In mijn blog van 3 november 2023 vertel ik onder andere in ‘Een andere kijk op ziekten’ het volgende: Syfilis: van generatie op generatie doorgegeven!

Ewald Stöteler, een bekend en zeer deskundig homeopaat vertelt dat ziekten, vooral chronische ziekten, van generatie op generatie kunnen zijn doorgegeven. Zelfs al 4.000 jaar lang! Syfilis is bijvoorbeeld een ziekte, waarbij het lichaam zichzelf aanvalt. Deze ziekte is in 1493 door Columbus naar Europa gebracht. Voor het jaar 1800 was syfilis al volksziekte nummer één. De gevolgen hiervan zijn niet alleen lichamelijk doorgegeven, maar ook energetisch/geestelijk.

Zo van binnen, zo van buiten

Zoals ik me van binnen voel, zo leef ik me naar buiten uit. Dus als ik van binnen destructief ben, dan vernietig ik ook naar buiten. Dat kan zijn door woede, kwetsen van anderen, incest, seksueel misbruik, mishandeling tot zelfs moord.

Het kan zich ook naar binnen richten. Alcoholisme, drugsverslaving, wolf in de tanden op jonge leeftijd, vroeggeboorte, zuurstofgebrek bij de geboorte, e.d. is te herleiden naar innerlijk destructief gedrag. Ook kanker, hart- en vaatziekten, lymfeproblemen kunnen de gevolgen zijn van syfilis bij voorouders.

De tijdsduur dat het zich in je leven openbaart kan verschillend zijn, het kan decennia later zijn of in enkele weken of dagen. Iedere chronische ziekte lijdt uiteindelijk tot vernietiging van het lichaam.

Chronisch of niet?

Is depressiviteit een chronische ziekte? Dat kan! Ongeveer bij 20% van de mensen die depressief zijn kan het leiden naar een chronische ziekte. In 2021 waren er naar schatting 524.800 mensen met depressiviteit bekend bij de huisarts. Dat betekent dat alleen al in 2021 rond de 105.000 mensen chronisch depressief kunnen zijn.

Wanneer je je langer dan drie maanden depressief voelt is het belangrijk dat je hulp gaat zoeken. Maar sommige mensen denken ‘het lukt mij wel om er zelf uit te komen’. Wat zijn dat voor mensen? Mensen net zoals jij en ik, vaak krachtige, trotse mensen die gewend zijn om hun eigen problemen op te lossen. Vandaar ook dat men het niet van hen verwacht dat ze aan zelfdoding denken.

Totdat er in iemands leven zoveel gebeurt dat men er zelf niet meer uitkomt. En dan is men zo ontzettend diep beland in de negatieve spiraal dat je er zelf niet meer uitkomt. Je laat je opnemen op de psychiatrische afdeling van een kliniek of ziekenhuis. Je krijgt medicijnen, en die hebben helaas het gevolg dat je emotieloos wordt.

Emotieloos

Emotieloos naar jezelf, en zoals gezegd hoe je van binnen bent, zo is ook je gedrag naar buiten. Vandaar dat je je dierbaren pijn kan doen, vreselijke woorden naar ze toegooit. Als een vulkaan reageert bij het minste of geringste.
Of… je wordt stil vanbinnen, je kunt niet meer, je wil niet meer leven. Dus word je ook stil naar je omgeving. Men merkt niets aan je.

Wat is beter: agressief gedrag of stil zijn? Geen van beiden, het lost niets op. Voor gevoelige mensen is het iets vreselijks om emotieloos te zijn. De eigen IK is niet meer aanwezig. En daar kun je helemaal ‘gek’ van worden. Waardoor voor jezelf wordt bevestigd dat je beter uit het leven kan stappen. Je bent jezelf kwijtgeraakt!

Dames en heren medici: dit is tegelijkertijd een oproep om, wanneer u medicijnen voorschrijft, eerst onderzoekt hoe gevoelig de patiënt is. In plaats van de patiënt emotieloos te maken. Ik heb te vaak meegemaakt dat men daardoor juist – in uiterste wanhoop omdat je jezelf niet meer (her)kent – zelfmoord, zelfdoding pleegt.

Postpartum depressie en blijde gebeurtenis

Wist je dat alleen al in Nederland jaarlijks 23.000 vrouwen die zwanger zijn en/of bevallen zijn een postpartum depressie krijgen. (Postnatale depressie is niet het juiste woord.) Je moet dus blij zijn dat je zwanger bent of moeder bent geworden, en dat ben je ook wel, maar… En dat ‘maar’ kan van alles zijn.

Het kan echter ook het gevolg zijn van wat generatie op generatie is doorgegeven: syfilis, het zelfvernietigende wapen in je! Want dat openbaart zich bij een of meer traumatische gebeurtenissen. Wist je dat wanneer je drie traumatische gebeurtenissen in twee jaar meemaakt dat dat al kan leiden naar depressiviteit?
En wist je dat een blijde gebeurtenis, zoals trouwen, slagen voor een examen, een nieuwe baan, een baby ter wereld brengen, ofwel heftige blije ervaringen traumatisch voor je kunnen zijn. Ook al zijn ze fantastisch fijn en ben je supergelukkig, je kunt het vergelijken met een trauma.

Pas op als men stil wordt…

De mensen die dreigen dat ze niet meer willen leven, doen het meestal niet. Totdat ze erover zwijgen en alleen nog maar signalen afgeven. Om jezelf te kunnen doden is er moed voor nodig!

Men doet het omdat het leven dat men op dat moment heeft niet aan kan, uit wanhoop… Maar ook uit liefde. Men denkt dat de nabestaanden beter af zijn wanneer je er niet meer bent. Echter wanneer je zou beseffen dat je hen enorm verdriet doet, hen met een schuldgevoel opzadelt, misschien dat je dan op een andere manier je liefde laat blijken.

Maar voor de psychiater of de behandelaar is het een teken van: Nu gaat het goed! En dat is het misleidende, want het gaat dan vaak niet goed. Ik waarschuwde nog, maar kon helaas niet voorkomen dat de man zich voor de trein wierp. Helemaal zorgvuldig uitgedacht. Zijn fiets keurig weggezet, zijn jas nog uitgedaan en toen midden op de dag voor de trein gestapt zodat hij zeker wist dat hij zou slagen.

Y. vertelde me: ‘Ik heb enkele vrienden aan zelfmoord verloren. Ik begreep het niet. Tot ik zelf op het randje stond het op te geven. Gelukkig heb ik het niet gedaan. Maar de meesten doen het wel.’

Je levensplan

Voordat je naar de aarde komt heb je een levensplan opgesteld. Maar dat plan kan op een gegeven moment zó zwaar aanvoelen dat je het niet meer ziet zitten. Ook al zou het ‘niet je tijd zijn’, je Ziel besluit om terug te gaan naar de plek van geborgenheid, van veiligheid. Dit om de last van je schouders af te werpen.

Elke Ziel wordt opgenomen in Liefde en Licht. Op welke wijze je ook sterft, er is geen straf of hel en verdoemenis. God is Liefde, en is er altijd voor je. Ook deze Zielen worden nét zo geaccepteerd als alle andere Zielen.

Ik ben katholiek opgevoed. Op jonge leeftijd maakte ik mee dat een oom van mij zelfmoord pleegde. Hij mocht niet op het katholieke gedeelte van het kerkhof worden begraven. Ik snapte daar als kind niets van. Voor mij is God juist degene die iedereen accepteert hoe of wie je ook bent, of wat hij of zij ook heeft gedaan. De mens veroordeelt, God niet!

Fasen van rouwen

Als nabestaande maak je verschillende fasen door. Verdriet, heftig verdriet verwerk je meestal in verschillende fasen. Deze kunnen opeenvolgend zijn, maar ook door elkaar lopen:

Ontkenning

De eerste fase van rouwverwerking is ontkenning. Een zeer belangrijk afweermechanisme op het moment dat iets traumatisch is gebeurd. In deze fase bescherm je jezelf door de waarheid compleet af te wijzen. Dit gedrag geeft je de gelegenheid om de waarheid gedoseerd tot je te laten komen. Aan het einde van deze fase ga je op zoek naar de feiten, de waarheid, de schuldige.

Protest, boosheid

Na ontkenning komt de fase van kwaad zijn, protest tegen wat er is gebeurd. Je wordt kwaad, je protesteert tegen de verdrietige ervaring met woede. Iedereen uit dat op zijn of haar eigen manier, het kan ook zijn door te huilen, te schreeuwen, te vloeken. De meest gelovige mens kan op zo’n moment woedend op God zijn.

Vaak richt de woede zich ook (ten onrechte) tegen de brenger van het slechte nieuws. Hierbij komen gedachten naar boven als: Waarom ik?, Waarom nu?, etc. Zelfs gedachten van wraak kunnen bij je naar boven komen.

Of je probeert iemand de schuld te geven. Je vindt dat de ander niet goed heeft gehandeld, of ze hadden dingen anders moeten doen. Heb hier later geen schuldgevoel over, of schaam je er niet voor. Het is een gezond psychologisch verdedigingsmiddel om de schuld buiten jezelf te zoeken. Door je druk te maken over de schuldvraag ontwijk je het gevoel van verlies en verdriet.

Deze fase is voor de onschuldigen soms moeilijk te begrijpen. Soms laat men zich ook de schuld in de schoenen schuiven en gaat men zich schuldig voelen. Soms wordt er slachtofferhulp geboden.

Onderhandelen en vechten

Wanneer je merkt dat protesteren en boosheid niet helpt, ga je het verlies verwerken door voor jezelf doelen te stellen. Dit kan vele vormen aannemen, bijvoorbeeld door de eigen dood uit te stellen tot een kleinkind is geboren. Een marathon gaan lopen, of een motorfiets kopen. Ook kan je naar de rechter stappen bij een echtscheiding of ontslag. Of je neemt het recht in eigen hand en organiseert een tegenaanval. Zoals bijvoorbeeld bij echtscheiding, dan kan de ex-geliefde gaan stalken.

Depressie

Wanneer het verdriet niet langer te ontkennen is. En protesten, onderhandelingen, tegenaanvallen, etc. niet geholpen hebben, kun je depressief worden. Je voelt je machteloos en je sluit je af voor contact, of je trekt je in jezelf terug.

Je sluit je af voor communicatie. Bijvoorbeeld door weg te lopen, de telefoon er op te gooien, je ziek te melden, in een donker hoekje gaan zitten, en/of drugs te gebruiken zoals alcohol, pijnstillers, kalmeringsmiddelen en slaapmiddelen.

Aanvaarding

Na verloop van tijd ontdek je dat de waarheid toch anders is. En kun je je verdriet min of meer accepteren. Iemand met een terminale ziekte kan in deze fase bijvoorbeeld met een zekere rust afscheid nemen. Iemand die een geliefde heeft verloren, kan weer proberen nieuwe contacten te leggen en plannen te maken voor een leven zonder de geliefde. Iemand die ontslagen is, kan weer een cv op internet zetten, etc., etc.

Welk trauma je ook meemaakt, deze fasen horen erbij: ontkenning, kwaad zijn, vechten, depressie, en dan pas aanvaarding. Depressie die kort duurt, zo’n drie tot zes maanden kan men meestal zelf uitkomen. Beter is het met een begeleider. Wanneer het langer duurt: ga hulp zoeken.

Medicijnen

Soms kunnen medicijnen helpen. Maar vaak zijn de bijwerkingen zodanig dat het in plaats van helpt, schaadt! Zoek de hulp liever in Klassieke Homeopathie. Klassieke Homeopathie werkt met en op onszelf genezend vermogen. Hierdoor worden de klachten bij de oorsprong aangepakt. Het behandelt niet alleen de klacht, maar kijkt ook naar de algehele constitutie van de persoon. Waardoor de balans in jezelf wordt herstelt, en je lekkerder in je vel komt te zitten.

Schuldgevoel

Mensen met een groot verantwoordelijkheidsgevoel, of als je sterk begaan bent met anderen krijgen vaak een schuldgevoel. Schuldgevoel kost veel van je energie, het is een alarmknop voor je. Maar weet: je had op dat moment het niet anders of beter kunnen doen. Anders had je het wel gedaan.

Kinderen

Heel vroeger was je pas volwassen als je 21 jaar oud was, nu is het voor de wet achttien jaar. ‘Maar je kinderen zijn je kinderen niet’, zei Kahlil Gibran ooit. En gaat verder met: ‘Zij komen door je, maar zijn niet van je, en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe. Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten, want zij hebben hun eigen gedachten. Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen, want hun zielen toeven in het huis van morgen.’

De meeste kinderen die vanaf 1990 zijn geboren, staan meer bewust in het leven dan de kinderen van vroeger. Toen mocht je nog kind zijn. Tegenwoordig is er alles op gericht om ze vroeg zelfstandig te laten zijn. Zeker kinderen die vanaf 2000 zijn geboren moeten al van alles. Ze moeten vanaf vier jaar Engels leren, in plaats van dat ze spelend mogen leren.

Kan je begrijpen wat een last zij al op hun schouders dragen? Vaak werken beide ouders, zodat ze door anderen (vreemden) worden opgevangen. De geborgenheid, de veiligheid welke primaire behoeften zijn worden van jongs af aan niet ingevuld. Vandaar dat een 9-jarige jongen zegt: ‘Ik wil niet meer leven, ik pleeg zelfmoord.’

Zelfs wanneer een of beide ouders thuis werken, moeten ze naar de opvang. Kun je je voorstellen hoe dat voelt? Het voelt als: ik mag er niet zijn, ik word uit huis geplaatst. Men noemt het socialiseren, een kind heeft echter pas vanaf het vierde jaar behoefte aan socialiseren! Vandaar de vroegere kleuterschool…

Een liefdevol afscheid

Deze mail ontving ik vorige week: ‘Daisha ik stuur je dit gedicht dat Heleen een uur voor haar dood stuurde. Om bij haar graf te lezen… Er zijn geen gedenkplaatjes daarom stuur ik dit naar iedereen die met ons meeleefde, dankjewel.

Het was naar aanleiding van een eerdere mail: ‘Niet lang geleden heb ik jouw hulp ingeroepen omdat ik dreigde de weg kwijt te raken door de geplande euthanasie van onze Heleen. Gisteren is dat voltooid. En ik had toch een berusting gevonden, door jou en meerdere mensen en mijn gebeden.’

Gedicht Heleen

Ik hoef niet langer meer te vechten
Niet meer elke dag die strijd
Jullie zijn mij net verloren
Ik was mijzelf al jaren kwijt

Ik zal een leegte achterlaten
Vul die leegte met een lach
Met de liefde, die jullie mij gaven
Want dat hielp mij door de dag

Hou mijn kinderen in de gaten
Let een beetje op mijn man
en iemand moet ze plagen
Nu ik dat selluf niet meer kan.

Hoor de liedjes die ik kweelde
Al doen dan je oren pijn
Denk aan de grapjes die we maakten
Of gewoon ons samen zijn

Herinner mij in goede tijden
Als ik wel de zon eens zag
Dank dat jullie er altijd waren
Voor het laatst zeg ik GEDAG.
Liefs Heleen

Nog een aanvulling van haar moeder: ‘dat woordje selluf is geen fout. Haar eerste woordjes waren als peuter ‘KANK SELLUF WEL’. En dat droeg ze heel haar leven uit. Ze was steeds bezig het leven voor anderen leuker te maken. Maar niemand mocht haar helpen, alleen haar man wist van haar dagelijkse strijd. Ze was van plan om door te gaan, maar toen alle therapieën niet hielpen of soms even. En er uiteindelijk werd gezegd door doktoren: ‘je bent uitbehandeld’ gaf ze de strijd op. En kregen wij te horen hoe erg het was. Dat sloeg in als een bom. We hebben dus al een tijd van rouw en verwerken achter de rug.’

Heb je vragen?

Heb je vragen, en die kunnen over van alles gaan, mail ze naar daisha@radiomerlijn.nl Vermeldt daarbij je voornaam en geboortedatum, zodat ik me op je af kan stemmen. Helaas kan ik je vraag niet per mail beantwoorden, ik krijg elke dag tussen de 60-80 mails met vragen. Vandaar mijn radioprogramma Zielsverwanten via www.radiomerlijn.nl Daar in beantwoord ik je vraag. Privacy is verzekerd, ik noem geen naam of geboortedatum. En je krijgt bericht als ik je vraag heb beantwoord.

Lieve groet,
Daisha

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!