Het leven gaat soms van diep intens verdriet naar vreugde… In één week tijd is dat zo de afgelopen week bij mij gegaan. Dit is niet de eerste keer in mijn leven dat verdriet overging naar vreugde. Maar meestal duurde het weken, soms maanden. En nu bij wijze van spreken in één enkele seconde!

Een ode aan Lizzy – onze geliefde Chihuahua

Op vrijdag 31 januari 2025 moesten we afscheid nemen van onze geliefde Chihuahua, Lizzy, Dinsdag 28 januari, drie dagen ervoor, kregen we van de dierenarts te horen dat Lizzy ernstige hartproblemen had. Zodanig dat ze niet lang meer te leven had. (Op de foto is Lizzy rechts en Chico links in juni 2022.)

Toen ik dat hoorde, hoopte ik haar in ieder geval nog een paar weken bij mij te mogen houden. Maar het leven liep anders… Helaas vanaf dinsdag ging het met haar heel snel achteruit, alsof ze zelf het leven al had opgegeven.

Toch bleef ze min of meer vrolijk en actief. Alleen het uitlaten wilde ze niet meer, daar werd Sander (mijn man) machteloos en dus boos van. Ze had plastabletten, en plaste daardoor zelfs tijdens een workshop in de zaal. Dat was niets voor Lizzy, ze was juist heel zindelijk, en dat al van puppy af aan.

We waren die week alle dagen druk met de eindejaar boekhouding. Geen geliefd iets voor Sander. Elke dag was een worsteling met Lizzy die op een gegeven moment niet meer wilde eten.

Gelukkig… donderdag at ze weer, en was ze weer vrolijk. Ook vrijdagmorgen at ze, en huppelde ze weer door het huis. Tot elf uur ’s morgens… Van het ene moment op het andere bleef ze me wat vragen. Om half twaalf was ze helemaal in paniek.

In één seconde kan je leven totaal veranderen!

Een ongekende overgave

We belden de dierenarts, eerst konden we niet komen. Maar toen ik huilend bleef aandringen mocht Sander toch met haar komen. Ik wist: ik zie haar niet meer levend terug, en zo was het ook …

Haar longen bleken vol vocht te zitten, dus in wezen was ze aan het verdrinken. Ik had voordat Sander naar de dierenarts ging toestemming gegeven om haar eventueel een spuitje te geven als dat het beste voor haar was. De dierenarts was voor haar altijd iets vreselijks.

Lizzy hield niet van het innemen van medicijnen. Net zoals haar baasje, ondanks een paar chronische ziekten neem ik slechts een enkel harttabletje, en een bloedverdunner per dag. Wanneer Lizzy een wormenkuur moest hebben, kon dat alleen maar door de dierenarts(en) worden gegeven. En niet door 1 dierenarts, maar met z’n drieën en met handschoenen aan kregen ze het voor elkaar. Zo klein en lief als ze was, ze werd dan net een wilde kat.

Deze vrijdagochtend niet, ze liet zich rustig onderzoeken. En was zelfs blij dat ze het spuitje kreeg die haar uit haar lijden verloste. Ze kon niet meer, en sliep rustig in zonder dat de dierenarts een verdoving hoefde te geven.

In één uur tijd veranderde mijn wereld

Mijn allerliefste schat is niet meer. Vrijdagmiddag 31 januari 2025 is ze in onze tuin begraven. Alles ging zo vlug, niet de begrafenis – daar hebben we veel aandacht aan besteed. Maar vanaf het moment dat ik zag dat het voor haar na elf jaar hier op aarde te zijn geweest, genoeg was, totdat ze weer terugkwam van de dierenarts en in de dierenhemel was, was slechts een uur verstreken.

Het ging voor mij te vlug! De leegte die achterbleef was zo groot dat ik er even niet mee om kon gaan. Vandaar dat dagenlang niemand wist dat Lizzy was overleden. Ik kon er niet over praten, niet over schrijven…

Wie was Lizzy?

Elf jaar lang was ze altijd bij me, elke stap die ik deed, deed zij ook. Altijd vol liefde en ontzettend zorgzaam naar me. Hoewel ze ernstig ziek was, liet ze dat nauwelijks merken. Ze was een schat voor iedereen.

Dat blijkt ook uit de vele reacties die we ontvingen kort nadat we het bericht van haar overlijden bekend maakten. Binnen enkele uren ontvingen we meer dan zeshonderd berichten*** van mensen die haar hebben gekend en geliefd. En nog blijft het dagelijks doorgaan, met prachtige kaarten, bloemen, etc.

Lizzy werd op 6 januari 2014 geboren. (Op de foto is Lizzy zes weken oud.) Ze was van puppy af aan een ontzettend lieve en bijzondere Chihuahua. Vanaf haar puppytijd wist ze instinctief dat ze tijdens consulten, de workshops of de radio-uitzendingen rustig moest zijn. Ze volgde mij overal, ze was – dag en nacht – bij me. Later, toen Chico (geboren 9 januari 2018) bij ons kwam, ontfermde ze zich over hem als een liefdevolle moeder.

Een oude Ziel

Ze was een oude Ziel, hoog gevoelig en zeer intuïtief. Lizzy wist precies wanneer ze aandacht kon vragen en wanneer ze juist op de achtergrond moest blijven. Met haar grote, liefdevolle ogen wist ze ieders hart te veroveren. Ze was dol op kinderen, die alles met haar konden doen.

Lizzy verwelkomde iedereen op haar eigen, unieke manier. Wanneer er een bekende binnenkwam, of als we naar bekenden toegingen, begroette ze de mensen met een zachtjes: ‘woef, woef’. Alsof ze wilde zeggen: “Hallo, leuk dat ik je zie!” Ze had een natuurlijke warmte en openheid, waardoor iedereen zich bij haar welkom voelde.

Soms werd ze over het hoofd gezien, maar dan wachtte ze rustig af tot de persoon gesetteld was. Het was alsof ze begreep dat iemand eerst even moest acclimatiseren voordat er ruimte was om haar op te merken. Lizzy had een diep begrip voor emoties en energieën om haar heen.

Onvoorwaardelijke liefde

Als ik ziek was, zorgde zij voor me door Sander te roepen als ik hulp nodig had. Ik mis haar zo ontzettend. Elke stap die ik zette, deed Lizzy ook. We waren zo close en gehecht aan elkaar. Ook nu kan ik niet over haar heengaan praten zonder tranen. Zelfs nu terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen.

Haar aanwezigheid was een constante bron van liefde en steun. Vanaf de eerste dag was er een onbreekbare band, elf jaar lang. Dat maakt haar verlies zo groot en pijnlijk. Lizzy wist met haar warme uitstraling en trouw ieders hart te veroveren.

Iedereen die haar ontmoette, was gecharmeerd door haar zachtaardige karakter. Tijdens het lesgeven liep ze heel af en toe langs de mensen om even hun energie te voelen. Of misschien wel om ze gerust te stellen. En uiteindelijk kroop ze altijd weer trouw in haar mandje naast mij. Haar aanwezigheid was vanzelfsprekend en voelde als een warme deken.

Een lege plek, een onuitwisbare herinnering

Het gemis van Lizzy is enorm. Niet alleen voor ons, maar ook voor Chico. We hebben hem, voordat ze werd begraven, rustig afscheid laten nemen. Hij snapte het niet, en riep haar op om te spelen.

Vanaf die vrijdag at hij niet meer. Hij heeft zijn ‘moeder’ verloren, de moeder die hem vanaf dag één onder haar hoede nam.

Het heeft zelfs drie dagen geduurd voordat Chico weer een klein beetje begon te eten. Dagenlang wilde hij niet meer, niet spelen, zelfs het uit wandelen gaan had hij moeite mee. Hij lag alleen maar in zijn mandje, dag en nacht. Met zijn rug naar ons toegekeerd.

de ommekeer…

Sander was op 5 februari jarig. We hebben dat vanwege allerlei omstandigheden op donderdag 6 februari gevierd. Er waren zestien mensen. We hadden een uitgebreide barbecue, geheel verzorgd door onze zwager Henk. We hoefden niets te doen. Ik weet ook niet of we het hadden kunnen doen, het verdriet was nog te vers.

Chico kreeg van iedereen volop aandacht, wat hem zichtbaar goed heeft gedaan. Langzaam begint hij weer een beetje zichzelf te worden. Sinds een paar dagen lijkt het dat hij de rol naar mij toe van Lizzy heeft overgenomen.

Waar ik ben, daar is hij nu ook. Hij ligt onder mijn bureau wanneer ik consulten geef en begroet me enthousiast na een lesdag. Zelfs Sander houdt hij meer in de gaten. Van een zeer zelfstandig, en soms afstandelijk wezen – Chico heeft nog een jonge Ziel – is hij veel socialer geworden. (Op de foto is Chico nu.)

Gelukkig is hij elke dag steeds meer een beetje de oude! Gelukkig… want door Lizzy’s overlijden was hij een zielig hoopje geworden. En dat brak ons hart nog meer.

Soms… gebeurt er iets magisch en weet je: we hebben elkaar gevonden!

Een onverwachte ontmoeting

Het verlies van Lizzy laat nog altijd een diepe leegte achter. Ze was niet zomaar een hond; ze was als een dochter voor me, een trouwe metgezel die veel te vroeg is heengegaan. Toch bracht een bijzondere gebeurtenis een verandering teweeg.

Via een lieve vriendin hoorden we dat de buren een nest jonge hondjes hadden. In eerste instantie stonden we er wat afwijzend tegenover. Het voelde nog te vroeg. Maar uiteindelijk besloten we op vrijdag 7 februari – een week na Lizzy’s overlijden – toch te gaan kijken.

Het bleek een ras te zijn dat we nooit zouden hebben gekozen. We wisten ook niet welk ras het was toen we naar hen toegingen. Gewoon (uh gewoon?) vergeten te vragen. We wilden een kleine hond, deze hondjes zouden voor ons te groot zijn – namelijk Labradoodles. En toen gebeurde er iets heel bijzonder…

Een nieuw begin met een vertrouwde Ziel

Er waren zes puppy’s, maar ik zag er maar één. Niet omdat ze zo opvallend was – integendeel, ze was klein en bescheiden – maar toch was het alsof alleen zij bestond. Het was alsof er een licht op haar scheen, waardoor ze voor mij in de schijnwerpers werd gezet.

Zodra ik haar in mijn armen hield, nestelde ze zich dicht tegen me aan en viel in slaap. Even werd ze wakker en begon me teder te likken. En viel weer in slaap. Toen ze terug in het nest werd gelegd, lag ze tevreden tussen haar broertjes en zusjes. Maar mijn blik bleef alleen op haar gericht.

De andere puppy’s krioelden door en over elkaar heen, maar ik zag haar als enige. Ik wist meteen: zij is het! De prijs lag ver boven wat we in gedachten hadden, maar ook Sander voelde dat hier iets bijzonders gebeurde. Hij kon niet anders dan besluiten: zij gaat het worden!

Chico hadden we meegenomen. Hij vond het in eerste instantie een beetje eng al die krioelende puppy’s. Maar gaandeweg ‘ontdooide’ hij, en ging zelfs kwispelen. Hij had er totaal geen moeite mee dat ik de kleine pup in mijn armen had. Heel fijn!

Een vertrouwde energie

Lizzy zit voor altijd onvergetelijk heel diep in me. Haar verlies is nog vers en het verdriet intens. Toch voelt het milder. Ik kan nog steeds niet over haar praten zonder emotioneel te worden.

Maar dit kleine hummeltje voelt zo goed… Haar aanwezigheid voelt oud en vertrouwd. Alsof Lizzy op de een of andere manier een brug heeft geslagen van het kleine hummeltje naar mij. Het is een wonderlijk gevoel, een nieuw begin met een Ziel die bekend aanvoelt. Ze is pas vier weken, dus we moeten nog een paar weken op haar wachten.

Zoals je er misschien bekend mee bent, is mijn gave dat ik van Ziel tot Ziel kan praten. En dat gebeurde in de nacht van vrijdag – de dag dat ik voor het eerst met haar kennismaakte – op zaterdag. Ze vertelde me hoe ze genoemd wilde worden.

Een naam die ik niet zo gauw zou kiezen, zelfs niet aan zou denken. Dus ik stelde haar een paar andere namen voor. Maar nee… ze bleef bij de naam die ze vertelde. Ik ben benieuwd, want wat wij altijd doen is, dat het dier zelf zijn of haar naam mag kiezen.

Je eigen naam kiezen

Hoe we dat doen? Door klanken te laten horen, dus alleen de klinkers. En waar het dier dan op reageert, maken we de echte naam van door er medeklinkers omheen te zetten. Vandaar wanneer ze hier is, gaan we toch eerst met klanken aan de gang. Ik vind het belangrijk dat een dier zijn eigen naam kiest. Net zoals dat ook voor ieder mens is. Klanken kunnen je een zweepslag bezorgen, maar ook innige vrede brengen!

Soms … gebeurt er iets magisch en weet je: we hebben elkaar gevonden! Wat gebeurde met de kleine pup is wat ik altijd beoog: laat het dier jou kiezen, in plaats van andersom. Dat schreef ik lang geleden in deze blog!

We zullen onze allerliefste Lizzy ontzettend missen. We koesteren echter de talloze mooie herinneringen die we met haar hebben. Ze heeft zoveel harten geraakt en laten zien hoeveel vreugde een hond in je leven kan brengen.

Lieve Lizzy,
bedankt voor elf prachtige jaren,
bedankt voor je onvoorwaardelijke liefde,
bedankt voor je trouw en je warmte.
Je blijft voor altijd in ons hart.

Lieve groet,
Daisha 

*** Het is nu 18 dagen later, en er hebben tot nu meer dan 3.000 mensen op Lizzy’s heengaan gereageerd.
Hartelijk bedankt voor al de lieve wensen, reacties, kaarten en bloemen. Lizzy was door iedereen zeer geliefd! 

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!