Van oudsher leefde de mens in kleine gemeenschappen, meestal kleine dorpjes. Elk dorp was zelfvoorzienend, alleen bij grote projecten werden er mensen van buitenaf ingeschakeld. Voor de dagelijkse behoeften, kleine reparaties, etc. kon men in het dorp zelf terecht. Iedereen in het dorp vervulde zijn of haar rol daar in. De dorpsoudste was degene die onderlinge conflicten oploste en wijze raad gaf wanneer men het nodig had. Het was de persoon die de harmonie in het dorp bewaakte en/of herstelde.

Alles dat in het groot (macro) is, is er ook in het klein (micro). In het gezin was de vader de kostwinner, moeder de verzorgsters van de kinderen en het huishouden en opa of oma de wijze man of vrouw. In het gezin vervulde ieder zijn taak naar kwaliteiten en mogelijkheden.

Nog steeds zit dit systeem in onze genen.

Wanneer je het vertaalt naar de huidige tijd is de onzichtbare verbintenis in een gezin als volgt. De oudste wordt geacht de wijste te zijn, klaar te staan met een luisterend oor wanneer iemand problemen of het ongemakkelijk heeft. En wanneer er binnen de leden van het gezin onderling meningsverschillen ontstaan, dit met geduld en begrip op te lossen.
De moeder, de vrouw, wordt nog steeds onbewust gezien als degene die voor alles binnen het gezin zorgt. Zowel voor voeding, als kleding en het welzijn van de gezinsleden. Kinderen worden geacht taken op zich te nemen die passen bij hun leeftijd. Ofwel een bijdrage leveren aan het praktisch reilen en zijlen van de kleine gemeenschap, het gezin.

De energie van zelfvoorzienend zijn kun je vertalen met dat problemen, of deze nu emotioneel of financieel zijn, binnen het gezin dienen te worden gehouden. En dat niet een van de gezinsleden ‘de vuile was’ buitenhangt. Dus uitsluitend eventuele gezinsproblemen onderling bespreken en niet vertellen aan c.q. klagen bij mensen buiten het gezin.

Wanneer dat door de een of de ander toch wordt gedaan, wordt dit door de overige leden van het gezin ervaren als verraad. Ofwel de onderlinge verbintenis in het gezin wordt verstoord. Vaak gebeurt het praten over familieproblemen uit onmacht om de problemen te kunnen oplossen. Maar je vrienden, familie of kennissen zijn niet in staat om iets te kunnen doen aan de problemen binnen het gezin. En doordat er nu meer mensen op de hoogte zijn van de problemen krijg je weer meningen, meningsverschillen van derden waarmee je moet zien te dealen.

Wat kun je dan wel doen als je er niet meer uitkomt? In dat geval kun je het beste naar een vertrouwenspersoon (specialist, psycholoog, adviseur of therapeut) gaan die buiten je eigen kring staat. Dus nimmer in de familie- of vriendenkring of in het ergste geval Facebook.

De huidige tijd vertelt anders

Zoals ik al zei: hoe het vroeger was zit nog steeds in ons systeem. En daardoor in onze onbewuste verwachtingen die we naar de andere gezinsleden hebben. De huidige tijd vertelt echter anders. Al eeuwen wordt er gestreden naar gelijke rechten en gelijkwaardigheid.
Verstandmatig wordt dit echter gezien als dat ieder gelijke taken op zich dient te nemen. Voor beide ouders in een gezin, voor werknemers in een team, etc. Maar gelijke taken hebben niets te maken met gelijke rechten en gelijkwaardigheid. Gelijke rechten betekent dat men bij gelijke posities gelijk wordt behandeld. Gelijkwaardigheid is dat ieders kwaliteiten, eigenschappen, prestaties e.d. evenveel waard zijn.

In een gezin, in een team van collega’s, zijn geen gelijke posities mogelijk doordat de bijdrage die men kan leveren, door persoonlijke kwaliteiten en mogelijkheden, verschillen. Gelijkheid in taken kan eenvoudigweg niet door ouders worden vervuld. Men zal door het eigen Ik-zijn er altijd anders mee omgaan. Zo ook niet door kinderen of in andere persoonlijke verhoudingen.
Het verschil in leeftijd, in levenservaring en karakter spelen hierbij een grote rol. Ook het verschil in mogelijkheden van eenieder maakt dat men geen gelijke positie kan hebben c.q. kan innemen. Maar ieders bijdrage, wanneer dit wordt uitgeoefend, naar datgene dat mogelijk is voor de betreffende persoon (naar draagkracht), is wél evenveel waard. De een kan dus niet minder zijn dan de ander, ook al zijn de prestaties niet navenant.

Goede bedoelingen zijn niet altijd goed

Het feminisme, de vrouwenbewegingen, het emancipatiebeleid hebben veel goeds gebracht. Maar zoals bij alle goede dingen, wordt er soms ook iets in gang gezet dat niet goed is. Namelijk dat gelijkwaardigheid in onze mind is gaan settelen als gelijke taken. En gelijke rechten is verworden tot gelijke beloningen.

Helaas kunnen de meest verschrikkelijke daden worden gedaan, juist uit goede bedoelingen. Kijk naar de ouder die, uit liefde voor het kind, het kind niets kan weigeren. Het kind leert dan niet om ‘nee’ te horen te krijgen en snapt later als volwassene niets van een ‘nee’-reactie, in welke vorm dan ook. Of kijk naar degene die alles doet omwille van de lieve vrede. Het is schijnliefde en dit houdt dan ook geen stand. Bij tegenslagen kan zo’n ‘lieve houding’ heel snel omslaan in haat!

Door de onterechte verwachtingen die zijn ontstaan bij het strijden naar gelijkwaardigheid zijn de onderlinge verbintenissen tussen ons mensen verstoord. En deze onzichtbare verstoringen maakt dat in sommige gezinnen in plaats van harmonie vaak disharmonie is. Ook tussen mensen onderling, op het werk, in een vereniging, in de politiek, in alle gemeenschappen waar mensen samen functioneren.

De vader erkent het kind of niet

De vader wordt geacht meteen na de geboorte van het kind, eigenlijk al tijdens de zwangerschap, de rol van moeder op zich te nemen. Maar hij is geen moeder, hij draagt het kind niet en voelt het niet 24 uur per dag in zich. Ook al zou hij er 24 uur per dag bij betrokken zijn, dan nog voelt het anders dan bij de vrouw die het kind draagt. Dus wanneer een vader niet meteen vanaf het begin van de zwangerschap betrokken wordt bij het kind dat nog geboren moet worden,  kan het zelfs zijn dat de vader het kind niet meteen kan ‘erkennen’.

Ook dat zit in de genen, tenminste bij de man. Namelijk geboorte, huwelijk en dood waren vroeger de drie belangrijkste gebeurtenissen in een mensenleven en werden dan ook omgeven door rituelen. Bij de geboorte werd het kind gewassen en op de grond gelegd. De vader moest beslissen of hij de baby oppakte of niet. Zo niet, dan werd het in vele gevallen te vondeling gelegd bij een gezin dat geen kinderen kon krijgen. Eenmaal opgepakt, werd het kind gemeld bij de autoriteiten, zodat vast kon worden gelegd dat het om een vrij geboren kind ging.

Hoe doe je het goed?

Op het moment dat je de ouder bent van een kind, wil het niet zeggen dat je vader of moeder kunt zijn. Er is een groot verschil tussen jonge Zielen en oude Zielen. Daarbij neemt men bijna altijd een litteken in de Ziel mee naar dit leven. Jonge Zielen zijn nog Ik-gericht, kunnen zich moeilijk opdelen. Ofwel het kunnen toestaan dat zij niet in het middelpunt van de belangstelling staan, en dat is juist belangrijk bij het opvoeden van een kind. Oude Zielen kunnen weer teveel regels stellen of te serieus zijn, doordat ze al zoveel hebben meegemaakt in andere levens.
Het ligt er aan welk litteken je in je Ziel hebt meegenomen naar dit aardse leven om dé ouder te kunnen zijn die het kind nodig heeft.
Sommige karakters klikken met elkaar, andere weer niet. Je ziet dat de kans op dat de ouder de juiste ouder voor het kind is, of het kind het juiste kind voor de ouder, en of de partners onderling wel de juiste match zijn, niet erg groot is. Plus nog eens de verstoorde verbintenissen die ik hierboven beschrijf, betekent dat je met al deze consequenties rekening moet houden om de harmonie te bewaren.

Een zeer bewuste student van de Opleiding Energetisch Therapeut vroeg mij: ‘Hoe kun je alles goed doen, terwijl er zoveel van invloed is? De naam die je bij je geboorte kreeg, je levensopdracht, rekening houdend met de Keukentafel Psychologie, de tijd waar in men geboren is, enz. enz. Hoe moet je dan nog op een normale manier functioneren?

Mijn antwoord: Daarom is het belangrijk dat je begrijpt hoe de onzichtbare verbintenissen van invloed kunnen zijn op het handelen en spreken van de mens. Kijk verder dan de woorden die men uit, verder dan de handelingen die men doet. In het Engels heet dat ‘beyond’. Het leven, de mens, zijn genen en zijn hele systeem zijn veel te complex om zomaar iemand als stom, slecht, jaloers, dwars te bestempelen. Door te weten dat al die verschillende facetten verstoringen teweeg kunnen brengen, is voldoende om het respect voor de ander te behouden. Zo kun je, ondanks de (soms grote) verschillen, de ander toch accepteren als een waardevol en waardig persoon!

Lieve groet,
Daisha

P.s.: Volgende week deel 3, nog meer duidelijkheid over de Onzichtbare Verbintenissen!

Neem een abonnement op dit blog, dan mis je geen enkel deel van deze verhelderende, inzichten biedende mini serie!