Op een gegeven moment besloot ik een einde aan mijn leven te maken. Diep in mij was er een stem, “zo wil ik niet verder leven” en besloot de pillen die ik tegen de depressie kreeg te sparen…

Wat ging er aan vooraf? Ik vertel mijn verhaal, omdat ik – nu vijftig jaar later – dezelfde verhalen hoor in mijn consulten. Soms één aspect ervan, niet iedereen maakt dit alles tegelijkertijd mee. Gelukkig heb ik het mogen beleven, zodat ik nu degenen kan helpen die in (ongeveer) dezelfde situatie terecht zijn gekomen.
Misschien ken je iemand die iets dergelijks meemaakt, dan hoop ik dat je begrip kunt opbrengen voor die persoon door mijn verhaal te lezen. Het is een vervolgverhaal, daarom vraag ik je: lees ook mijn twee eerdere blogs over de Liefde: Hoe ontdek je de ware liefde en Inwijding in de Liefde.

In ernstige mate zwangerschapsvergiftiging

Na ons huwelijk bleef ik in de zaak bij mijn ouders werken. Mijn man verdiende niet genoeg om het ‘rijke’ leven dat hij wenste te kunnen bekostigen. Al gauw was ik zwanger, iets wat ik al vanaf kind af aan wilde. Helemaal blij zorgde ik er voor dat ik goede voeding nam, alcohol was voor mij taboe, roken had ik nog nooit gedaan.

In de derde maand bleek het niet goed te gaan, een ernstige zwangerschapsvergiftiging. De gynaecoloog raadde aan om veel te rusten. Maar met de drukte van vijf dagen in de week van ’s morgens tot ’s avonds werken kwam daar niets van. Tot het moment dat ik neerviel en met de ambulance naar het ziekenhuis moest. Daar kreeg ik te horen dat voor mijn leven en voor dat van mijn baby werd gevreesd. Ik moest tot de bevalling in het ziekenhuis blijven. Een paar weken later mocht ik gelukkig naar huis, omdat ik beloofde daar verder te blijven liggen.

Het is een jongen!

En dat deed ik ook, ik wilde zo graag deze baby. Vanaf het begin had ik er een sterk contact mee, ik wist dat het een jongetje was. Zijn geboortekaartje was al in het blauw uitgezocht en ook de kleertjes had ik voor een jongetje gekocht. Ondanks alle waarschuwingen dat ik misschien teleurgesteld zou zijn als het een meisje was.
Intens en verrukt beleefde ik die laatste maanden, ondanks dat ik lange dagen niets anders mocht dan in bed liggen. Voor een werkzaam en energierijk iemand zoals ik was dat niet eenvoudig.

Toch ging het in de laatste weken weer mis en ik werd weer opgenomen in het ziekenhuis. Eerst zou de baby met een keizerssnede worden gehaald, toen weer niet en zo wisselde dat de laatste spannende weken telkens. Spannend omdat het nog steeds niet zeker was dat ik of de baby tijdens de bevalling zou blijven leven. Uiteindelijk werd besloten dat een keizerssnede te risicovol zou zijn en koos men voor een ‘natuurlijke’ bevalling toen de weeën op gang kwamen.

De weeën zette niet door en een nachtverpleegster raadde mij aan om trappen te gaan lopen. En dat deed ik twee nachten lang, trap op, trap af. Doodmoe van de weeën en het traplopen viel ik dan ’s morgens in slaap. Maar dat mocht niet, dus werd ik wakker gemaakt. Zo ging het door, na bijna zeventig uur zette de weeën eindelijk door en werd mijn zoon op maandag 18 november 1968 om half tien ’s morgens geboren. Wat een vreugde en wat was ik uitgeput! Ook grote vreugde bij mijn ouders, terwijl de gynaecoloog nog bezig was stonden zij al in de verloskamer.

Mevrouw, we kunnen niets meer voor u doen…

Daarna kwam er teleurstelling op teleurstelling: ik mocht geen borstvoeding geven vanwege mijn slechte fysieke situatie, mijn zoon kreeg ik slechts één keer per dag te zien. Zogenaamd omdat ik dan sneller zou herstellen, het tegendeel bleek waar te zijn. Na twee weken ziekenhuis mocht ik naar huis en moest daar nog enkele weken op bed liggen.
Zoals ik al vermoedde was mijn man tijdens de zwangerschap vreemd gegaan en ook daarna bleef dat doorgaan. De bewijzen waren er, maar hij ontkende alles.

Na een paar maanden bleek er met mijn zoon iets niet goed te zijn. Hij ontwikkelde zich niet zoals voor zijn leeftijd zou moeten. Uiteindelijk constateerde men autisme. Men raadde aan om hem op te laten nemen in Ederhorst te Ede, een pas geopende kinderpsychiatrisch observatiecentrum, maar ik wist: hij is niet gek, alleen hij doet er wat langer over.

Een tweede zwangerschap kondigde zich aan. De problemen van de eerste zwangerschap herhaalde zich, alleen nu al vanaf het begin: zwangerschapsvergiftiging. Doordat ik weer regelmatig het bed moest houden, bleven de specialisten aandringen om mijn zoon op te laten nemen. Ik weigerde, ik ‘zag’ dat hij dan nog meer achteruit zou gaan. Doordat ik weigerde zei de specialist: ‘Mevrouw, ik kan niets meer voor u of uw zoontje doen. U hoeft niet meer terug te komen.’

Mijn kind was bij anderen niet gewenst

Tijdens de afspraken bij het consultatiebureau kreeg ik telkens te horen: Mevrouw, uw zoontje is niet goed in orde, u moet echt naar de specialist. Waarom? De eerste negen maanden spuugde hij zijn eten uit, men noemde dat een herkauwer. Het gevolg: niemand wilde hem op schoot, want je had kans dat hij alles onder spuugde. Zijn vader kon hem niet verdragen, werd hopeloos van al dat spugen. En ik? Ik trok gewoon hem en mijzelf andere kleren aan. Ik vond het geen probleem, slechts veel was dat was alles.

Maar ondertussen vond ik het als moeder wel erg dat mijn dierbare zoon door iedereen min of meer werd verstoten. Met anderhalf jaar was alleen nog zijn groffe motoriek ontwikkeld. Wanneer hij enthousiast een ander kindje in de zandbak wilde aaien, sloeg hij. Wat huilende kinderen en boze gezichten van moeders opleverden. Hij speelde juist zo graag in de zandbak zodat ik op een gegeven moment een tijdstip koos wanneer er geen kinderen waren. Elke dag was ik met hem bezig om zijn motoriek te verfijnen, hem te leren praten, te knuffelen, te verschonen, te wassen en tussendoor rusten.

Het is een meisje!

Op 26 april 1970 om 12.00 uur ’s middags werd mijn dochter geboren. Ook bij haar wist ik tijdens de zwangerschap: dit wordt een dochter! Het contact met haar was zo sterk dat na drie weken ‘over tijd’ men in het ziekenhuis de bevalling is gaan opwekken. Weer mocht ik geen borstvoeding geven, weer mocht ik de baby maar één keer per dag zien, in die tijd was dat de normale zienswijze in het Ziekenhuis. Gelukkig is er sindsdien veel veranderd! Terwijl ik me voorgenomen had het nu anders te doen, ik kreeg echter geen kans in het ziekenhuis. Wat was ik blij dat ik naar huis mocht.

Helaas, ik was lichamelijk en geestelijk uitgeput. Er kwam dagelijks iemand om voor de kinderen te zorgen. Weer lag ik wekenlang op bed. De grootste klap kwam toen bleek dat mijn dochter een hersenbeschadiging had opgelopen tijdens de bevalling.

Vanaf die tijd ging het met mij mis, ik voelde me geen goede moeder, geen goede echtgenoot. Ik deed niets goed volgens de specialisten en het consultatiebureau. En belandde in een postnatale depressie. De ellende die ik daarna meemaakte zal ik je besparen. Niet met de kinderen, die waren ontzettend aan me gehecht en ik aan hen. Mijn dochter hing als een aapje de hele dag om me heen. Met anderhalf kon ze nog steeds niet lopen en wilde ze uitsluitend flesvoeding.

Steeds dringender kwam de druk van buitenaf om mijn zoontje in Ederhorst te laten opnemen. Zogenaamd in het belang van hem en van mij, en op een gegeven moment stemde ik toe, ik kon niet meer. Eind augustus 1971 bracht ik mijn zoon, 2,5 jaar oud, naar Ederhorst. Mijn moederhart brak, ik kon en wilde niet meer verder leven…

Wordt vervolgd…

Mocht je zwanger zijn of als jonge moeder in een crisis situatie zitten:

• neem voldoende rust tijdens je zwangerschap. Voor moeder en baby heel belangrijk, onderschat het niet!
• volg als moeder je gevoel en trek je niets aan van de zogenaamde goede adviezen. Een baby huilt niet omdat het je tot iets wilt dwingen. Dat besef heeft een baby nog niet, het huilt omdat het jouw liefde nodig heeft.
• wanneer je kind een stempeltje krijgt, of dat nu autisme, ADHD of welke dan ook, een moeder zal zich (onbewust of bewust) incompetent vinden voor het moederschap. Heb geen schuldgevoel, jouw liefde kan meer bewerkstelligen dan menig specialist, deskundige of therapie. Lees mijn komende blogs en zie wat ik uiteindelijk heb bereikt.
• en… wees niet te trots om hulp te vragen wanneer je het niet meer ziet zitten.

Lieve groet,
Daisha

Mocht je vragen hebben over dit onderwerp, stuur deze dan naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord ze in het programma ‘Zielentaal’ dat ik elke zondagavond om 21.00 uur presenteer via internetzender Radio Merlijn www.radiomerlijn.nl Je kunt het nog de hele week bij ‘Uitzending Gemist’ terugluisteren.

Wil je een uitgebreid persoonlijk of zakelijk advies? Kijk dan bij consulten naar de mogelijkheden en de tarieven. En bel naar 0575-502264 om een afspraak te maken.