Maakt iemand die zich slachtoffer voelt jou tot dader? Soms komen er mensen op je pad die je beschuldigen van iets. Onterecht beschuldigen, je snapt ook niet waar men het vandaan haalt. Zo word je slachtoffer van het slachtoffer, ofwel tot dader gemaakt!

Je kindertijd heeft grote invloed

In je kindertijd word je niet alleen geprogrammeerd door je opvoeders, ook door familie, de mensen in je omgeving en op school.

Een paar voorbeelden daarvan zijn: Als kind kreeg je pas echte aandacht wanneer je ziek was. Dan kan je als volwassene bij elk klein fysiek pijntje, verkoudheid of soms in gedachten wat fysieks te hebben, aandacht vragen.

En als je dan niet de volle aandacht krijgt van je partner of metgezel, voel je je afgewezen of verlaten. Of je wordt boos op de ander, omdat de ander niet meegaat in je zielige proces. Terwijl de ander ziet dat je niet ernstig ziek bent, en je daarom met rust laat.

De ander begrijpt niet waarom je, terwijl je nauwelijks iets mankeert, doet alsof je doodziek bent. Komt dit vaker voor, dan kan dat een breuk in de relatie worden. Beter is om samen eruit te komen waarom je je hoestje opblaast tot longontsteking. Of de pijn in je hoofd maakt tot ‘misschien heb ik een hersentumor’.

Natuurlijk kan het zijn dat je longontsteking of een tumor hebt. Maar wanneer elke keer weer blijkt dat er niets aan de hand is, is het duidelijk dat men de vorm van ziekte gebruikt om aandacht te vragen.
Mocht je als bewuste volwassene herkennen dat je als je maar iets mankeert graag alle aandacht opeist, kijk dan naar je kindertijd. Wanneer kreeg jij aandacht als kind?

Altijd druk, druk, druk…

Mijn ouders waren altijd druk. Eigenlijk wist mijn moeder niet goed raad hoe haar kinderen op te voeden. Haar moeder was een echte moeder, alle achttien kinderen (en later de ‘aanhang’) kreeg aandacht, elke dag weer. Of had mijn moeder geleerd dat als je maar goed werkte, of als je voor anderen altijd klaarstaat, dat je er dan toedoet?

Als kind, vanaf mijn geboorte al, lag ik jaarlijks in het ziekenhuis met het een of ander. Altijd wel ernstig, zoals kinderverlamming in mijn tweede levensjaar. Elk jaar moesten de neus- en dan weer de keelamandelen geknipt worden. Op een gegeven moment zijn de keelamandelen door een operatie verwijderd.

Reuma vanaf mijn 8e, blindedarmoperatie om mijn 10^e. Vaak had ik dagenlang boven de 40 graden koorts, dus lag ik weer in het ziekenhuis. Ik zal je de rest besparen, maar in mijn leven tot nu toe is er elk jaar wel dat ik fysiek iets ernstigs mankeer.

Wanneer ik ziek was dan waren mijn ouders reuze bezorgd. Hoe druk ze ook waren, ze kwamen regelmatig bij me kijken hoe het met me was. Een ideale situatie om te leren dat als je wat mankeert, krijg je aandacht. Op een gegeven moment, ik denk op mijn 24^ste dacht ik: ‘Ik kan het ook omdraaien. Misschien word ik ziek als voel dat ik aandacht tekort kom? Of dat ik mezelf geen aandacht geef?’

Dus ging ik mezelf aandacht geven. En als ik aandacht wilde hebben vroeg ik er om. Zo hoopte ik dat ik dan niet meer zo gauw ziek zou worden. Het ziek-worden bleef helaas, ik leerde daarmee gelukkig wel dat ik mezelf aandacht moest geven. Of dat ik erom kon vragen.

Geen echte aandacht

Nog een voorbeeld: Het enige kind kreeg van haar ouders altijd de volle aandacht. Ze was hét prinsesje voor haar ouders. Kreeg leuke (dure) kleren, de moeder was altijd wel op de een of andere manier met haar aan het tuttelen. Ofwel haar ouders waren haar bedienden. Nu kan het zijn dat dit meisje in haar vorige leven van hoge adel was, en dat haar ouders in dat leven inderdaad haar bedienden waren. Dus in wezen een reactie vanuit vorige levens.

Haar ex-man zei: ‘Mijn vrouw was altijd rupsje-nooit-genoeg en daar kreeg ik de balen van. De cadeautjes moesten steeds duurder worden. Zelfs toen ik haar een boot cadeau deed van rond de 25.000 euro kreeg ik opmerkingen dat dit en dat niet op de boot was.’

Hij kon op een gegeven moment niet meer tegen de ontevredenheid van zijn ex, en vroeg de scheiding aan. Het was beter geweest als beiden hadden geweten waar die ontevredenheid vandaan kwam. Zodat de liefde die tussen beiden in oorsprong was geweest, weer misschien hersteld had kunnen worden.

Geen advies, is vaak het beste advies!

In de opleiding die ik laatst gaf was een vrouw, die wanneer ik een advies gaf aan iemand, het van me overnam en de persoon met intelligente woorden (lees clichés) advies ging geven. Een keer is geen probleem, maar elke keer weer dat geeft problemen.
Zowel voor de vrouw die het doet, als degene die het advies krijgt. Namelijk de vrouw is niet met de aandacht bij de les. En de ander krijgt zoveel woorden te horen, dat het ‘dood slaat’, zoals ik dat noem. Een advies moet kort en krachtig zijn. Lange adviezen komen niet meer binnen!

Op een gegeven moment riep ik haar tot de orde met de woorden: ‘Je bent hier voor jezelf, om te leren, niet om anderen advies te geven.’ Toen ze het toch weer probeerde riep ik haar weer rustig tot de orde. Waarop ze zachtjes tegen de anderen zei, maar wel zo hard dat ik het kon horen: ‘Ik mag van haar niets meer zeggen!’ Boos, verontwaardigd, diep beledigd was ze.

De volgende dag gaf ik haar extra aandacht. Daar was ze ‘als een kind’ zo blij mee, we gingen als ‘vriendinnen’ uit elkaar. Ik heb haar daarna niet meer gesproken. Anders had ze misschien kunnen bevestigen dat ze als kind alleen aandacht kreeg als ze intelligente opmerkingen maakte. Of dat ze als kind juist niet gezien werd, en daarom als volwassene zich overal mee bemoeide om aandacht op te eisen.

Een luisterend oor

Het is net zo als iemand graag een luisterend oor wilt hebben. Dit omdat de persoon het zwaar heeft op dat moment. Iedereen heeft wel een periode in zijn of haar leven dat je door ernstige ziekte, door allerlei problemen, graag wil dat je het even kwijt kan bij iemand. Wanneer die persoon dan na een paar zinnen gaat zeggen: ‘Oh dat herken ik, Ik heb dat ook toen en toen gehad. En…’ Vervolgens word je gesprek overgenomen door de ander. En wat blijkt die is nog zieliger dan jij, of dat wordt tenminste verteld.

Mocht iemand bij je komen die echt een luisterend oor nodig heeft, laat hij of zij vertellen. Af en toe ja of uhmm zeggen, en meer niet. Wees je bewust dat, doordat je het gesprek overneemt, je de ander nog meer in de kou zet!

De narcist

In een gezin met 12 kinderen was het eten soms karig, er kon niet meer worden betaald. Dus dat werd delen met elkaar, ofwel rekening leren houden met de ander. De oudste uit dit gezin had er iets anders van geleerd. Zodra het eten op tafel kwam ging hij voor zichzelf opscheppen, en wel zo’n bord vol dat de anderen nog minder hadden dan ze anders hadden kunnen krijgen.

Als volwassene bleef hij deze gewoonte houden. Wanneer het eten op tafel komt, neemt hij als eerste al het lekkere tot zich. Geen rekening houdend met dat anderen ook nog wat daarvan willen. Voorbeeld: hij is gek op zalm. Dus als er iets te vieren is en er is zalm, dan neemt hij bijna alle zalm als eerste op zijn bord.

Tegenwoordig zou men hem een narcist noemen. Dit omdat hij met betrekking tot voeding of drinken in meer dingen zichzelf als eerste iets toe-eigent. Niet bewust zijnde dat hij daardoor anderen te kort doet. Toen ik me op hem afstemde zag ik dat hij in een vorig leven door de hongerdood was gestorven.

De kordate moeder

Nog een voorbeeld: Wanneer je lage eigenwaarde als litteken in je Ziel hebt meegenomen naar dit leven, kom je soms in een gezin terecht waar de moeder heel kordaat is en alles wel even regelt. Natuurlijk kwam je bij die moeder om te leren het heft voor jezelf in handen te nemen. Maar ja, dat moet je als kind – of volwassene – dat wel weten.

In een relatietherapie-consult kwamen een man en een vrouw bij me. Zijn vrouw vertelde dat haar man nooit zijn verantwoordelijk nam voor iets. Zelfs zijn kleren die hij aan wilde trekken ‘moest’ ze voor hem kopen. En ze legde deze dan ook elke morgen keurig voor hem klaar om aan te trekken. Zijn boterhammetje voor op het werk werd keurig in een trommeltje meegegeven. En de taken die ze samen verdeeld hadden, en gedaan moesten worden, dan wachtte hij tot zijn vrouw zei dat hij het moest gaan doen.

De man had een ander verhaal: ‘Ik heb nooit wat te vertellen thuis,’ zei hij en vervolgde: ‘ik mag zelfs mijn eigen kleren niet uitzoeken. En dan ben ik net van plan om bijvoorbeeld de vuilnisbak buiten te zetten. En ja hoor, dan hoor ik haar al zeggen dat ik dat moet doen. Daar heb ik zo de pest over in. Alsof ik dat niet weet en een klein kind ben. Dus wacht ik even, en dan komt weer dat commando. Hopeloos we komen hier niet uit.’

Deze man had in zijn kindertijd nooit geleerd om zijn eigen boontjes te doppen. Had ook nog eens een lage eigenwaarde, was al bang om iets verkeerd te doen. Werd verliefd op een vrouw die net zo kordaat was als zijn moeder. En kwam op een gegeven moment tot besef dat hij op deze manier niet verder wilde gaan. Zijn vrouw nam altijd alle beslissingen, hij had het gevoel nooit inbreng te hebben.

Ofwel hij liet zijn vrouw alle beslissingen nemen. Net zoals hij dat als kind van zijn moeder was gewend. Heerlijk toch, dan doe je nooit iets fout… Beiden hadden het gevoel slachtoffer te zijn van de ander!
Hoe het afgelopen is tussen hen? Heel goed, na een paar sessies zagen beiden hun kinderpatronen in en gingen daaraan werken.

De middelste of de enige hoog gevoelige in het gezin?

De middelste van een gezin heeft ook vaak het gevoel er niet bij te horen. En dat is ook zo, of het 3, 5, 7, 9 of meer kinderen zijn, er is bij een oneven aantal altijd een ‘middelste’. Deze hoort niet bij de oudsten en niet bij de jongsten. Ook dat kan een gevoel van niet begrepen, of miskend, te worden.

Of ben je de enige hoog gevoelige in het gezin? Lees dan mijn blog van het Zwarte Schaap. Je bent namelijk voor een zeer belangrijke taak hier op aarde gekomen!

Woede uitbarstingen

Weet je dat woede-uitbarstingen om (bijna) niets, meestal een vraag is om aandacht. Het kan natuurlijk een opstapeling zijn van kleine ‘druppels’ tot die woede. Maar vaak is het dat de man of vrouw zich machteloos voelt in de situatie en daarom woedend wordt. Wees niet bang voor woedende mensen. Ze hebben pijn in hun hart, voelen zich niet begrepen. Vaak is dit gedrag in de kindertijd ontstaan.

Een voorbeeld: Het kleine kind heeft gemerkt dat als ze boos wordt, de ouders niet weten wat ze moeten doen. En haar daarom maar haar zin geven. Dit kleine meisje, waar ik nu over vertel, sliep boven de woonkamer. Als er visite was moest ze op de gewone tijd naar bed. In plaats van, van de gezelligheid te mogen genieten.

Op een gegeven moment, vier jaar oud, vond ze buiten een prachtige wandelstok. Ze ontdekte dat als ze met die stok in haar slaapkamer hard op de grond sloeg, het gezelschap beneden zachtjes ging praten.
Ofwel ze ontdekte dat boosheid macht was. Helaas bleef ze de rest van haar leven de woede-uitbarstingen als macht gebruiken. En daar maak je niet veel vrienden mee.

Littekens in je Ziel

Door littekens in je Ziel mee te nemen naar dit leven, kun je je ook als slachtoffer gaan opstellen. Vooral als het in de kindertijd nog dunnetjes wordt overgedaan wat in je vorige leven je is aangedaan. Zoals bijvoorbeeld ben je in een vorig leven monddood gemaakt. En dan in een gezin terecht komen waarvan de vader zegt als je iets wilt vertellen: ‘Heb ik je iets gevraagd? Nee, dus houdt je mond!’

Of je hebt in een vorig leven je echt doodgewerkt. Je Ziel neemt zich voor om dit leven rustig aan te doen, je niet druk te maken en lekker te chillen. Ik zie dat veel bij jongeren die rond het millennium zijn geboren. Nadat ze de studie hebben afgerond, of zelfs als deze nog gaande is, gaan ze liever niet werken. Vaak nemen deze jongeren met moeite een vakantiebaantje aan. Soms wordt dit gedrag verward met faalangst, maar dat hoeft het niet te zijn. In dit artikel leg ik meer uit over faalangst en hoe je hiermee kunt omgaan.

Nee, ze blijven graag nog bij moeders (of vader) thuis. En als deze ook nog je was doet, en voor alles zorgt. Heerlijk toch, daar was je net voor gekomen. Alleen we leven in een werkmaatschappij. Zonder werk ben je in de ogen van sommige drukwerkende mensen een nietsnut. Dat ze genieten van het leven, en deze mensen daar geen tijd voor hebben (of nemen), is vaak de ergernis.

Je zou ook van hen kunnen afkijken als ouder, werkgever, docent, begeleider, etc. dat je hier op aarde ook bent om te genieten. Te genieten van de natuur, te genieten van het samenzijn met anderen (voor jongeren zijn dat het liefst leeftijdgenoten). En dat nietsdoen soms heel hard werken is. Met name als je daardoor op unieke ideeën komt!

Begrijpen zonder oordeel werkt helend

Huilen om iets kleins, kan in werkelijkheid een vraag om aandacht zijn. Merk je dat iemand in een slachtofferrol zit, dan zal jij beslist tot dader worden gemaakt. Weiger die rol! Ofwel blijf alert en kijk of de opmerkingen of beschuldigingen van de ander terecht zijn. Is dat niet zo, laat ze dan bij de ander en eigen het niet toe.
Mocht het mogelijk zijn, ga dan liever met elkaar praten over hoe dit op te lossen. Belangrijk is om niet op jouw beurt de ander in de dader rol te zetten. Heb geen oordeel en probeer om het verhaal achter het gedrag te ontdekken.

Weet dat achter ieder vervelend gedrag van iemand een heel verhaal aan vooraf gaat. Wanneer je het verhaal kent, zal je er begrip voller mee omgaan. Zowel degene die het doet, als degene die er mee te maken heeft.

Lieve groet,
Daisha

P.s: Deze site vertelt nog meer over slachtoffer gedrag.

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!