Je bent nooit te oud… voor de liefde, seks, een nieuwe baan, een nieuwe weg inslaan, etc. Voor niets ben je ooit te oud! Natuurlijk kun je geen Guinness Book of Records record breken wanneer je 75 jaar bent. (Alhoewel… de persoon die daarin geregistreerd staat als oudste mens is de Française Jeanne Louise Calment, zij leefde van 1875 tot 1997 en werd 122 jaar.) Of de Tour de France willen fietsen, wanneer je daar niet voor hebt getraind.

Waarom ben je nooit te oud? Zolang je leeft is er elke dag weer een nieuwe dag. En dus een nieuwe kans om verandering in je leven aan te brengen. Hoe dan? Vraag je dit, omdat je het misschien al ik weet niet hoeveel keer hebt geprobeerd? Wanneer je jezelf een doel stelt, betekent het niet dat je op een rechte weg daar naar toe moet of zal gaan. Mijn ervaring is, dat de beste weg voor je de weg is die ‘vaag’ – niet grijpbaar, ofwel begrijpelijk –  is, en zeker niet wat je had gedacht.

Snelle carrière

Om het uit te leggen, geef ik een paar voorbeelden uit mijn leven.
Toen ik van de middelbare school afkwam – 17 jaar oud – was ik vast van plan om als secretaresse bij een bedrijf te gaan werken. En zeker niet in de Supermarkt bij mijn ouders. Omdat mijn Opa en een paar van zijn zonen bij de toenmalige AKU werkte, en dit trouwe en hardwerkende mensen waren, kon ik daar meteen beginnen. Zoals het in 1964 was, ook al had je diploma’s je moest onderaan beginnen: op de typekamer. Daar zaten we met zo’n vijftien dames alles uit te tikken wat er op de Octrooiafdeling aan brieven werden geschreven en door de ingenieurs werden uitgedacht.

Al gauw merkte men dat ik de onleesbare handschriften van de ingenieurs kon lezen. Ik werd dan ook veelvuldig gevraagd om deze toe te lichten. Vervolgens kreeg ik, als laatste binnenkomer, het vreselijke karwei om dossiers op te zoeken in het archief. Waarom was dat vreselijk? Omdat het archief toentertijd één grote puinhoop was. Iedereen ruimde het op waarvan hij of zij dacht dat het daar hoorde te zijn. Er was totaal geen structuur.

Nadat ik dit twee maanden had gedaan, ben ik naar de afdelingschef gegaan met de vraag of ik het archief mocht ordenen. Hij had er een hard hoofd in, want dat was voor mij al een paar keer geprobeerd en het was er alleen maar slechter op geworden. Ik bleef hem overtuigen dat ik een systeem zou bedenken waar iedereen mee overweg zou kunnen. Uiteindelijk kreeg ik toestemming.

Om een lang verhaal kort te maken, binnen een paar maanden had ik het archief zodanig op orde dat inderdaad iedereen binnen enkele seconden het door hem of haar gezochte dossier kon vinden. Het was een gigantisch karwei geweest, maar het bracht me heel wat voordelen. Op een gegeven moment mocht ik mijn eigen tijden indelen. Ik hoefde niet meer in de typekamer te werken, en werd officieel afdelingssecretaresse!

In een paar maanden had Ik me opgewerkt tot de ‘vraagbaak’ van de afdeling. Door alles te kunnen ordenen moest ik globaal weten waar het over ging voor ik de dossiers kon opbergen. Had men snel iets nodig, dan zocht ik het voor diegene op. Ook daarna ging elk dossier eerst door mijn handen, zodoende wist ik welke uitvinding met wat te maken had. Ik heb in die tijd – zo jong – ontzettend veel geleerd over ‘de mens’. Lees maar eens bij: https://www.daishadewijs.nl/mensjes-kijken/

Een bijzonder afscheid

Wat bovendien heel bijzonder was: ik kreeg naast de ruimte waar het archief was een kamer voor mij alleen. Terwijl de afdelingschef zijn kamer met zijn secretaresse moest delen. Behalve de ingenieurs had niemand een kamer voor zich alleen. Ook toen het archief op orde was, mocht ik die speciale kamer voor mij alleen behouden. Ofwel ik werd min of meer in waarde gelijkgesteld aan de ingenieurs die de AKU – nu AKZO – hebben groot gemaakt!

Ik werkte er net ruim een jaar bij de AKU toen mijn beide ouders ziek werden. We hadden thuis twee supermarkten en de enige mogelijkheid om deze draaiende te houden was dat ik de zaken zou gaan leiden. Terwijl ik me als jong kind al had voorgenomen: nooit in de supermarkt te gaan werken!
Het kon echter niet anders, en ik moest afscheid nemen van mijn bijzondere functie die ik had opgebouwd. In korte tijd was ik zo snel – en zo jong – bevordert tot een functie die nog niemand zo vlug had bereikt. En dat door iets te doen dat niemand wilde doen!

Het afscheid van de afdeling was groots. Men had een feest georganiseerd, dat een hele middag duurde. Er was een boekje gemaakt met van iedereen lieve teksten erin. Bovendien nog prachtige cadeaus en een bonus van de AKU zelf.

Geen eenvoudige taak

Net een maand achttien had ik de leiding over twee supermarkten met elk zo’n twaalf medewerkers. Geen eenvoudige taak, mede omdat ik de jongste van allemaal was. De oudste medewerker was 56 jaar oud. Wat doe je dan om toch de erkenning te krijgen dat je de ‘baas’ bent. Dat kun je in een eerdere blog van me lezen (heel waardevol om te weten!): https://www.daishadewijs.nl/waardering-acceptatie/

Deze nieuwe taak, waarvan ik al vanaf mijn twaalfde had besloten om dat nooit te doen, heeft me heel veel gebracht. En wel de kennis hoe zodanig om te gaan met medewerkers dat iedereen graag voor je werkt, ook de kennis hoe om te gaan met klanten – die toch altijd koning zijn – is onmisbaar geweest voor de rest van mijn leven!

Na de bevalling van mijn eerste kindje ben ik een paar jaar thuis voor de kinderen blijven zorgen. Inmiddels waren mijn ouders weer in staat om zelf de zaken te leiden. Ook al vlogen de muren mij soms aan, wat ik in deze jaren leerde kan geen enkele studie je leren. Het zijn ervaringen vanuit de praktijk, échte kennis dus!
Gelukkig worden tegenwoordig ervaringsdeskundigen eerder voor een baan aangenomen dan iemand met diploma’s en geen ervaring. Wat ik toen leerde kun je deels in deze blog lezen: https://www.daishadewijs.nl/je-kind-met-autisme-begeleiden-naar-een-zelfstandig-leven/

Ik werd voor een keuze gesteld

Ik zou nog vele voorbeelden uit mijn leven kunnen geven. Niet alleen wat werk betreft, maar ook op het gebied van relaties en het sociale en geestelijke vlak. Door dingen aan te gaan die niet mijn voorkeur hadden (niet mijn ding waren), brachten ze meer dan ik ooit voor mogelijk had kunnen houden.

Toch nog een voorbeeld: In 1997 werd ik door God voor een keuze gesteld: Ik zou over een paar jaar genoeg financiële middelen krijgen om nooit meer te hoeven werken. Wanneer ik zou besluiten om door te gaan met werken, dan zou ik grote offers moeten brengen. Je begrijpt dat was geen eenvoudige keuze, toch besloot ik om door te gaan. En inderdaad op mijn 54^ste – in 2001 – kreeg ik een zodanig financieel aanbod op het pand dat ik toen bewoonde, dat ik voor de rest van mijn leven kon gaan rentenieren. Maar mijn eerdere keuze in gedachten ben ik doorgegaan, je kunt hier lezen welke offers er gebracht moesten worden!

Eindelijk vanaf medio 2016 (ik was toen 68 jaar) kwam er financieel weer een beetje stabiliteit. De grote offers die waren aangekondigd hebben zowel mijzelf, maar ook Sander, ontzettend veel geleerd. Onder andere hoe je met bijna geen geld heel gelukkig kan zijn. Overgave tot je bijna begint te denken wanneer houdt dit op. Weet als je dat gaat denken, dan ben je met ‘de laatste loodjes’ bezig, hou dan juist vol!

Besef dat banen en/of bezigheden die niet je voorkeur hebben, je juist iets te bieden hebben waar je uiteindelijk innerlijk ‘rijker’ door wordt. Rijker, zelfs veel rijker, dan wanneer je werkzaamheden zou doen die wel precies bij je passen.

Je bent nooit te oud… Juist in tijden van werkloosheid zit men op mensen te wachten die bereid zijn om de handen uit de mouwen te steken. Ofwel, die aan de slag willen gaan en zich nergens te goed voor voelen. Die kijken naar wat op dat moment nodig is, en niet alleen maar willen doen wat in hun functie omschrijving staat. Doe datgene dat nodig en zinvol is, in plaats jezelf boven wat dan ook te stellen. Moet er een w.c. worden schoongemaakt, doe dat. Moet er een vervelend karweitje worden gedaan, doe dat. En doe het dan heel bewust, dan leer je jezelf het beste (er)kennen!

Het Spirituele Pad is het meest aardse dat er bestaat, daar heb ik al eerder over geschreven. Spiritueel leven is bewust leven. Bewust leven is ZIEN wat er nodig is, en DOEN wat het dagelijkse leven je brengt. Natuurlijk ligt het ene werk je beter dan het andere. Maar in ons aardse bestaan hebben we nu eenmaal met aardse zaken te maken.

Nog steeds gaat het door…

Onze Ziel is naar de aarde gekomen om zich verder te ontwikkelen. Om met meer wijsheid uit dit leven te vertrekken dan waar je mee kwam. Alles waarvan je zegt: ‘dat past precies bij mij’ leert de Ziel nauwelijks iets van. Onze Ziel komt om overwinningen te behalen, en daar moeten we af en toe voor verliezen. Om op een gegeven moment de euforie te beleven, dat we na ‘tig’ keren proberen we iets in onszelf hebben overwonnen. En dat pakt niemand je ooit nog af!

Ik ben nu 73 jaar, nog regelmatig krijg ik aanbiedingen om ergens een functie te bekleden, of voor een samenwerking. In de Coronacrisis moesten we allemaal anders leren omgaan met de dagelijkse situatie. Voor dingen die niet meer mogelijk waren, bedacht ik nieuwe oplossingen c.q. ideeën.

We zijn sinds kort bezig met iets groots op te zetten, waar al jaren geleden ‘toevallig’ de juiste basis voor is gelegd. Toentertijd was er nog geen sprake van, waar we nu vergaderingen over hebben. Het kwam op mijn pad en ik ging erin mee. Waarvoor? Dat wist ik niet, vaak kun je het beste meegaan met datgene waar je het resultaat nog niet van kent. Dat heeft mij mijn hele leven geholpen om succes te hebben. Op het moment dat het gaande was leek het onzinnig. Je kunt beter zinloze dingen doen, dan zinnige dingen die op een gegeven moment nergens toe resulteren!

Jij bent de uitverkorene… Ja, JIJ!

Of je nu jong of oud bent, schroom niet om datgene wat op je levenspad komt aan te nemen, en maak daar iets van. Dat is wat ik altijd heb gedaan, en nog steeds doe. In situaties en problemen die menig keer beslist niet leuk waren – dan kon het even duren – maar uiteindelijk leidde het altijd weer naar een voor mij gunstige uitkomst c.q. ervaring. Ik kan het iedereen aanraden!

Wat je ook doet, haal het zinvolle er uit. Haal er uit wat het jou – je Ziel – aan ontwikkeling brengt. In plaats van je af te vragen: ‘waarom overkomt mij dit’. Wanneer je aan het poetsen bent, is het zinvolle dat het weer lekker schoon wordt. Heb je een vervelend karweitje? Haal er uit wat je er van kunt leren, waarom jij degene mocht zijn om dit te doen. Dus niet ‘moet’ zijn, maar dat het naar je toekwam met een bepaalde reden. Ontdek het, en je zult ervaren dat je waar je ook bent, wat je ook doet de uitverkorene bent om daar te zijn, om dat te doen!

Ik hoor graag je reactie en/of je ervaringen c.q. belevenissen!
Wil je deze mailen naar: daisha@wellenberg.nl ?

Lieve groet,
Daisha

P.s: Heb je een vraag, en dat kan over van alles zijn. Stuur deze naar daisha@radiomerlijn.nl Ik beantwoord je vraag in mijn radioprogramma ‘Zielsverwanten’. Tweewekelijks op zaterdag om 20.00 uur te beluisteren via Radio Merlijn ! En daarna nog de hele week bij Uitzending gemist. Vermeld wel je geboortedatum er bij en/of van de betrokkenen plus voornaam. Ik vertel deze niet in de uitzending, dus privacy verzekerd.

Wil je automatisch op de hoogte blijven? In de linker zijkolom van dit artikel (of bovenin het artikel op wanneer je op je mobiel leest) kun je je abonneren op mijn blogupdates. Of ontvang elke week informatie over mijn radioprogramma’s, hier kun je deze gratis nieuwsbrief aanvragen. Daarin staat ook iedere week mijn blog vermeld, dus dat is twee in één!