Voor vele aspecten van het leven heb je opleidingen, cursussen e.d., maar voor het Moederschap bestaat er nauwelijks voorbereiding. Trouwens voor het Vaderschap nog minder. Ik denk dat het ook niet mogelijk is, omdat je niet kunt weten hoe de zwangerschap en/of de bevalling gaat verlopen. En daarna hoe je als moeder (of vader) fysiek en emotioneel bent na de geboorte en tijdens de opvoeding van je kindje. Er kan zoveel gebeuren vanaf de conceptie tot … Ja, tot wanneer, totdat je kind volwassen is? Of je hele leven?

het Bevallingsbad

Een echtpaar had zich tijdens de zwangerschap goed voorbereid op de geboorte van de baby. Het was hun eerste kindje. De man was vanaf het begin dat de vrouw wist dat ze zwanger was betrokken bij alles. Ging mee naar zwangerschap gymnastiek, hadden samen besloten hoe de bevalling zou moeten gaan. Het liefst in een Bevallingsbad, ze hadden gehoord dat dat een meer natuurlijke manier was om te bevallen. De pijn zou minder zijn omdat je meer bewegingsvrijheid hebt en de weeën beter door het water worden opgevangen. Bovendien zou het veiliger voor moeder en kind zijn.

Beiden, vrouw en man, verheugden zich helemaal op deze mooie natuurlijke bevalling. De vrouw helemaal, ze zag het al helemaal voor zich. Wat zou de baby op een mooie en aangename manier hier in de wereld komen!
Alles ging voorspoedig, tot twee weken voor de uittel datum. Ineens kwamen er complicaties, en als er niet snel ingegrepen zou worden zou het kindje niet levend worden geboren. Hals over kop naar het ziekenhuis. Daar werd besloten dat de enige oplossing was: een keizersnede. In plaats van de geboorte van haar eerste kindje helemaal op een aangename manier te kunnen beleven, was er totale paniek. Ook na de bevalling ging het de eerste paar maanden én met moeder én met de baby niet goed. Een postnatale depressie ligt dan al snel op de loer.

Zo zou ik nog vele voorbeelden kunnen geven van dat zwanger zijn, bevallen, opvoeden, etc. meestal niet zo rooskleurig is, terwijl die schijn wel wordt gewekt. Bijvoorbeeld er wordt vaak gezegd: wanneer de bevalling is geweest dan kun je niet anders dan die sterke band voelen tussen jou en de baby. Of, zodra je het kindje in je armen neemt, ben je alles vergeten wat er voor die tijd gebeurde. Of, kinderen zijn zo lief, zo puur en je zo dankbaar.

Aanstaande moeders, ik wil je niet ongerust maken. Het kan heel mooi zijn, en dat heb ik bij mijn derde kindje mogen ervaren. Misschien was ik door wat er gebeurde bij de zwangerschap en na de geboorte van de eerste twee kinderen voorbereid op dat het toch niet zo rooskleurig kan zijn als men doet voorkomen. Je kunt je ook afvragen waarom dan toch gewenst zwanger worden van een derde kindje, als je zoveel hebt meegemaakt. Waarschijnlijk ben ik een geboren opportunist, ik blijf geloven in dat het ook anders kan.
Elke keer als ik een baby, een peuter, een kind zie, smelt ik van binnen. Wanneer ik toen wist wat ik nu weet…

Slimme lezers…

Sommige mensen hadden al geraden dat wat ik in mijn vorige blog schreef over mijzelf gaat, en dat is ook zo. De vorige keer schreef ik: Een geboorte is niet altijd makkelijk en al helemaal niet als je voordat de baby wordt geboren er een andere voorstelling van hebt. Het wordt meestal zo mooi beschreven en/of verteld. Dat kan voor een gevoel van teleurstelling zorgen, wat voor je omgeving vaak niet te begrijpen is. Want die zien alleen maar het pasgeboren kindje en niet wat eraan vooraf is gegaan.

Iedereen om je heen heeft wel een mening over hoe je met je kindje moet omgaan. Luister ernaar, maar als het tegen je gevoel ingaat, volg dan je eigen gevoel. Hoe de eerste jaren van de net geboren moeders zijn, hebben invloed op het kindje én op het moederschap zelf!

Gecuretteerd

Even een korte herhaling voordat ik verder ga:
Mijn zoontje was nog geen jaar oud of ik was weer zwanger. Weer wist ik meteen bij de conceptie: ik ben zwanger en het wordt een meisje! Helaas, ging het al meteen mis: ook nu weer zwangerschapsvergiftiging, al in de eerste maand.
Om de baby te kunnen behouden, moest ik weer plat op bed liggen. En de verzorging van mijn zoontje aan anderen overlaten. Op een dag ging het goed fout. Toen ik naar het toilet ging, zag ik dat ik hevig bloedde. Meteen werd de huisarts gebeld, deze belde een ambulance om mij naar het ziekenhuis te brengen. Ik mocht onder geen beding zitten en zeker niet lopen.

Toentertijd woonde ik driehoog in een flat, zonder lift. De ambulancemensen hadden problemen om mij vanaf driehoog platliggend naar beneden te krijgen. Bovendien was ik zwaar, de mannen hadden er dan ook een hele klus aan. Het kon niet anders dat ik toch af en toe schuin werd gehouden. Er was genoeg bekijks, de hele buurt liep uit om te zien wat er aan de hand was. En als je 22 jaar oud bent, vind je dat niet leuk.

Het bloeden zette zich door, ook in het ziekenhuis. Ik werd gecuretteerd en de dokter gaf te kennen dat de zwangerschap onderbroken was. Een dag later mocht ik weer naar huis. Huilend dat ik de baby had verloren.

Schijnzwanger?

Toch bleef ik het gevoel houden zwanger te zijn. Schijnzwangerschap was in eerste instantie de conclusie van de dokter. Nee, ik wist het zeker. En ja, hoor, de baby groeide en groeide. De dokter concludeerde dat ik meteen weer zwanger was geworden. Maar ik wist dat dat niet kon, mijn man en ik hadden al lang geen seks meer met elkaar gehad. De datum van geboorte werd door de dokter toch maar op 20 april gesteld.

Deze zwangerschap verliep nog slechter dan bij mijn zoontje. Ik moest veel rust houden, de zwangerschapsvergiftiging sloeg vanaf het begin meteen heftig toe. En ik lag daarom dagenlang plat op bed om de bloeddruk min of meer goed te houden.
Vaak ging het toch weer mis en dan lag ik in het ziekenhuis, dan weer thuis, dan weer in het ziekenhuis. Het was om de paar weken een komen en gaan van thuis naar ziekenhuis.
Ook de misselijkheid bleef langer en was heftiger. Ondanks alles straalde ik, ik was zo blij een dochter te krijgen. De hele babykamer werd nu ingericht voor een meisje. Ik kocht meisjeskleertjes en was in de wolken. Een meisje! Geweldig!
Hoe men mij weer waarschuwde: reken er nu niet te veel op. Ik wist het zo zeker!

Helaas kreeg ik problemen met mijn darmen. Ik kreeg bovendien problemen met allerlei nieuwe kwalen: spataderen, dikke benen, haargroei op plekken waar ik nog nooit haren had gehad, etc. Maar niets kon me ervan weerhouden om van mijn zwangerschap en de kleine kleuter, mijn zoontje, te genieten. Als ik maar even kon, wandelde ik trots door het dorp. Overal ging ik met hem naar toe. Trots op hem, trots op mijn dikke buik.

Weer paniek!

Op het eind van de zwangerschap ging het alsnog helemaal fout. Ik belandde voor de zoveelste keer in het ziekenhuis. Het werd 20 april, maar geen barensweeën, niets! De dokter besloot om dan nog maar een weekje te wachten. Nog niets, maar toen werd het toch te kritiek. Ik werd aan het infuus gelegd, een keizersnede kon niet vanwege de vreselijk hoge bloeddruk, de baby moest worden opgewekt. Er gebeurde echter niets…

Er gingen uren voorbij voordat er af en toe een wee kwam. Het begon op zaterdag, midden op de dag. Geen dokter, omdat het weekend was. Ik raakte een beetje in paniek, voelde dat er iets niet goed was. Huilde omdat ik me geen raad wist. De hele nacht lieten ze me zo liggen, heel af en toe kwam de nachtzuster kijken, maar er werd verder niets ondernomen. Alleen het infuus, die de weeën moest opwekken.

De volgende morgen zette de weeën door. En net zoals rond de geboorte van mijn zoontje, was er volledige paniek om mij heen. De bloeddruk was zo gigantisch hoog, dat ik er op voorbereid werd dat het misschien niet goed zou gaan.
Gelukkig, mijn dochter werd op zondag om 12.05 geboren, op 26 april 1970, een echt zondagskind! Ze werd net na twaalf uur geboren, op haar geboortecertificaat staat echter voor 12 uur. Vroeger was het belangrijk of de baby voor of na twaalf uur geboren werd. Voor twaalf uur betekende een dag korter in het ziekenhuis. Dus vandaar…

Nu doe ik het anders…

Met mijn dochter zou ik het anders doen, had ik me voorgenomen. Als ik weer geen voeding zou hebben zou ik erop staan dat ik haar zelf de fles mocht geven. De baby werd aangelegd en weer kwam er geen voeding. Een tante van mij heeft tien kinderen gekregen, zonder dat ze één van de kinderen zelf kon voeden. Dit wetende besloot de hoofdzuster maar meteen de eerste dag de borsten op te binden. Vroeger zag men nog niet zo het belang van de voeding door de moeder in. Een fles was net zo gezond en wel zo makkelijk. Ook voor de moeder, vond men.

De eerste dagen was ik zo uitgeput en zo vermoeid dat van het voornemen om mijn meiske zelf de fles te geven weinig kwam. De zusters namen die taak over en weer zag ik de baby te weinig. Bovendien bleek mijn dochtertje veel te lang in de buik te hebben gezeten. Ze was helemaal uitgedroogd, haar huid was geel, haar nageltjes waren veel te lang. Alles was té volgroeid.

Na de geboorte van mijn dochtertje ging mijn herstel vlugger dan bij mijn zoontje. Ik mocht na tien dagen al naar huis. Wel met de boodschap dat ik veel moest rusten. Weer was de buurvrouw mijn goede hulp en weer kwam een tante me regelmatig helpen.
Vanaf haar geboorte bleek mijn dochtertje een slechte drinker c.q. eter te zijn. De aangegeven hoeveelheid haalde ze nooit, meestal maar de helft. Ze bleef dan ook heel mager, waar ik en de dokteren zich weer ongerust over maakten.

De dokter verklaarde me later dat de curettage waarschijnlijk de zwangerschap niet heeft onderbroken. Hoe het precies allemaal gegaan is, is men nimmer achter gekomen. Het leek een beetje op de onbevlekte ontvangenis. Wel was zeker dat, doordat ze veel te lang in mijn buik had gezeten, haar gezondheid niet goed was. Waarschijnlijk had ze daarbij tijdens de bevalling een hersenbeschadiging opgelopen.

Deze werd naarmate mijn dochtertje ouder werd als zeker betiteld. Op haar vierde levensjaar werd schizofrenie bij haar vastgesteld. Je begrijpt dat als je als moeder te maken krijgt met én autisme én schizofrenie, dat je wel een opportunist moet zijn om er niet aan onderdoor te gaan.

Scheiding

Ik was nog geen 23 jaar en had continu de zorg over twee speciale aandacht vragende kinderen. Mijn zoontje door zijn autisme, mijn dochtertje door én haar gedrag en haar slechte eten. Wat maakte ik me ongerust. De hele dag – en ook ’s nachts – was mijn aandacht op beide kinderen gericht. Geen minuut rust, of even op adem kunnen komen.

Inmiddels kwamen er huwelijksproblemen. De relatie tussen mij en mijn man stond door de problemen rond de kinderen en mijn gezondheid erg onder druk. Hij had nauwelijks aandacht voor beide kinderen. En bovendien voelde ik dat hij mij niet altijd trouw was. Zijn ontkenning maakte mij onzeker. Later bleek dat mijn gevoel juist was, een scheiding was het gevolg.

Maak van littekens geen open wonden…

Door alles wat ik in die jaren meemaakte, kreeg ik op een gegeven moment, wat ze nu zouden noemen, een postnatale depressie. In die jaren was men daar nog niet mee bekend. Ik werd steeds depressiever, zag af en toe het leven niet meer zitten. Lees wat er daardoor vervolgens gebeurde in een andere blog van mij: ‘Als je het leven niet meer aan kunt’ !

Waarom vond ik het belangrijk om deze twee blogs te schrijven? In de consulten kom ik vaak tegen dat een moeder van alles wordt verweten. Mijn vraag is dan: weet je hoe de situatie van je moeder was in haar jeugd, in het begin van haar moederschap, kon ze de situatie aan toen jij kwam en eventueel de andere kinderen?
Helaas, krijg ik daar als antwoord op: nee, dat weet ik niet, heb ik haar ook nooit gevraagd. Of: nee, dat weet ik niet, daar praat ze nooit over. Aan de andere kant spreek ik geregeld jonge moeders in mijn praktijk die gebukt gaan onder alle kritiek en of ‘goed bedoelde’ adviezen van buitenaf. Of ze hebben last van het gevoel gefaald te hebben ten opzichte van zichzelf.

Heb nimmer een negatieve mening over wie dan ook in je leven (ook niet over jezelf). Wanneer je de hele voorgeschiedenis – zelfs dat van een vorig leven of levens – van de persoon kent waar jij je negatieve mening over vormt, dan kún je niet anders dan mededogen en begrip hebben.

Een mens bereikt soms een grens van wat hij of zij aankan. En dan kan de mens het volgende besluiten: ik wil niet meer leven, dus zelfdoding. Of: hij of zij gaat verder, maar dan wel met littekens in zijn of haar Ziel.

Van harte hoop ik dat jij, door jouw begrip en mededogen, juist helpt om eventuele littekens c.q. wonden zachter en dragelijker te maken!

Lieve groet,
Daisha

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!