Op een gegeven moment had ik genoeg pillen gespaard om zelfmoord te plegen. Dagen was ik met de voorbereiding bezig, zonder dat ook maar iemand een vermoeden had. Achteraf bleek dat inderdaad zo te zijn, niemand had iets aan mijn gedrag gemerkt of signalen opgevangen. De dag brak aan waarop ik het had gepland, de kinderen waren uit logeren, mijn man had de hele dag vergaderingen.

(Wil je weten hoe ik tot deze daad kwam, lees dan eerst: Inwijding in de Liefde en Een Moederhart breekt…)

Weg van de wereld…

’s Morgens maakte ik net zoals andere dagen het ontbijt klaar, zwaaide mijn man en kinderen uit en deed toen wat ik al weken in mijzelf had ‘gerepeteerd’. Niemand kon mij nog tegenhouden, het was zo’n sterke innerlijke drang, ik kon aan niets anders meer denken. De pillen kwamen tevoorschijn, een doosje vol. Ik zette genoeg water op het nachtkastje om ze allemaal te kunnen doorslikken. Had mijn mooiste kleren aangetrokken en begon de pillen in te nemen. En daarna weet ik niets meer, alleen maar uit de verhalen.

Mijn man had belangrijke stukken voor de vergadering vergeten en was na een uur teruggekomen. Hij zag mij nergens, keek op de slaapkamer en zag mij slapen. Even dacht hij nog: ik zal haar maar laten liggen. Totdat hij zich realiseerde dat dat niets voor mij was. Ik sliep nooit overdag, was juist vol energie aan het werk. Hij probeerde mij wakker te krijgen, maar dat lukte met geen mogelijkheid. Toen hij het lege doosje pillen zag, belde hij onmiddellijk een ambulance. In het ziekenhuis werd mijn maag leeggepompt en lag ik dagen in coma. Het was dagenlang onzeker of ik er uit zou komen.

Na vijf dagen kwam er beweging in me en kwam ik weer op de wereld. Helemaal verbaasd waarom iedereen zo overstuur was. Langzaam drong het tot me door wat ik had gedaan. Ik was niet teleurgesteld of opgelucht, mijn gevoelens waren weg. Emotieloos hoorde ik de verhalen aan, kwade mensen, blije mensen, allerlei emoties kwamen over mij heen. En ik… niets, helemaal niets.

De huiskamer vol Zombies

Dagenlang heb ik zo in het ziekenhuis gelegen. Een psychiater kwam met mij praten en vond dat ik me moest laten opnemen in de psychiatrische kliniek. Hij vertelde er bij dat ik dat het beste uit mezelf kon doen, anders stelde hij het verplicht. En dat scheen voor mij grote gevolgen te hebben. Hier begon al de chantage…
Dus liet ik me opnemen in de psychiatrische kliniek. Daar leerde ik op mijn 24^ste In drie maanden tijd meer dan ik in tien/twintig jaar had kunnen doen. In het kort een paar gebeurtenissen:

Bij aankomst werd ik in de ‘huiskamer’ geplaatst. Een aantal dames zaten daar de hele dag niets te doen. Je mocht niets hebben: geen schaar, geen naaigerei, niets dat scherp was en iemand kon verwonden. Alleen de hele dag voor je uit zitten staren. De meeste dames waren zo gedrogeerd dat ze ook niets anders konden. ‘s Avonds moesten we rond negen uur naar bed. Toen ik mijn bed in wilde stappen bleek mijn bed vol kots te liggen.

Mijn kamergenoot bleek dat te hebben gedaan, ik hoorde volgens haar niet op die kamer. Achteraf begreep ik pas waarom. Zij was een paar dagen eerder opgenomen en men had tegen haar gezegd: dit is jouw kamer. Dus was het haar kamer en was ik een indringer. Toen ik om nieuwe lakens vroeg, kreeg ik te horen dat dat morgen werd. Ik moest maar zonder lakens gaan slapen.

De isoleer of liever shocktherapie?

Zo gebeurde er elke dag wat: dames die met elkaar op de vuist gingen. Veel gegil en geschreeuw en meestal moest die persoon dan naar de isoleer. De isoleer was de schrik van ons allemaal. Was je het ergens niet mee eens en dat kwam – meestal door de wrede behandeling – nogal eens voor, dan werd er gedreigd met de isoleer of je werd er zonder pardon ‘ingegooid’. Ook de elektroshock behandelingen werden vaak als straf gebruikt als we ‘lastig’ waren. Door de hoog gedoseerde stroomstoten en de stuiptrekkingen die dat tot gevolg had, kon men zelfs botbreuken oplopen. Ja, men wist je wel te straffen als je even liet merken dat je het niet meer ‘pikte’.

Ik nam de hoeveelheid dagelijkse pillen niet in. Nee, ik bewaarde ze niet meer, maar spoelde ze door de wc. Ik paste mijn gedrag aan en deed of ik net zo’n zombie was als al de anderen. Vandaar dat ik elke keer de isoleer en/of de shockbehandeling ontliep. Je leert zo wel je ego onder de duim te krijgen. Het was een goede leerschool, pas je gedrag aan en je komt er het beste vanaf. Het leven is een spel en ik leerde dat in die drie maanden zo goed dat ik mezelf weer terugvond!

Verkracht

Een keer per week kwam de psychiater en daar had je dan een kort nietszeggend gesprek mee. Tot op een dag ik weer bij hem moest komen. In tegenstelling tot de andere keren zei hij me dat ik me helemaal uit moest kleden voor onderzoek. Ik vond het heel raar, maar goed je weet maar nooit…
Op de onderzoeksbank verkrachtte hij me. Hij snoerde mijn mond toen ik zijn assistente wilde roepen met de woorden: ‘Als je één kick geeft ga je naar de isoleer. En dreigend vervolgde hij – of ik laat je een shockbehandeling geven.’

Ik bleef stil en hij ging zijn gang. Het enige dat hij zei toen hij daarna wegliep was: ‘Kleed je maar weer aan…’ Ontredderd verliet ik de behandelkamer en was een paar dagen helemaal van slag. In eerste instantie wilde ik het gaan vertellen aan het hoofd van de afdeling, maar al gauw realiseerde ik me dat wanneer ik het zou vertellen, niemand mij zou geloven. (In de gesprekken met de andere dames, kwam later naar voren dat hij dit vaker had gedaan.)

Er was een heren- en een damesafdeling. Heel af en toe mocht ik – vanwege mijn goede gedrag – bij de herenafdeling op visite. En daar bleek dat zij een grote knutselwerkplaats tot hun beschikking hadden. De hele dag werden ze bezig gehouden met allerlei creatieve dingen, zoals houtsnijwerk, boetseren, schilderen, etc.

Toch nog iets goeds… het voorstel

Ik besloot de verkrachting voor iets goeds te gebruiken. Omdat ik op mijn achttiende aan mijn neus ben geopereerd, draag ik altijd een zakdoek bij me. Met een zakdoek had ik me van onderen schoongemaakt nadat de psychiater zijn lusten had botgevierd. En die zakdoek had ik bewaard, eigenlijk eerst om een bewijsstuk te hebben als ik een klacht zou indienen. Maar nu diende deze ergens anders voor. De week na het gebeurene had ik weer mijn wekelijkse gesprek met de psychiater. Ik voelde dat hij zich wat ongemakkelijk voelde, waarschijnlijk hadden andere dames zich na zo’n daad beklaagd bij het hoofd van de afdeling. Maar van mij had hij niets gehoord.

Mijn voorstel aan hem was het volgende: (Ik vertelde hem eerst van de zakdoek en dat deze door iemand werd bewaard als bewijsstuk.) Deze zou niet gebruikt worden als hij zich er voor zou inzetten dat de dames dezelfde privileges en dagelijkse entertainment kregen als de heren.

Nadat hij van de schrik bekomen was, beloofde hij me daarmee akkoord te gaan. En ja hoor, een paar dagen daarna mochten er telkens een paar dames naar de knutselwerkplaats. Toen ik na drie maanden daar wegging was het al heel gewoon dat ook de dames van alle mooie faciliteiten gebruik mochten maakten. Men ontdekte hierdoor dat er bijna geen onderlinge ruzies meer waren en er meer rust was op de damesafdeling. En de heren.. die vonden het maar wat leuk om ons te onderwijzen in een asbakje maken met mozaïek steentjes of anderzijds. Dus ook op die afdeling kwam meer rust.

Ieder trauma kan je krachtiger maken

Mocht je ooit iets vreselijks overkomen, weet dat het ergens goed voor is. Misschien niet direct voor jezelf, maar vaak wel voor anderen. En toch was het ook voor mezelf. Dat ik deze grote ommekeer in de psychiatrische kliniek had bereikt was voor mij zo’n beloning dat de verkrachting grotendeels vergoed werd. Al gauw kreeg ik steeds meer privileges, zoals eerst onder begeleiding en later alleen naar buitengaan. Helpen als iemand er helemaal doorheen was. Op een gegeven moment kreeg ik zelfs een eigen kamer. Het werd voor mij meer een herstellingsoord dan een psychiatrische afdeling.

Zo werd ik met de dag krachtiger. De psychiater had al aangegeven dat wanneer ik me krachtig genoeg voelde weer naar huis mocht. Ik had nog even de tijd nodig om te voelen ‘hoe verder’. Op een gegeven moment voelde ik dat ik klaar was om het leven – wat het ook zou brengen – weer helemaal aan te kunnen. Mijn besluit stond vast: het eerste dat ik ga doen is scheiden!
Wordt vervolgd… na een totaal verzwakte periode was ik vrijer, krachtiger en had meer zelfvertrouwen dan ooit tevoren!

Lieve groet,
Daisha

Mocht je vragen hebben over dit onderwerp, stuur deze dan naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord ze in het programma ‘Zielentaal’ dat ik elke zondagavond om 21.00 uur presenteer via internetzender Radio Merlijn www.radiomerlijn.nl Je kunt het nog de hele week bij ‘Uitzending Gemist’ terugluisteren.