteren ben je je al aan het verzetten!

Acceptatie is de essentie van wat je al bent. Het stille bewustzijn dat onpartijdig is en zonder oordeel ruimte geeft aan álles wat er in je opkomt. Zelfs je verzet is welkom. Het gaat er dus niet om, om van acceptatie een oefening te maken (dit leidt slechts tot teleurstelling), maar om tot inzicht te komen dat acceptatie er NU al is. En dit is de kern van het verhaal: het draait om Inzicht!

Het gaat niet om te sleutelen aan jezelf. Het gaat niet om het verbeteren van jezelf, niet om het manipuleren van je psyche. Niet om het bevechten van je conditioneringen, niet om het controleren van hoe je je voelt.

Alles wat er gedaan en gezegd wordt verwijst naar het inzicht dat, wanneer we stoppen met de activiteit van beheersen en controleren, de dingen uit zichzelf oplossen en uit de knoop raken.
Tot zover Erik van Zuydam!

Ben jij een spirituele zoeker? Zoeken is een activiteit dat buiten jezelf is. Wanneer je de essentie van jezelf wilt ontdekken, maak dan contact met je Ziel. Hoe? Je zou bijvoorbeeld deze opleiding kunnen volgen: Opleiding Zielentaal.

Lieve groet,
Daisha 

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!