Hoe zou het zijn als het volgende bestaat: een land waar de mensen, ongeacht hun religie, hun geaardheid, hun leeftijd en hoe verschillend ze ook zijn, elkaar volkomen accepteren? Waar men met respect met elkaar omgaat? Een land waar geen roddels zijn, alleen de interesse van hoe het met je gaat. Een oord waar men zich vrij voelt, terwijl de belangstelling naar elkaar groot is. Als iemand ziek is of het even niet meer ziet zitten, wordt er meegeleefd. En wordt de persoon ondersteund door net even dat te doen wat de ander nodig heeft. Als er een baby wordt geboren, leeft iedereen mee en wordt er een ooievaar in de tuin geplaatst, slingers opgehangen en krijgt het nieuwe gezin een toepasselijk cadeau. Als er iemand trouwt of zoveel jaar is getrouwd, worden er een avond lang met z’n allen versieringen gemaakt. Prachtige papieren roosjes in de kleur zoals het echtpaar aangeeft. Een mooie boog waar het echtpaar een paar dagen onder door kan lopen, zodat ze al dagen voorpret hebben.

Een plek op deze aarde waar de mensen je begrijpen, of in ieder geval je proberen te begrijpen, hoe verschillend je ook bent. En als ze je niet begrijpen hebben ze geen oordeel. Een paradijs waar iedereen elkaar helpt, zoveel als nodig is. Je moet het wel zelf aangeven, dat wel, want de mensen dringen zich niet aan je op. Als iemand iets overkomt of ziek wordt, gaat de tamtam vlug door dit oord. Zodat iedereen op de hoogte is en zelf kan besluiten hoe je er mee omgaat. Doe je er niets mee? Prima. Kijk je of je op de een of andere manier wat kunt betekenen? Prima. Kijkt men je er op aan als je niets doet? Nee, want men heeft geen oordeel. Geen oordeel waar dan ook over.
Dat is ook het bijzondere van deze plek op onze aarde: men wordt geaccepteerd en gerespecteerd om datgene wat hij of zij is. Het komt niet in de bewoners van deze plek op dat de ander anders zou moeten zijn. Iedereen stelt zijn energie, zijn middelen, in naar de kracht – en draagkracht – die hij of zij heeft.

Zijn er dan helemaal geen minpuntjes? Nou, dan moet ik heel goed nadenken. Misschien, heel misschien, dit: soms is men het niet met elkaar eens en wordt dit niet tegen elkaar gezegd. Waarom niet? Ach waarom zou je, overal is er altijd wel wat. Natuurlijk is men dan inwendig even kwaad, maar het kwaad blijft niet hangen. Bij de volgende ontmoeting is men het allang weer vergeten.
Je zou nu kunnen denken: dus deze mensen zijn niet assertief, komen niet op voor hun eigen rechten. Toch wel, ze laten het echter eerst in henzelf bezinken en gaan er, als ze zelf weer rustig zijn, eventueel met de ander over praten. Waarom eventueel? Omdat dat niet altijd nodig is, de tijd leert dat de ander niet echt kwaadwillend was. Wellicht uitspraken deed vanuit een vervelende situatie waar hij of zij in zat. Of dat de drank even de overhand kreeg. Of.. zo kunnen er zoveel redenen zijn die iets weer teniet doen. Dat ontdek je als je het de tijd geeft.
Zou toch mooi zijn als er zo’n paradijs bestaat?! Onmogelijk denk je nu misschien? Of heb je het in je omgeving meegemaakt of leef je in zo’n omgeving? Wat een geluk valt je dan ten deel. Zo wil toch iedereen leven!

Het bestaat! Dit paradijs heet hier de Voorsterklei! Maar ik weet, er zijn meer van deze oorden in Nederland én in het buitenland. Eilandjes, dat nog wel, maar deze eilandjes worden steeds groter. Doordat mensen verhuizen en het naar andere oorden meenemen en doordat het een voorbeeld is voor de omgeving.
De afgelopen maanden kon je wat ik hierboven beschrijf op de Voorsterklei nog intenser ervaren en was het nog duidelijker zichtbaar. Dat kwam door het volgende. Twee jaar geleden was het voor het eerst dat de bewoners van de Voorsterklei een Openluchtspel organiseerden. Ik schreef daarover in september 2011, kijk maar bij ‘Een waar sprookje…’.

Vorig weekend was het de tweede keer dat er een Openluchtspel werd opgevoerd. De foto hierbij is van de cast, zoals dat heet. Wie je er niet op ziet zijn al die andere mensen die er aan mee hebben gedaan. Ik noem geen namen, want het zijn meer dan zestig mensen die er op de een of andere manier bij betrokken zijn geweest. Ieder naar eigen vermogen, zoals gebruikelijk is op de Voorsterklei. Het begon al vorig jaar, plannen maken, welk spel er uitgevoerd zou worden. De spelers die vrijwillig werden aangewezen. Grapje, tegen sommigen werd gewoon gezegd: jij doet mee. Maar dat betekende niet dat ze dat verplicht waren. Zoals ik al eerder aangaf: men laat elkaar vrij.

Deze keer werd er groots uitgepakt. Er moest een huisje worden gebouwd. Nou, dat werd een echt huis. In het stuk kwam er een ontploffing voor. Een hele puzzel, want hoe doe je dat zonder dat het gevaarlijk wordt. De locatie was weer dezelfde als de vorige keer. Jan, die zijn terrein beschikbaar stelde, gaf aan dat men alles mocht maken zoals werd gewenst. Als het daarna maar weer in de oorspronkelijke staat werd teruggebracht. Daar is volop gebruik van gemaakt. Dit betekende wel dat maanden lang gedacht, getekend en gebouwd is. De regisseurs konden aangeven wat nodig was en het werd gemaakt!

Wat er allemaal bij komt kijken om zo’n groots spektakel te verwezenlijken is teveel om hier op te noemen. Er werd op een aantal mensen – de ontzettend handigen onder ons – een zwaar beroep gedaan. Wekenlang lag hun eigen werk soms volkomen stil. En dat is in de huidige tijd niet zomaar iets voor zelfstandige ondernemers.
De laatste paar weken was het hard werken geblazen. Soms tot diep in de nacht. Maar dat laatste kwam ook omdat na het werk er altijd een ‘feestje’ was. Een hapje en een drankje ontbraken er nimmer bij, al zag je elkaar dagelijks. Ook niet bij de spelers, die op het laatst drie keer per week oefenden. Dat was de beloning voor het harde werken, maar vooral omdat het sociale net zo belangrijk wordt geacht.

Het was een maandenlange zeer intense, ontzettend gezellige en positieve omgang met elkaar. Is er dan nooit iets gebeurd in al die maanden? Ja en nee! Ja, maar dan werd er mee omgegaan zoals ik eerder schreef. Nee, omdat uiteindelijk geen enkel iets is blijven hangen naar elkaar.
We kunnen terugzien op een geweldig geslaagd Openluchtspel. Ruim 1.500 bezoekers, de tribunes waren drie keer helemaal vol. Vorige week is alles – ook weer gezamenlijk – opgeruimd. Het terrein hersteld zoals het was. Ook al waren de omstandigheden soms zwaar, ook bij de afbraak, tot het einde toe is de harmonie gebleven. Zo zal het altijd zijn: een positieve samenleving waar iedereen geaccepteerd en gewaardeerd wordt!

Het onmogelijke is MOGELIJK!
De mensen van de Voorsterklei zijn het bewijs!
Kijk ook eens op www.voorsterklei.nl

Lieve groet,
Daisha