Lang geleden ontmoette ik John, het moet eind jaren tachtig zijn geweest. John, 34 jaar oud, was een zeer bijzondere man. Hij lag in een speciale rolstoel c.q. kinderwagen. Zijn hoofd was zo groot als dat van een volwassen man, zijn lichaam was zo groot als van een baby die net geboren was. Zijn hoofd was dus net zo groot als zijn lichaam. John kon nooit zitten, want dan zou zijn nek breken, zijn hoofd was te zwaar voor zijn kleine lijfje. Ik schrok toen ik hem voor het eerst zag. John zag het en zei met een glimlach: ‘Geeft niets hoor, deze reactie heeft men altijd als men mij voor het eerst ziet.’

Zijn vrouw was er ook, toen ik vroeg hoe John zo gegroeid was, zei John: ‘Dat kan ik je zelf wel vertellen.’
Achteraf een rare reactie van mij, omdat John het lichaam van een baby had, ging ik automatisch de vraag aan zijn vrouw stellen. John was echter een intelligente man, die gewend was dat mensen zo op hem reageerden. John was niet alleen intelligent, toen ik hem beter leerde kennen bleek hij een therapeut, een leraar en een zeer wijze man te zijn.

Zijn interesse in alles was groot, maar vooral in de mens. Veel mensen kwamen dan ook met hun problemen naar hem toe. En hij wist altijd weer iedereen te helpen. Zoals hij zelf zei: ‘Het mooie is, ik kan er niet bij weglopen, dus ik moet wel luisteren. Maar ik doe het ook graag, ik heb toch niets anders te doen.’

Onvoorwaardelijke liefde

John kwam regelmatig in het ziekenhuis terecht en lag dan dagenlang op intensive care. Zijn lichaam was kwetsbaar voor alles. Een heftige longontsteking was hem bijna fataal geworden. Zo heeft hij ook zijn vrouw ontmoet, zij was zijn verpleegster. De klik was er meteen tussen hen en een liefde voor het leven begon. Lia, zijn vrouw, was een paar jaar voordat ik hem leerde kennen met John getrouwd. En was nu dag en nacht zijn verpleegster. Want John kon niets, zichzelf niet wassen, zijn luier moest worden verschoond, eten kon hij niet zelf. En moest ook net als een baby af en toe in een andere houding liggen om doorliggen te voorkomen.
Lia had er dan ook een dagtaak aan. Maar de manier waarop ze hem verzorgde straalde volop liefde vanaf. Na al die jaren was daar geen verandering in gekomen.

John genoot van het leven! Hij ging graag naar concerten in Musis Sacrum in Arnhem. Of naar een toneelvoorstelling, een balletvoorstelling of naar een lezing. Altijd weer in zijn speciale rolstoel, waar hij liggend in lag.
Zijn vrouw vertelde: ‘Ik zet John dan altijd vast in de hal en ga vervolgens de auto wegzetten. Meestal als ik terugkom ligt er dan wat geld op de deken van John.’
John moest er om lachen en zei: ‘Zo verdien ik mijn kost, men denkt ‘ach, die arme man’ en menen dat ik daar sta om te bedelen.’
‘Word je dan niet boos?’ vroeg ik hem.
‘Nee, waarom zou ik. De mensen bedoelen het goed. Soms maak ik ze aan het schrikken en dan zeg ik keihard: ‘Dank u wel, u bent te goed voor deze wereld!’
Ja, humor had John, heerlijke humor waar je helemaal blij van werd.

Hij haalde de buitenwereld naar binnen!

John liet zich niet opsluiten omdat hij was zoals hij was. Hij ging overal naar toe, hij beleefde alles mee! Met zijn kleine vingertjes bediende hij de computer. Via de computer bleef hij overal van op de hoogte. Had hij zelfs contact met mensen die geëmigreerd waren. Hij haalde de buitenwereld naar binnen!

Helaas heb ik John maar twee jaar mogen meemaken. Op een gegeven moment werd een dubbele longontsteking hem fataal. Zijn vrouw wist dat dit een keer stond te gebeuren. En vertelde mij, nadat hij was overleden: ‘Ik had de jaren met John nooit willen missen. Door hem ben ik zo anders in het leven gaan staan. Zijn liefde was zo ontzettend groot, niet alleen naar mij, maar naar iedereen die hij ontmoette. In ieder mens zag hij het mooie, nooit een kwaad woord voor of over wie dan ook. Soms dacht ik weleens, ja, nu is het wel genoeg geweest, wanneer sommige mensen weer met hun problemen kwamen. En dan zei John: Meisje, zolang ik leef ben ik er om iedereen te helpen. Daarom ben ik zo gegroeid, ik kan geen kant op, dus dit is mijn taak in mijn leven. Pak dat niet van mij af!’

Echte Liefde!

Van kinds af aan ben ik mensen als John tegengekomen. Niet zoals John lichamelijk was, maar hoe hij in het leven stond. Behulpzaam waar ook maar mogelijk, soms ten koste van hun eigen gezondheid. Mijn grootouders waren zo, hun kinderen – mijn ooms en tantes – waren hetzelfde. En dan mijn moeder niet te vergeten, of mijn vader. Ik heb nooit een ander voorbeeld gehad. Hoe moe mijn moeder of vader ook waren, wanneer iemand hulp nodig had waren ze er helemaal voor die persoon. Niet alleen voor anderen ook voor ons, de kinderen. Echte liefde!

Ook al hadden ze ruzie samen, ook al kon mijn oma soms vreselijk mopperen op mijn opa, ook al had ieder van hen soms een slechte bui: de liefde straalde er altijd weer doorheen!

Een eyeopener

Op de lagere school, dat heet nu de bovenbouw, had ik een boezemvriendin. We deelden alles met elkaar, op een gegeven moment zijn we naar dezelfde middelbare school gegaan. Na een jaar ging ik naar een andere school om bepaalde redenen. (Een te lang verhaal om het waarom nu te vertellen.) Maar we bleven contact houden. Jacky was een beauty, haar engelengezicht een plaatje. Haar lichaam was helemaal perfect. Iedere jongen wilde wel wat met haar.

Toen we veertien jaar waren vertelde ze me dat ze ongelukkig was. En zei tegen me: ‘Ja, je hebt het maar gemakkelijk. Ik wou dat ik net zoals jij: dik was. Ik weet nooit waarom een jongen met mij wil vrijen. Is het om hoe ik er uit zie of om wie ik ben. Jij weet zeker dat ze achter je aan lopen om wie jij bent!’

Dat was een echte eyeopener voor me! Want inderdaad ik was qua lichaam niet mooi. Hoe mijn gezicht was vond ik wel meevallen. Ik had belangstelling genoeg van de jongens, ook zelfs oudere jongens. Dat was op veertienjarige leeftijd een groot compliment. Soms zeiden vriendinnen tegen me: ‘Je hebt niet een harem, maar een zijnem!’

Een beauty, helemaal perfect en toch ongelukkig

Later in mijn leven ben ik vaker vrouwen tegengekomen die me huilend vertelden dat knap zijn, een beauty zijn, min of meer een vloek was. Zo ook Brigitte, iedere man lag aan haar voeten. Ik kwam haar jarenlang een paar keer per jaar tegen in seminars en waar ik op vakantie ging, etc. Wanneer ze danste – en dat deed ze graag – was het een en al verleiding. Als ze liep was het een en al gratie. Wat een prachtige vrouw, in alle opzichten: lief, intelligent, behulpzaam, een echte engel!

Mannen vochten dan ook om haar aandacht. Huilden wanneer ze weer belangstelling had voor een andere man, werden zelfs depressief. Totdat een man tijdens een seminar een zelfmoordpoging deed omdat zij hem had ‘gedumpt’. Die nacht kwam ze helemaal overstuur bij me. ‘Daisha, ik wil niet meer zijn zoals ik ben. Ik wil lelijk zijn, ik wil dat ze echt van me houden. En dat ze zeker geen zelfmoordpoging doen wanneer ik hen niet meer zie zitten. Ik wil dat ze zien wie ik echt ben!’
Nadat ze uitgesnikt was, zei ik: ‘Wordt dan zoals ik, ga dikker worden net als ik en kijk of ze dan nog steeds van je houden.’ Ik bedoelde het als troost, maar ze nam het serieus.
Ik heb haar daarna nooit meer gezien. Hoorde van iemand die haar kende dat ze inderdaad dikker was geworden, zelfs haar gezicht een beetje had verminkt. Ze was getrouwd en overgelukkig met een man die haar op handen droeg. Ze had er haar werk van gemaakt om mensen te helpen die niet tevreden met zichzelf waren. En daar had ze groot succes mee!

Liefde is zo eenvoudig, maar kan ook gecompliceerd zijn.

De reactie van Willem Markus op mijn vorige blog, dat over narcisme en autisme ging, vond ik heel bijzonder. Hij reageerde daarmee op een opmerking van iemand die zei: ‘Het is wetenschappelijk bekend dat mensen met narcistische en of borderline trekken vaak mensen met autisme aantrekken en vice versa. Dit komt omdat de autist niet zoveel last heeft van het gedrag van de ander en de autist is voor de ander een baken van redelijke rust. Een soort pathologische balans ontstaat. Kinderen zijn vaak de dupe. Komt vaker voor dan we denken, helaas.’

Dit was zijn reactie: ‘Erg generaliserend om te stellen dat autisten niet zo veel last hebben van het gedrag van anderen. Dat geldt misschien voor een kleine groep, maar voor een grote groep juist niet. Geldt overigens ook voor niet-autisten en daarmee is dit een kenmerk die niet specifiek voor autisten geldt. Specialisten en mensen die verstand hebben van autisme zullen dat kunnen beamen.
Ik heb autisme en ervaar het gedrag van anderen als erg lastig voor mij. Autisten weten in het algemeen namelijk niet zo goed hoe ze met het gedrag van anderen moeten omgaan, vaak genoemd ‘sociaal onhandig’. De een vermijdt daardoor anderen, wat resulteert in terugtrekkend gedrag en de ander negeert anderen, wat lijkt op onverschillig gedrag. In beide gevallen wordt dit gedrag vaak niet geaccepteerd door de omgeving, maar het is een manier voor een autist om de grote hoeveelheid (negatieve) prikkels te verwerken en te verminderen.
Ik heb drie kinderen en al kan ik ze niet alles geven wat een niet-autist zou kunnen geven, ik kan weer dingen geven die een niet-autist niet kan geven. Daarbij weet ik zeker dat ze van mij houden. Zij zijn zeker niet de dupe. Er wordt maar al te vaak naar de beperkingen gekeken van autisten en dat is niet terecht. Autisten hebben juist ook weer kwaliteiten en dat is hun kracht.
Overigens is autisme geen ziekte, zoals Daisha stelt, maar het is een Zijn. Net zo goed als dat homofilie geen ziekte is. Gelukkig niet. Dat niet-autisten autisme als een ziekte willen bestempelen heeft er meer mee te maken dat zij maar moeilijk met autisme kunnen omgaan en daarom denken dat autisme dus niet goed is. Wie is er dan autistisch?
Mensen (autisten en niet-autisten) die autisme (en andere soorten ‘afwijkingen’) begrijpen en er goed mee om te kunnen gaan, hebben totaal niet de behoefte om elkaar te veranderen. Die accepteren en respecteren elkaar.’
Tot zover Willem Markus!

Liefde als Levenspad?

Zelfs haat is liefde, afgewezen liefde. Liefde vanuit ego, de persoon heeft zichzelf afgewezen en voelt zich daardoor afgewezen door de ander. Haat is de andere kant van liefde. En helaas zijn er mensen die deze liefde in zich hebben. Waarom helaas? Omdat het op een gegeven moment de persoon zelf vernietigd. Je kunt nimmer gelukkig zijn of echte liefde geven wanneer er haat in je zit.

Het maakt niet uit hoe je er uitziet of wie je in de maatschappij bent. Of welke religie, of in welke staat van Zijn je naar deze aarde bent gekomen. Liefde heeft niets met dat alles te maken. Liefde, Universele liefde, hebben we allemaal in ons. Wat er ook in je leven is gebeurd, we kunnen die prachtige liefde nog steeds vanuit de diepte van ons hart c.q. Ziel weer naar boven halen. Om van daar uit, om vanuit Liefde te leven.

Zelf heb ik veel te maken gehad met autisme en narcisme. Het is inderdaad, zoals Willem zegt, een staat van Zijn. Ofwel datgene waarmee je op aarde komt als levenspad. Over autisme heb ik eerder geschreven, zie het artikel hoe je je kind met autisme kunt begeleiden naar een zelfstandig leven.

Mijn belevenissen met narcisme nog niet, wie weet komt dat nog een keer. Dus in tegenstelling tot de diverse reacties op mijn vorige blog: ik weet wat narcisme inhoud, jarenlang mee geleefd. Zoals gezegd: het is een staat van Zijn, het is niet dat narcisten erop uit zijn om jouw leven kapot te maken!

Leven vanuit liefde betekent niemand veroordelen. Soms zeggen mensen: ik leef vanuit Liefde. Tip om het voor jezelf zeker te weten: vraag jezelf regelmatig af: Waaruit blijkt dat? Wie merkt dat om mij heen? Wanneer ik aan mijn partner, mijn kinderen, mijn familie de volgende vraag zou stellen: Vind je dat ik vanuit liefde leef? Wat zou dan hun eerlijke antwoord zijn?

(De namen van de mensen waar ik over vertel zijn niet hun echte namen, dit omwille van de privacy, die van Willem Markus wel.)

Heel veel liefde toegewenst!
Lieve groet,
Daisha

Tot 15 september a.s. kun je je nog inschrijven voor de Gratis tweejarige Opleiding Transformatie Academie. Indien je je nog niet hebt aangemeld voor deze opleiding: Klik dan hier voor de uitgebreide informatie en aanmelding!

P.s.: Heb je hier een vraag over? Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl en ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Elke week op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? Hier kun je je gratis abonneren op mijn blogupdates.