Moeders, ze doen het nooit goed! Is dat wel zo? Nee, maar vaak denkt de moeder dat ze het niet goed heeft gedaan. Of de kinderen zijn teleurgesteld in hun moeder. Slechts een enkele keer komt het voor dat én moeder én kind blij zijn met elkaar. Gelukkig heb ik deze ervaring met mijn jongste zoon en hij met mij. Eens zei hij tegen me: ‘Ik had geen betere moeder kunnen treffen.’ Het blijkt ook uit ons wekelijks contact, we hebben een gezond, intens contact met elkaar.

Schoonmoeders!

Doordat hij een druk leven heeft en ikzelf ook, zien we elkaar niet frequent. Maar dat hoeft ook niet. Soms zien we elkaar eens in de drie maanden, geen probleem. We hebben niet alleen elke week telefonisch contact, elke dag zijn we energetisch sterk met elkaar verbonden. Al 47 jaar hebben we zo’n intense verbintenis, waar niemand ooit is tussengekomen.

Hoezo, iemand ertussen komen? Een enkele keer had mijn zoon een geliefde die moeite had dat we zo’n sterk contact hebben. Dat zie je wel meer, dat de nieuwe partner moeite heeft met de schoonmoeder. Niet beseffend dat mijn intense contact met hem, niets afdoet aan de liefde van mijn zoon voor zijn partner.

De verschillen zijn altijd gebleven.
Het enige verschil was, dat zij mij niet meer
hoefde te begrijpen: ik begreep haar!

Ik wil je nooit meer zien…

Ik heb ook andere ervaringen met mijn kinderen, en wel met twee van hen. Met mijn dochter, die net 52 jaar is geworden, had ik net zo’n sterk contact. Waar ik was, was zij ook, het was zelfs zo sterk, dat als ik op de wc zat zij nog steeds met mij sprak, door de wc-deur heen. Lang heb ik haar op mijn heupen gedragen, omdat ze zich dan pas geliefd voelde. Ze had er moeite mee als ik de andere twee kinderen of mijn man aandacht gaf. Qua liefde was ze net een zeef, het was nooit genoeg.

Dan op een dag, loopt ze weg van huis. Ik overhoorde haar huiswerk, 16 jaar oud, en tijdens dat ik met haar bezig was bleek dat ze er nog niets aan had gedaan. Ik mopperde en zei: ‘Ga naar je slaapkamer en ga nu eens echt leren. Dan overhoor ik je daarna weer een keer.’
Later bleek dat ze niet naar haar slaapkamer was gegaan, maar dat ze naar buiten ging.

We hadden toentertijd allemaal een eersteklas abonnement van de trein. Dit, omdat mijn man Officier bij de Luchtmacht was. Ze is met de trein, vanuit Oosterbeek naar Amsterdam gegaan. Onderweg kwam ze een man tegen, die haar meenam naar een sekte. De politie die haar heeft opgespoord, zei meteen: ‘Mevrouw, u zult uw dochter nooit meer terugzien.’

Twee weken hebben we overal gezocht, voordat de politie haar vond. Twee weken lang was ze min of meer gehersenspoeld. En inderdaad heb ik haar sinds die dag in oktober 1986 nooit meer gezien. Het bleek een sekte te zijn waarbij men zodanig werd gehersenspoeld dat ouders niet deugen. Dat is nu 36 jaar geleden.

Een jarenlange hulp!

Mijn oudste zoon zie ik niet meer sinds mei 1993. Toen was hij 24 jaar, nu is hij 53. Hij eiste de erfenis op na het overlijden van mijn man. We hadden echter een testament op de langstlevende. Toch begon hij een paar jaar durende rechtszaak tegen me. Er was toen een wet dat wanneer de kinderen minder inkomen hadden dan de mate waarin ze waren opgevoed, de ouders hen moesten onderhouden. Mijn zoon verloor de rechtszaak, en was daar zo kwaad over dat ik hem nooit meer heb gezien.

Weet je wat me al die tijd heeft geholpen om te aanvaarden dat zij, zoals ik het noem, de navelstreng hebben doorgesneden? Het volgende gedicht van Kahlil Gibran, uit De Profeet. Het begint met: ‘Een vrouw vroeg: vertel ons over kinderen en de profeet zei:
Je kinderen zijn je kinderen niet.
Ze zijn de zonen en dochters van het leven zelf, geboren uit haar (Ziel) eigen verlangen.
Je bent niet de maker, je bent de drager. Ze zijn bij jou, maar niet van jou.
Je mag hen je liefde geven, maar je gedachten niet. Want gedachten zijn van henzelf.
Je mag hun lichamen huisvesten. Maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen, dat je niet bezoeken kunt. Zelfs niet in je dromen.
Neem hen als voorbeeld en kneed hen niet naar jouw vorm. Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten. De boogschutter spant de boog tot het uiterste, en zijn pijlen snellen naar het doel op het pad van de oneindigheid.
Verheug je als de boogschutter je spant. Want zoals hij de pijl die hij doet vliegen liefheeft, houdt hij van de boog die hij vasthoudt.’
Tot zover Kahlil Gibran.

Ieder loopt zijn of haar eigen Levenspad

Kahlil Gibran heeft gelijk! Iedere Ziel komt naar de aarde om een eigen leven te leven. Hoe dat leven ook is, met jou, zonder jou, ongelukkig of gelukkig, zij kiezen zelf hun leven.
Inmiddels weet ik uit ervaring dat wanneer kinderen met hun ouders breken, zij zoveel liefde in oorsprong hebben gekregen dat zij die stap durven te zetten. Ze hebben genoeg basis meegekregen om zelf verder te kunnen gaan.

Helaas, weet ik ook, dat wanneer je de wortels doorsnijdt met je familie, dus ook met je ouders, er altijd iets in je leven zal ‘ontbreken’. Beide kinderen volg ik regelmatig, en helaas zijn ze nooit echt gelukkig.

Van moeder op moeder…

Zoals ik met mijn twee oudste kinderen tot in hun puberteit een sterk contact had, zo had ik met mijn moeder tot mijn 13^e geen goed contact. We waren twee tegenpolen. Ik heb daar al eerder over geschreven. Zij begreep mij niet, en ik haar niet. (Je kunt het lezen door op de oranje zin te klikken.)

In mijn blog schrijf ik over onze grote verschillen in karakters. Om te eindigen met:
‘Door mijn helderziendheid zag ik dingen gebeuren. Ik joeg haar daarmee grote angst aan, zij leefde immers in het nu. Ze wilde niets van dat soort dingen weten. Je kunt je voorstellen dat wij niets van elkaar begrepen. Tot het moment – dat was op mijn dertiende – dat ik haar ging begrijpen. Vanaf die tijd werden we de dikste vriendinnen. De verschillen zijn altijd gebleven. Het enige verschil was, dat zij mij niet meer hoefde te begrijpen: ik begreep haar!’

We werden de dikste vriendinnen!

Hoe we tot elkaar kwamen? Tot het moment dat ze zwanger was van mijn veertien jaar jongere zusje, hadden mijn moeder en ik een zeer slecht contact. Er gebeurde echter zoveel met mijn moeder tijdens deze zwangerschap. Al van kind af aan kon ik niet slapen als iemand in huis problemen had. Vandaar dat ik het merkte als mijn moeder ’s nachts beneden in de kamer zat. Dan ging ik naar haar toe, en hadden we diepgaande gesprekken met elkaar.

Zo kregen we zo’n sterke band met elkaar, dat is daarna nimmer gestopt, tot aan haar dood toe. Ik werd min of meer de moeder van mijn moeder, en werd daardoor nimmer meer teleurgesteld. Als kind verlang je naar een moeder zoals jij denkt dat ze moet zijn. Vaak komt daar juist de teleurstelling uit voort. Weet: een moeder is op de eerste plaats Mens!

Familiepatroon

Er zit wel een familiepatroon in wat ik nu vertel. Mijn moeder had grote moeite met haar moeder. En mijn Oma hoe ontzettend lief ze ook was en hoe ze ook haar best deed om mijn moeder net zo lief te hebben als haar andere kinderen, het lukte haar vaak niet.
Volgens de verhalen had mijn Oma dat ook met haar moeder. En zo is het voortgezet bij mij, en niet alleen bij mij.  De dochter van mijn dochter – mijn kleindochter – heeft nauwelijks contact met haar moeder.

Hoe dit te doorbreken? Ik weet het niet. Ik had het doorbroken met mijn moeder. En daardoor kon zij het ook doorbreken met haar moeder. Want later zijn zij de dikste vriendinnen geworden. Nu wordt het toch nog doorgezet, maar misschien horen patronen bij het leven, en zijn het juist onze leerprocessen in overgave. Om te leren: het is zoals het is!

De weg naar gelukkig zijn…

Ondanks alle ellende die het met zich meebracht, de rechtszaken, de processen, de vele verwijten die ik heb ontvangen, heeft het mij iets heel belangrijks gebracht. Namelijk de aanvaarding van: het is zoals het is. En niet alleen wat betreft mijn kinderen, maar ook wat het leven mij biedt. Het leeft zoveel makkelijker, meer Senang, het is de weg naar altijd gelukkig zijn!

Om het gedicht van Kahlil Gibran te nemen:
Je ouders zijn je ouders niet. Ze zijn de zonen en dochters van het leven zelf, geboren uit haar (Ziel) eigen verlangen.
Ze zijn bij jou, maar niet van jou. Je mag hen je liefde geven, maar je gedachten niet. Want gedachten zijn van henzelf.
Neem hen als voorbeeld en kneed jezelf niet naar hun vorm. Want het leven gaat niet terug, noch blijft het dralen bij gisteren.
Zij waren de boogschutters, die jou als kind een eigen leven gaven. Verheug je als je bij je ‘boogschutters’ bent. Soms denken ze nog dat je kind bent, maar geniet ervan in plaats van je te ergeren. En ga vervolgens door met je eigen leven, en weet: Het Is Zoals Het Is.

Een hele fijne Moederdag!
Wees de moeder voor jezelf die je altijd hebt gewild. En zie je moeder als mens, als vriendin, als de pijl die je hart soms ontzettend hard kan raken. Zodat er een gaatje in je hart komt, welke je zelf groter kan maken.
Heb lief!

Lieve groet,
Daisha

P.s.: Misschien ook interessant voor je:
https://www.daishadewijs.nl/een-moeder-wordt-geboren/
of: https://www.daishadewijs.nl/liefde-een-moederhart-breekt/

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!